بازخوانی پیام آیت الله سیستانی به زائران اباعبدالله/ دعای ويژه روز میلاد/ نامی که خدا انتخاب کرد/ هدیه امام حسین به امیرکبیر به روایت آیت‌الله اراکی/ مدح خوانی با نوای میرداماد، کریمی و طاهری

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله رب العالمین والصلاة والسلام علی سیدنا محمد وآله الطاهرین

شایسته است مؤمنانی که خداوند توفیق شرکت در این زیارت شریف را به ایشان عنایت فرموده، توجه نمایند که خدای تبارک و تعالی از میان بندگان خویش، پیامبران و اوصیایی را برگزیده تا پیشوا و حجّت مردمان باشند و مردم از رهگذر تعالیم ایشان هدایت یابند و از اعمالشان تبعیت کنند. خداوند مؤمنان را از آن رو به زیارت مشاهد متبرکه ایشان تشویق نموده است که یادشان جادوانه بماند و جایگاهشان اعتلا یابد، و چون آن بزرگواران نمونه اعلای بندگی خدای سبحان و جهاد در راه او و فداکاری برای دین استوارش بوده‌اند، این امر سبب به یاد آوردن خدای متعال و آموزه‌ها و احکام او برای مردم باشد.

بنابراین، از لوازم این زیارت آن است که زائر علاوه بر یادآوری جان‌ فشانی‌‌های امام حسین (علیه‌‌ السلام) در راه خداوند متعال، تعالیم دین حنیف از جمله نماز، حجاب، اصلاح، گذشت، بردباری و ادب و قوانین آمدوشد و دیگر مفاهیم پسندیده را رعایت نماید تا زیارتش گامی در مسیر تربیت نفس برای پذیرش این امور و تثبیت آثار آن تا زیارت‌های بعدی باشد. چنین است که شرکت در این مراسم به منزله حضور در مجالس تعلیم و تربیت امام (علیه ‌السلام‌) خواهد شد.

گو این که ما محضر اهل ‌بیت (علیهم‌ السلام) را درک نکرده ایم تا آموزه‌های ایشان را از حضور خودشان فرا بگیریم و به دست آن بزرگواران تربیت شویم، ولی خداوند متعال تعالیم و رفتار آن‌ها را برایمان حفظ کرده و ما را به زیارت آستان ایشان ترغیب فرموده، تا آنان نمونه‌هایی ممتاز برای ما شوند، و همان گونه که معاصران ایشان را که با آن بزرگواران زیسته‌اند، به محک امتحان کشیده، خواسته است تا میزان صداقت ما را در آرزوی زیستن در کنار آنان و پاسخگویی به آموزه‌ها و اندرزهایشان بیازماید. پس باید مراقب باشیم که مبادا آرزوی ما در زمینه درک محضر آن بزرگان صادقانه نباشد، و باید بدانیم که اگر مطابق خواسته ایشان رفتار کنیم، امید می‌رود که با یارانشان محشور شویم. زیرا از امیر مؤمنان (علیه ‌‌السلام) روایت است که در جنگ جمل فرمود: «امروز کسانی با ما همراه شده‌اند که هنوز در صلب پدران ورحِم‌های مادرانشان هستند». بنابراین، بر هر یک از ما که آرزویی صادقانه داشته باشد، عمل به تعالیم و تبعیت از ایشان، و پرورش با روش تربیتی و بهره‌مندی از آداب آنان دشوار نیست.

خدا را خدا را در نماز! که نماز، آن گونه که در حدیث شریف آمده، ستون دین ومعراج مؤمنان است و اگر پذیرفته شود سایر اعمال پذیرفته است و اگر مقبول نیفتد دیگر اعمال مردود خواهد شد. سزاوار است که مؤمن به ادای نماز در اول وقت پایبند باشد؛ چرا که محبوب ‌ترین بندگان در نزد خدا کسی است که به فراخوان نماز پاسخی سریع‌تر دهد، و شایسته نیست که مؤمن در اول وقت نماز، به عبادت دیگری بپردازد. زیرا نماز برترین طاعت‌ها است. از اهل بیت (علیهم‌ السلام) روایت است که: «شفاعت ما به کسی که نماز را سبک شمارد، نخواهد رسید» و پیرامون توجه خاص امام حسین (علیه‌‌ السلام) به نماز در روز عاشوا نقل شده است که آن حضرت به کسی که زمان فرا رسیدن اول وقت نماز را یاد آور شد، فرمود: «نماز را به یاد آوردی، خداوند تو را از نمازگزاران ذاکر قرار دهد» و پس از این سخن، زیر بارانی از تیر، به نماز ایستاد.

خدا را خدا را در اخلاص! که ارزش وبرکت عمل انسان به میزان اخلاص او برای خداوند متعال است؛ زیرا خداوند جز آن عملی را که خالص برای او و پاک از نیّت غیر باشد، نمی‌‌پذیرد. از پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) روایت است که هنگام مهاجرت مسلمانان از مکه به مدینه فرمود: «هر که برای خدا ورسولش هجرت کند، هجرتش به سوی او خواهد بود، و هر که برای بهره‌مندی از دنیا هجرت نماید، سوی دنیا مهاجرت کرده است. خداوند به میزان اخلاص در عمل، پاداش آن را چندان فزونی دهد که تا هفتصد برابر شود و خدا برای هر کس که بخواهد، ﭘاداش مضاعف منظور فرماید».

پس بر زائران است که در مسیر خویش، ذکر خدای متعال را بسیار بگویند و در هر گام و هر عمل خود اخلاص را در نظر داشته باشند و بدانند که خداوند متعال نعمتی همتای اخلاصِ در عقیده و گفتار و رفتار را به کسی عنایت نفرموده است وعمل تهی از اخلاص با پایان زندگی دنیوی تمام می ‌شود، در حالی که عمل مخلصانه، هم در این دنیا و هم پس از آن، جاودان و مبارک خواهد ماند.

خدا را خدا را در رعایت پوشش وحجاب! که از مهم ‌ترین چیزهایی است که اهل ‌بیت (علیهم ‌السلام) حتی در سخت‌ ترین شرایط کربلا به آن توجه داشته و خود والاترین الگوی آن بوده‌اند. ایشان به اندازه آزاری که از هتک حرمت خود دیدند، از هیچ رفتار دشمن آزرده نشدند. لذا بر همه زائران و به ‌ویژه بر بانوان زائر فرض است که شرایط عفاف را در رفتار و نوع پوشش وظاهر خود حفظ نموده و از هر چه این امر را خدشه‌ دار می‌کند (مانند پوشیدن لباس‌های تنگ واختلاط‌‌های زشت و استفاده از زیور آلات ناروا) بپرهیزند، بلکه سزاوار است که به منظور منزّه نگه داشتن این مراسم مقدّس از شائبه‌های ناپسند، تا حد امکان، بالاترین مراتب عفاف را رعایت نمایند.

از درگاه خداوند متعال مسألت داریم که در دنیا و آخرت، مقام پیامبر مصطفی (صلی الله علیه وآله) و اهل ‌بیت مطهرش (علیهم‌‌ السلام) را به برکت فداکاری‌هایی که در راه او به عمل آوردند و برای هدایت خلقش کوشیدند، فزونی بخشد و همان گونه که بر برگزیدگان پیشین، به‌خصوص بر ابراهیم و خاندان ابراهیم درود فرستاده است، درود خود بر ایشان را بیفزاید.

از خداوند متعال هم‌‌چنین مسألت داریم که به زیارت زائران حضرت اباعبد الله الحسین (علیه‌‌ السلام) برکت دهد و آن را به بهترین نحوی که عمل بندگان صالح خویش را می‌ پذیرد، قبول فرماید، تا در مسیر و سیره خود در این زیارت و در باقی ایام زندگانی الگویی برای دیگران شوند و آنان را به سبب ولایت اهل‌ بیت پیامبر (علیهم ‌السلام) و پیروی از سیره و تبلیغ رسالت ایشان پاداش خیر عطا کند.

باشد که در روز قیامت که هر یک از مردم با امام خویش خوانده می‌شود، ایشان با اهل ‌‌بیت (علیهم ‌السلام) خوانده شوند، و کسانی که در این راه به شهادت می‌رسند، به دلیل جانبازی‌هایی که به عمل آورده و ستم و آزاری که به خاطر محبت ایشان به جان خریده‌اند، با حسین (علیه ‌‌السلام) و یارانش محشور شوند؛ انه سمیع مجیب.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله)

شیخ طوسی (متوفی ۴۶۰ ه.ق.) در کتاب مصباح المتهجد(۱) نوشته است که در چنین روزی یعنی روز سوم ماه شعبان، میلاد امام حسین علیه السلام واقع شده و سپس دعای زیر را برای این روز نقل می نماید که دقیقاً همین روایت را از جانب قاسم بن علاء همدانی وکیل امام حسن عسکری علیه السلام در کتاب اقبال الاعمال جناب سید بن طاوس (متوفی ۶۶۴ ه.ق) مشاهده می‌نماییم و علامه محمد باقر مجلسی در بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج‏۵۳، ص: ۹۴ به هر دو نقل اشاره می‌نمایند.

در متن توقیع خارج شده به سوی قاسم بن علاء همدانی آمده است كه مولاى ما حسين عليه السلام متولد شد روز پنجشنبه سوم شعبان پس روزه بگير آن روز را و اين دعا را در آن روز بخوان:(۲)

اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْمَوْلُودِ فِي هَذَا الْيَوْمِ الْمَوْعُودِ بِشَهَادَتِهِ قَبْلَ اسْتِهْلاَلِهِ وَ وِلاَدَتِهِ‏

اى خدا از تو درخواست مى‏كنم به حق مولود در اين روز (حضرت حسين علیه السلام ) كه پيش از آنكه متولد شود به يكتايى تو گواهى داد.

بَكَتْهُ السَّمَاءُ وَ مَنْ فِيهَا وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ عَلَيْهَا وَ لَمَّا يَطَأْ (يُطَأْ) لاَبَتَيْهَا

و هنوز قدم به سنگلاخ دنيا نگذارده، آسمان و زمين و هر چه در اوست به مظلوميش گريست.

قَتِيلِ الْعَبْرَةِ وَ سَيِّدِ الْأُسْرَةِ الْمَمْدُودِ بِالنُّصْرَةِ يَوْمَ الْكَرَّةِ

كشته شد تا خلق بر او بگريند آنكس كه سيد قبيله و بزرگ عالم بود آنكه به انتقام خون پاكش در رجعت ظفر و نصرت پايدار خواهد يافت.

الْمُعَوَّضِ مِنْ قَتْلِهِ أَنَّ الْأَئِمَّةَ مِنْ نَسْلِهِ وَ الشِّفَاءَ فِي تُرْبَتِهِ وَ الْفَوْزَ مَعَهُ فِي أَوْبَتِهِ‏

در برابر قتلش، امامان و پيشوايان دين از نسل پاك اوست و شفاى هر مرض در تربت او

وَ الْأَوْصِيَاءَ مِنْ عِتْرَتِهِ بَعْدَ قَائِمِهِمْ وَ غَيْبَتِهِ حَتَّى يُدْرِكُوا الْأَوْتَارَ وَ يَثْأَرُوا الثَّارَ وَ يُرْضُوا الْجَبَّارَ

و هر كه را محبت اوست در رجعتش پس از قائم آل محمد علیه السلام و طول غيبت فيروز خواهد بود تا آنكه به خونخواهى او برخيزند و خدا را خوشنود سازند.

وَ يَكُونُوا خَيْرَ أَنْصَارٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمْ مَعَ اخْتِلاَفِ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ

و بهترين ياران دين خدا باشند درود خدا بر آنان تا زمانیکه آمد و شد روز و شب در جهان برقرار است.

اللَّهُمَّ فَبِحَقِّهِمْ إِلَيْكَ أَتَوَسَّلُ وَ أَسْأَلُ سُؤَالَ مُقْتَرِفٍ مُعْتَرِفٍ مُسِي‏ءٍ إِلَى نَفْسِهِ مِمَّا فَرَّطَ فِي يَوْمِهِ وَ أَمْسِهِ‏

بارالها به حق آنها به درگاه تو توسل مى‏جويم و درخواست مى‏كنم مانند گناهكارى كه معترف به گناه خود است و از افراط كارى روز و شب بر خويش ستم كرده.

يَسْأَلُكَ الْعِصْمَةَ إِلَى مَحَلِّ رَمْسِهِ‏

از تو درخواست مى‏كند كه ايمانش را تا وقت مرگ محفوظ دارى.

اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ عِتْرَتِهِ وَ احْشُرْنَا فِي زُمْرَتِهِ وَ بَوِّئْنَا مَعَهُ دَارَ الْكَرَامَةِ وَ مَحَلَّ الْإِقَامَةِ

بارالها درود فرست بر محمد صلی الله علیه و آله و سلّم و عترت پاكش و ما را در زمره آن بزرگوار محشور گردان و در دار كرامتت بهشت‏و محل اقامت ابد با او قرين ساز.

اللَّهُمَّ وَ كَمَا أَكْرَمْتَنَا بِمَعْرِفَتِهِ فَأَكْرِمْنَا بِزُلْفَتِهِ وَ ارْزُقْنَا مُرَافَقَتَهُ وَ سَابِقَتَهُ‏

خدايا چنانكه به ما معرفتش را عطا فرمودى تقرب و رفاقت با سبقت حضرتش را نيز عطا فرما.

وَ اجْعَلْنَا مِمَّنْ يُسَلِّمُ لِأَمْرِهِ وَ يُكْثِرُ الصَّلاَةَ عَلَيْهِ عِنْدَ ذِكْرِهِ‏

و ما را از آنان قرار ده كه تسليم فرمان اويند و درود بر او چون نامش ياد شود بسيار فرستند.

وَ عَلَى جَمِيعِ أَوْصِيَائِهِ وَ أَهْلِ أَصْفِيَائِهِ الْمَمْدُودِينَ مِنْكَ بِالْعَدَدِ الاِثْنَيْ عَشَرَ النُّجُومِ الزُّهَرِ وَ الْحُجَجِ عَلَى جَمِيعِ الْبَشَرِ

و هم درود بر جميع اوصياء و جانشينانش و اهل برگزيده‏اش كه تو آنان را دوازده نفر در شمار آوردى كه آنها ستارگان روشن و حجتهاى تو بر جميع بشرند.

اللَّهُمَّ وَ هَبْ لَنَا فِي هَذَا الْيَوْمِ خَيْرَ مَوْهِبَةٍ وَ أَنْجِحْ لَنَا فِيهِ كُلَّ طَلِبَةٍ كَمَا وَهَبْتَ الْحُسَيْنَ لِمُحَمَّدٍ جَدِّهِ‏

خدايا در اين روز به ما بهترين موهبت را عطا فرما و كليه حوايج ما را برآور چنانچه حسين علیه السلام را به جدش محمد صلی الله علیه و آله و سلّم عطا فرمودى.

وَ عَاذَ فُطْرُسُ بِمَهْدِهِ فَنَحْنُ عَائِذُونَ بِقَبْرِهِ مِنْ بَعْدِهِ نَشْهَدُ تُرْبَتَهُ وَ نَنْتَظِرُ أَوْبَتَهُ آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِينَ‏

و آنچنانکه فطرس ملک به مهد او (امام حسین علیه السلام) پناه برد، پس ما پناه جسته به قبر مطهرش پس از شهادتش و بر تربت پاكش حضور يافته و رجعت آن بزرگوار را منتظريم اين دعاى ما را اجابت كن اى پروردگار عالم.

سپس در ادامه می‌افزایند:

پس مى‏خوانى بعد از اين به دعاى حسين عليه السلام: و اين آخر دعاى آن حضرت است در روزى كه بسيار شده بود دشمنان او يعني روز عاشوراء:

پس مى‏خوانى بعد از اين به دعاى حسين عليه السلام و اين آخر دعاى آن حضرت است در روزى كه بسيار شده بود دشمنان او يعني روز عاشوراء:

اللَّهُمَّ أَنْتَ مُتَعَالِي الْمَكَانِ عَظِيمُ الْجَبَرُوتِ شَدِيدُ الْمِحَالِ غَنِيٌّ عَنِ الْخَلاَئِقِ عَرِيضُ الْكِبْرِيَاءِ

خداوندا! تو بلند مقام با جلال و جبروت محكم تدبير بى‏نياز از خلقی كه ملك كبريايى او پهناور.

قَادِرٌ عَلَى مَا تَشَاءُ قَرِيبُ الرَّحْمَةِ صَادِقُ الْوَعْدِ سَابِغُ النِّعْمَةِ حَسَنُ الْبَلاَءِ

و قدرتت به هر چيز شامل و رحمتت به همه نزديك وعده‏ات صدق و حقيقت نعمتت فراوان و امتحانت نيكوست.

قَرِيبٌ إِذَا دُعِيتَ مُحِيطٌ بِمَا خَلَقْتَ قَابِلُ التَّوْبَةِ لِمَنْ تَابَ إِلَيْكَ‏

هر كس تو را بخواند به او نزديك خواهى بود و هر كه به درگاهت توبه كند مى‏پذيرى.

قَادِرٌ عَلَى مَا أَرَدْتَ وَ مُدْرِكٌ مَا طَلَبْتَ وَ شَكُورٌ إِذَا شُكِرْتَ وَ ذَكُورٌ إِذَا ذُكِرْتَ‏

هر چه بخواهى توانى كرد هر چه طلبى بيابى به شكرگزاران پاداش مى‏دهى و هر كه به ياد تو باشد از او ياد مى‏كنى.

أَدْعُوكَ مُحْتَاجاً وَ أَرْغَبُ إِلَيْكَ فَقِيراً وَ أَفْزَعُ إِلَيْكَ خَائِفاً وَ أَبْكِي إِلَيْكَ مَكْرُوباً

من اى خدا با فقر و احتياج تو را مى‏خوانم و از بينوايى به درگاهت با شوق مى‏آيم و با خوف و هراس به درگاهت مى‏نالم و غمگین به پیشگاهت مى‏گريم.

وَ أَسْتَعِينُ بِكَ ضَعِيفاً وَ أَتَوَكَّلُ عَلَيْكَ كَافِياً

و از تو در حالیکه ضعیفم، مدد مى‏طلبم و براى كفايت امورم بر تو توكل مى‏كنم.

احْكُمْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَ قَوْمِنَا (بِالْحَقِّ) فَإِنَّهُمْ غَرُّونَا وَ خَدَعُونَا وَ خَذَلُونَا وَ غَدَرُوا بِنَا وَ قَتَلُونَا

پس خدايا تو ميان ما و قوم ما به حق حكم فرما كه اين قوم ما را فریب داده و به ما خدعه زدند و ما را ترك گفته و يارى نكردند و به مكر و فريب ما را شهيد كردند.

وَ نَحْنُ عِتْرَةُ نَبِيِّكَ وَ وَلَدُ (وُلْدُ) حَبِيبِكَ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الَّذِي اصْطَفَيْتَهُ بِالرِّسَالَةِ وَ ائْتَمَنْتَهُ عَلَى وَحْيِكَ‏

در صورتى كه ما عترت پيغمبر تو بوديم و فرزندان حبيب تو محمد بن عبد الله كه تو او را به رسالت برگزيدى و بر وحى خود امين قرار دادى.

فَاجْعَلْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا فَرَجاً وَ مَخْرَجاً بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏

اى خدا پس در امور ما گشايش و آسايش عطا فرما به حق رحمت بى‏پايانت اى مهربانترين مهربانان عالم.

ابن عياش گفت شنيدم از حسين بن على بن سفيان بزوفرى كه مى‏گفت حضرت صادق عليه السلام مى‏خواند اين دعا را در اين روز و فرموده كه اين دعا از دعاهاى روز سوم شعبان است و آن روز ولادت حسين عليه السلام است(۳)

به نقل از مصباح‏المتهجد ص : ۸۲۶ الی ۸۲۸

پی نوشت:

۱ - هنگامى كه شيخ طوسى در سال ۴۰۸ هجرى به بغداد وارد شد با استفاده از كتابخانه «شاپور»، كه بعدها به دست جنايتكاران تاريخ در آتش سوخت و همچنين با استفاده از كتابخانه استاد خود، سيد مرتضى، شروع به جمع‏آورى روايات اصول معتبره شيعه و كتاب‏هايى كه به دست ياران ائمه عليهم‏السلام نگاشته شده بود كرد.كتاب‏هاى ارزشمندى كه تا آن زمان باقى بوده و شيخ طوسى در كتب خود به آنها اشاره دارد. وى كتاب تهذيب الأحكام و استبصار و این كتاب يعنى كتاب «مصباح المتهجد» را در همان زمان نگاشته است.

۲- در بحارالأنوار ج : ۹۸ ص : ۳۴۷ به نقل از مصادر اینگونه آمده است: قَالَ الشَّيْخُ فِي الْمِصْبَاحِ وَ السَّيِّدُ بْنُ طَاوُسٍ فِي الْإِقْبَالِ: خَرَجَ إِلَى الْقَاسِمِ بْنِ الْعَلَاءِ الْهَمَدَانِيِّ وَكِيلِ أَبِي مُحَمَّدٍ علیهما السلام أَنَّ مَوْلَانَا الْحُسَيْنَ علیه السلام وُلِدَ يَوْمَ الْخَمِيسِ لِثَلَاثٍ خَلَوْنَ مِنْ شَعْبَانَ فَصُمْهُ وَ ادْعُ فِيهِ بِهَذَا الدُّعَاءِ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُك‏... ( مصباح‏المتهجد ص : ۸۲۶)

۳- ... قال ابن عياش سمعت الحسين بن علي بن سفيان البزوفري يقول سمعت أبا عبد الله علیه السلام يدعو به في هذا اليوم و قال هو من أدعية اليوم الثالث من شعبان و هو مولد الحسين علیه السلام... (مصباح‏المتهجد ص : ۸۲۸)

سایت تخصصی امام حسین علیه السلام

شهاب الدین جعفری

آیا انتخاب نام امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) از طرف خدا بوده است؟

پاسخ : بین شیعه و سنی مشهور است که انتخاب نام امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) به امر خدا، بوده است.

ابن اثیر در کتاب اسدالغابه می نویسد: «مردم پیش از ولادت امام حسن و امام حسین(ع) با این نام آشنا نبودند تا فرزندان خود را به این دو نامگذارى کنند چرا که این دو اسم در زمان ولادت حسنین، از جانب خداوند بر پیامبر( صلى الله علیه و آله) وحى شد، تا آن حضرت بر فرزندان على(علیه السلام) و فاطمه (علیها السلام) این نام‏ها را بگذارد»(1).

همپنین جلال الدّین سیوطى (از علماى معروف اهل سنّت) نقل کرده است که: «حسن و حسین دو نام از نام‏هاى اهل بهشت؛ برای حسنین (علیهماالسلام) است چرا که مردم عرب پیش از این، این دو نام را بر فرزندان خویش نام نمى‏نهادند»(2).

در کتاب عبقات الانوار آمده است: آن روز که امام حسن(علیه السّلام) متولد شد حضرت جبرئیل(علیه السّلام) بر حضرت رسول( صلّى اللَّه علیه و آله و سلم) فرود آمد و گفت: «ای محمد! پروردگار عالم به تو سلام رساند و مى‏فرمود که على(ع) برای تو به منزله هارون برای موسى است لیکن بعد تو نبی نیست پس مسمى کن این پسر خود را بنام پسر هارون، که فرزندان هارون: شبّر و شبّیر یعنی حسن وحسین نام داشتند.(3)

هم چنین قندوزی می نویسد: آنگاه که حسین(ع) به دنیا آمد. پیامبر(ص) او را- به امر خدا- حسین نام نهاد و او را به ام الفضل همسر عباس بن عبدالمطلب سپرد تا او از شیر فرزندش به نام قثم، او را شیر دهد.(4)

و در اعیان الشیعه آمده است: آنگاه که امام حسن(ع) متولد شد حضرت فاطمه به امام علی (ع) عرض کرد که نام او را بگذار امام فرمود من در نامگذاری او بر پیامبر(ص) سبقت نمی گیرم... آنگاه پیامبر(ص) او را حسن نام نهاد و این نام در عصر جاهلیت شناخته شده و معروف نبود(5).

[1] - اسد الغابة: ج 2، ص 9.

[2] - تاریخ الخلفاء، ص 209.

[3] - عبقات الأنوار فی إمامة الأئمة الأطهار، ج‏11، ص:734. الاستیعاب، ج‏1، ص:384.

[4] - ینابیع الموده، 221، 318؛ تهذیب تاریخ دمشق، 4/ 316؛ تاریخ الخمیس، 1/ 418- 419؛ تذکرة الخواص، 232؛ سنن ابن ماجه، 2/ 1293؛ کفایة الطالب، 419؛ ذخائر العقبى، 121؛ مستدرک حاکم، 3/ 180؛ مسند احمد، 6/ 339؛ الاصابه، 4/ 484؛ عمدة الطالب، 191.

[5] - اعیان الشیعه جلد 1 صفحه 562.

ای کاش تاریخ برخی لحظات متوقف می‌شد تا بسیاری از وقایع ناگوار تاریخی اتفاق نمی‌افتد که یکی از این وقایع که آرزوی هر ایرانی است توقف تاریخ در مورد عزل امیرکبیر و سرانجام قتل اوست. که هنوز منتظر نمانیم که از گرمابه امیر به سلامت بیرون آید. اما امیر خونین از دنیا رفت تا بعد‌ها در خواب بزرگ مرد دیگر آیت‌الله محمدعلی اراکی قصه آخرتش را بازگو کند آیت‌الله که در خواب امیرکبیر را دیده است که جایگاه رفیعی در عالم برزخ داشته است.

سبب آن را می‌پرسد و امیر پاسخ می‌دهد: با اشک گفت: آنگاه که رگ دو دستم را در حمام فین کاشان زدند؛ چون خون از بدنم می‌رفت تشنگی بر من غلبه کرد سر چرخاندم تا بگویم قدری آبم دهید؛ ناگهان به خود گفتم میرزا تقی خان! دو تا رگ بریدند این همه تشنگی! پس چه کشید پسر فاطمه؟ او که از سر تا به پایش زخم شمشیر و نیزه و تیر بود! از عطش حسین حیا کردم، لب به آب خواستن باز نکردم و اشک در دیدگانم جمع شد آن لحظه که صورتم بر خاک گذاشتند امام حسین آمد و گفت به یاد تشنگی ما ادب کردی و اشک ریختی؛ آب ننوشیدی این هدیه ما در برزخ، باشد تا در قیامت جبران کنیم.