سرویس فرهنگی فردا - این بازیگر که در واپسین سالهای عمرش با سرطان مبارزه میکرد، چندی پیش برای ادامه درمان به آمریکا رفت، اما معالجه در آن کشور نیز بیثمر ماند و او روز گذشته درگذشت. قرار است پیکر این هنرمند فقید به ایران منتقل شود، اما از آنجا که او در آمریکا فوت کرده، فرایند قانونی و اجرایی این انتقال چند روزی زمان میبرد.
در ساعات ابتدایی یکشنبه پنجم مهرماه ابتدا بهاره رهنما، بازیگر سینما و تئاتر در صفحه شخصی خود در اینستاگرام از درگذشت هما روستا خبر داده بود که پیگیریهای رسانه ای از صحت این خبر حکایت دارد. یکی از کسانی که این خبر را تایید کرد محمد حسن معجونی از هنرمندان تئاتر و یکی از دوستان نزدیک هما روستا بود .
هما روستا در مراسم تشییع پیکر همسرش حمید سمندریان
هما روستا، 4 مهرماه 1323 متولد شد. او که بازیگری و کارگردانی تئاترهای مختلفی را در کارنامهاش داشت همسر مرحوم حمید سمندریان، کارگردان نامدار تئاتر ایران بود که در سال 1391 از دنیا رفت.
او در سال 1349 پس از فارغ التحصیلی در دانشکده هنرهای دراماتیک از بخارست به خاطر فوت پدرش از رومانی به ایران بازگشت و شروع فعالیت وی در سینما با بازی در فیلم «دیوار شیشهای» ساموئل خاچیکیان در سال 1350 ثبت شده است.
این هنرمند فقید درباره بازگشت خود به ایران چنین گفته بود: « بعد از فارغ التحصیلی به آلمان بازگشتم، خانواده ام بعد از فوت پدر در برلین زندگی می کردند و قرار بود من هم در برلین کارم را شروع کنم ولی چون لهجه داشتم، می خواستند مرا به شهر دیگری بفرستند تا ضمن یکی دو سالی کار کردن، لهجه ام بهتر شود اما من تصمیم گرفتم تا به ایران بازگردم. نمی دانم چرا؟ واقعا هنوز هم نتوانستم دلیل خاصی برای این تصمیم پیدا کنم. شاید دلیلش همان کشش درونی به ایران بود. به هر حال آمدم ایران و ماندم.»
هما روستا در کارنامه هنری خود ایفای نقش در نمایشهایی همچون "باغ آلبالو" و "ازدواج آقای میسیسیپی" و همچنین بازی در فیلمهایی نظیر «پرنده کوچک خوشبختی»، «از کرخه تا راین» و سریال «خاک سرخ» ابراهیم حاتمی کیا را ثبت کرده بود. وی آخرين تجربه بازيگرى تئاتر را در سال ٩٢ و با حضور در نمايش «باغ آلبالو» به كارگردانى حسن معجونى تجربه كرد.
در سال ۱۳۶۶ در فیلم «پرنده کوچک خوشبختی» ساخته پوران درخشنده بازی کرد و نامزد دریافت لوح زرین بهترین بازیگر نقش اول زن از ششمین دوره جشنواره بین المللی فیلم فجر در همان سال شد.
در سال 1392 وقتی در سی و دومین دوره جشنواره بین المللی فیلم فجر بزرگداشت این هنرمند سینما برگزار شد وی در یادداشت کوتاهی نوشت: «من باید تشکر کنم از مردمی که در کوچه و خیابان با لبخند پرمهرشان به من نیروی زندگی میبخشند. پس بزرگداشت میتواند زیبا باشد، اگر پایان راه نباشد.»
دیدگاه تان را بنویسید