جشنواره‌فیلم‌کن‌درنیمه‌راه

با گذشت پنج روز از شصت و هفتمین دوره جشنواره فیلم کن هیچ یک از فیلم‌ها نتوانستند به اندازه فیلم‌های انیمیشن یا ستاره‌های اکشن خبرساز باشند.

کمی پس از نیمه‌شب شنبه، با پایان نمایش ساحلی وسترن «خوب، بد و زشت» به کارگردانی سرجو لئونه، تم معروفی که انیو موریکونه برای این فیلم ساخته در سراسر کروازت پیچید. در همان لحظه، مهمانان جشنواره کن در حالی که لباس‌های رسمی به تن داشتند، پس از دیدن فیلم پرسروصدای «قصه‌های پرهیجان» ساخته دامین زیفرون، هنگام خروج از سالن لومی‌یر صدای موسیقی «خوب، بد و زشت» را می‌شنیدند، همان‌طور کسانی که در سالن مجاور، فیلم آمریکایی «الینور ریگبی» به کارگردانی ند بنسن را دیده بودند. و البته، همه آن‌ها از میان دریایی از آدم‌هایی که فقط برای مهمانی به شهر آمده‌اند، رد شدند. با گذشت پنج روز از آغاز جشنواره نیمی از رقبای جایزه نخل طلا که مهم‌ترین جایزه جشنواره است، روی پرده رفته‌اند. اکنون که جشنواره به نیمه رسیده، تم موسیقی «خوب، بد و زشت» می‌تواند راهی مناسب برای خلاصه کردن چیزی باشد که از ابتدای معتبرترین جشنواره جهان تاکنون اتفاق افتاده است. تا پایان یکشنبه در جشنواره فیلم‌های «خوب» به نمایش درآمد که تنها در بخش مسابقه اصلی می‌تواند شامل «آقای ترنر» مایک لی، «تیمبوکتو» عبدالرحمان سیساکو، «خواب زمستانی» نوری بیلگه جیلان، «The Homesman» تامی لی جونز و «نقشه ستارگان» دیوید کراننبرگ باشد. در این مدت فیلم‌های «بد» هم روی پرده رفت که اغلب تماشاگران، «اسیر» آتوم اگویان و «گریس از موناکو» اولیویه دان، فیلم افتتاحیه جشنواره را در این رده قرار می‌دهند. خیلی فیلم‌ها هم جنبه «زشت» جشنواره را به نمایش گذاشتند: کودک‌ربایی و کودک‌آزاری («اسیر»)، زنای با محارم («دختر دوست‌داشتنی»، «نقشه ستارگان»)، خشونت وحشیانه که گاهی اوقات، صریح است («تیمبوکتو»)، گاهی اوقات برای خنده است («قصه‌های پرهیجان») و گاهی اوقات برای هر دو مورد («The Homesman»). با این حال، حس کلی که از حرف‌های حاضران این دوره جشنواره می‌توان برداشت کرد، این است که صرف نظر از خوبی‌ها، بدی‌ها و زشتی‌ها، جشنواره امسال کمی ... است. هنوز هیچ فیلمی آن‌طور که «آبی گرم‌ترین رنگ است» سال گذشته کن را به هیجان آورد، هیجان‌انگیز نبوده است یا به اندازه «عشق» و «ماشین‌های مقدس» در دو سال پیش یا «درخت زندگی» و «راندن» در سال قبل از آن. تا پایان تعطیلات آخر هفته 9 فیلم از 18 فیلم بخش مسابقه اصلی در کن به نمایش درآمد (هرچند «نقشه ستارگان» کراننبرگ یکشنبه تنها برای نمایندگان رسانه‌ها روی پرده رفت). تا این مدت رقابت برای جایزه نخل طلا، کاملا آشفته است. «آقای ترنر» لی اولین فیلمی بود که تقریبا مورد پسند همه قرار گرفت، فیلمی که می‌تواند یک انتخاب امن باشد. «خواب زمستانی» بیلگه جیلان یک رقیب قوی است، اما این درام ترکی سه ساعت و خرده‌ای، به قدری کند و پرحرف است که می‌تواند پرمخاطره‌ترین (و قطعا کم‌فروش‌ترین) برنده سال‌های اخیر جایزه اصلی کن باشد. «تیمبوکتو» سیساکو احتمالا یک انتخاب محتمل برای جایزه بزرگ یا جایزه کارگردانی است، همین‌طور «The Homesman» جونز. «نقشه ستارگان» یک فیلم خوب است، اما در عین حال خیلی هم مبتذل است. «قصه‌های پرهیجان» زیفرون گاهی اوقات خوب است، اما واقعا مبتذل است. «سینت لورن» برتران بونلو فیلمی شیک، اما غلط‌انداز است. «اسیر» اگویان که کاملا مرخص است و «La Meraviglie» آلیس رورواچر هم کمی بیش از حد، سبک است. یکشنبه شب، گائل گارسیا برنال که یکی از داوران بخش مسابقه اصلی است، در یک مهمانی به خبرنگاران گفت تازه از جلسه‌ با جین کمپیون رئیس داوران این دوره جشنواره آمده است. او در حالی که سرش را به شدت تکان می‌داد گفت: «وای!» طبیعتا او توضیح نداد منظورش از «وای» چه بوده است، چرا که داوران قسم خورده‌اند تا شنبه شب که برنده جایزه نخل طلا مشخص می‌شود، نظر خود را مخفی نگه دارند. حس کلی در کروازت است که هرچند کن 2014 اصلا افتضاح نیست، اما پرحادثه هم نیست. به این نشان که در میان این همه رویداد، این نمایش فیلم انیمیشن «چگونه اژدهای خود را تربیت کنید 2» در بخش خارج از مسابقه بود که با یکی از گرم‌ترین واکنش‌ها روبرو شد. این در حالی است که دنباله «چگونه اژدهای خود را تربیت کنید» کمترین شباهت را به فیلم‌های رزروشده برای کن دارد. مثل همیشه خبرسازترین رویدادهای جشنواره مربوط به فیلم‌هایی است که به هیچ عنوان بخشی از جشنواره نیستند. دو تا از بزرگ‌ترین هتل‌های کروازت یعنی ماژستیک و کارلتون، مملو از تبلیغات دو فیلم «بازی‌های گرسنگی» و «گوشت‌های دم توپ 3» است. حضور بازیگران هر دو فیلم باعث ایجاد ترافیک در اطراف این دو هتل شد. در مورد قراردادها هم برخلاف اغلب جشنواره‌های دیگر که در روزهای برگزاری جشنواره جنگ‌های بزرگ درمی‌گیرد، جشنواره کن امسال خیلی پرخبر نیست. بیشتر فیلم‌های بخش مسابقه اصلی با داشتن یک پخش‌کننده به جشنواره آمدند. تنها دو فیلم «اسیر» و «قصه‌های پرهیجان» در روزهای برگزاری جشنواره، پخش‌کننده پیدا کردند. در حالی که کن به نیمه راه رسیده این ترانه پگی لی به ذهن می‌رسد: «همه‌اش همین است؟»

منبع:‌ خبرآنلاین