هفت دلیل رونق کنسرت های ایرانی در کشورهای خارجی

سرویس فرهنگی فردا؛ مهدی بوشهریان - این روزها برگزاری کنسرت در کشورهای خارجی چنان پررونق شده که در برخی مواقع گروههای موسیقی ترجیح می دهند به جای برگزاری کنسرت در کشور خود، رنج سفر را تحمل کنند و حتی بدون دستمزد هم در یک کشور دست چندم به صحنه روند .این روند این روزها گریبان گروههای موسیقی پاپ را نیز گرفته است. مهمترین عامل این اتفاق به پروسه برگزاری کنسرت مربوط می شود وظاهرا تا زمانیکه که برگزاری کنسرت طولانی و هزینه بر باشد این روند به قوت خود باقی است .اگر بخواهیم به طور دقیق تر این موضوع را بررسی کنیم به موارد زیر می رسیم:

یک: مهمترین مشکل گروههای ایرانی این است که به موقع مجوز برگزاری کنسرت را دریافت نمی کنند و معمولا چند روز مانده به برگزاری کنسرت به آنها مجوز داده می شود که دیگر فرصتی برای تبلیغات و برنامه ریزی گروه باقی نمی ماند. هیچ گروهی تا زمانیکه مجوزی صادر نشده نه می تواند تبلیغات رسمی انجام دهد، نه می تواند بلیتی چاپ کند و در صورت تخلف با پیگرد قانونی مواجه خواهد شد و فعالیت گروه به تعویق می افتد.

از طرفی هر گروهی موظف است برای هر شعر ونیز نوازنده ها نیز مجوز جداگانه دریافت کند که خود آن پروسه نیاز به زمانی است طولانی و نفس گیر!

دو: عامل مهمی دیگری که گروههای موسیقی ترجیح می دهند در کشور خارجی حتی اگر آن کشور درجه دهم باشد، کنسرت دهند به هزینه بالای سالن های کنسرت برمی گردد.به گفته اغلب سرپرست های گروههای موسیقی که در کشورهای جهان اول به صحنه رفته اند نرخ هزینه های سالن های داخلی از همه کشورهای توسعه یافته و هالیودی بیشتر است.

هم اکنون سالن نمایشگاه میلاد با دو هزار صندلی برای یک سانس کنسرت در روز 28 میلیون تومان هزینه دریافت می کند و برای دو سانس این رقم به 38 تا 40 میلیون تومان می رسد.

هزینه برج میلاد با 1600 صندلی برای دو سانس کنسرت در روز 30 میلیون تومان است؛البته اگر نوع کنسرت سنتی باشد. اگر هم کنسرت پاپ باشد که این رقم 38 میلیون تومان می شود.

در این میان سالن اندیشه حوزه هنری 35 درصد از بلیت های فروش رفته را برمی دارد و اگر گروهی بخواهد جداگانه اقدام به اجاره سالن کند باید رقمی معادل 8 تا 10 میلیون تومان بپردازد.

تالار وحدت که عنوان یک سالن فرهنگی را با خود دارد قیمتش را در دوره جدید کاهش داده است. پیشتر این سالن با 600 صندلی رقمی بین 10 تا 12 میلیون تومان دریافت می کرد و اکنون این رقم به چهارمیلیون و 500 هزار تومان کاهش یافته است.

سالن اریکه ایرانیان نیز با 800 صندلی برای دوسانس کنسرت 18 میلیون تومان هزینه دریافت می کند.

در این میان باید هزینه های جانبی چون اتاق استراحت برای گروه (پشت سن)،هزینه اماکن،هزینه اوراژنس و دهها هزینه های عجیب و غریب را نیز اضافه کرد.

سه: هزینه تبلیغات یکی دیگر از کارهای کمر شکن برای برگزاری اجرای زنده موسیقی در ایران به شمار می آید. برای دو کادر آگهی در یکی از روزنامه های پرتیراز بیش از دو میلیون تومان باید پرداخت کرد و برای نصب بنر در سطح شهر(بستگی به اندازه بنر)نیز رقمی معادل 300 تا 500 تومان هزینه در پی دارد.

چهار: معمولا در ایام خاصی از سال گروهها می توانند کنسرت دهند. اگر تعطیلات عید نوروز به همراه تعطیلات مناسبتی را اضافه کنیم تقریبا در نصف سال امکان برگزاری کنسرت نیست و از آنجایی که اغلب گروههای موسیقی از همین راه ارتزاق می کنند طبیعی است در چنین موارد به فکر درآمدزایی باشند و گزینه نهایی با توجه به عدم فروش آلبوم های موسیقی و رعایت نکردن قانون کپی رایت در کشور،می تواند برگزاری کنسرت در کشورهای دیگر باشد.

پنج: یکی از مشکلات مربوط به سیاست های مختلف دولتی برمی گردد که به همه هنرمندان اجازه رفتن به صحنه داده نمی شود و هر آلبوم نیز قادر به گرفتن مجوز نیست. در همین راستا برخی از هنرمندان برای باز بودن راه ارتباطی خود با مخاطبانشان اقدام به برگزاری کنسرت در کشور های دیگر از جمله ترکیه و دوبی می کنند.

شش: در چند سال اخیر برگزاری کنسرت گروههای پاپ در دیگر کشورها نیز باب شده است یعنی بر خلاف گذشته که بیشتر گروههای سنتی سرشناس این امکان را داشتند این روزها به مدد تکنولوژی، تهیه کننده های موسیقی پاپ نیز توانسته اند با مدیران سالنهای کشورهای مختلف ارتباط برقرار کنند. در این مواقع معمولا تهیه کننده به نوازنده ها و خواننده های پاپ دستمزدی پرداخت نمی کنند و آنها را در ازای یک تور موسیقی تفریحی به کشورهای دیگر می برتد تا کنسرت برگزار کنند.

هفت: آخرین مورد نیز به نوع جهان بینی برخی از هنرمندان برمی گردد؛ چرا که برخی از آنها دوست ندارند به دلایل فرهنگی یا سیاسی در کشور خودشان کنسرت دهند و ترجیح می دهند حضورشان را در جایی غیر از وطن اعلام کنند.

همه این موارد نشان می دهد که باید بیش از پیش به هنرمندان خود وقع گذاشت تا هنرشان را در کشور خود عرضه کنند نه یک کشور بیگانه. خصوصا که با کمی بلند نظری می توان نظر بسیاری از هنرمندان را به خود جلب کرد.