پرستویی: سینمای دفاع مقدس دغدغه نیست

مهر: بازیگر فیلم سینمایی "سیزده 59" با اشاره به تعلق خاطر مردم به قهرمانان جنگ، بی‌توجهی مدیران سینمایی و مسئولان به تولید و اکران فیلم‌های دفاع مقدس را عامل کم شدن تولید فیلم‌های باارزش در این زمینه دانست. فیلم سینمایی "سیزده 59" روایتی است از روزگار تلخ یک قهرمان روزهای جنگ، سرداری که پس از 30 سال از کما خارج می‌شود و شاهد تغییر دنیایی است که با او غریبه است. پرویز پرستویی نقش اصلی فیلم را بازی می‌کند، این بازیگر در یکی از بهترین بازی‌های کارنامه سینمایی‌اش این بار در قالبی تازه سیمای قهرمانان روزهای دفاع مقدس را جان داده است. "سیزده 59" عنوان چهارمین فیلم سامان سامان سالور است که این روزها بر پرده سینماها است. این فیلم به دلیل محدود بودن سینماهایی که در اختیار داشت در هفته اول با فروش خوب روبرو نشد. اما از 15 تیر ماه به تعداد سالن‌های نمایش آن اضافه شده است و می‌توان پیش‌بینی کرد فیلم در جذب مخاطب موفق باشد. در بخش اول نشست نقد و بررسی "سیزده 59" در خبرگزاری مهر که با حضور پرویز پرستویی، جواد نوروزبیگی و دریا آشوری برگزار شد، درباره شرایط اکران "سیزده 59" و مهجور ماندن سینمای دفاع مقدس در سال‌های اخیر صحبت شد. * خبرگزاری مهر- گروه فرهنگ و هنر: گویا به تعداد سالن‌های سینمای نمایش دهنده "سیزده 59" اضافه شده است و این می‌تواند به اکران موفق فیلم کمک کند. چه شرایطی باعث شد هفته اول شما با سینماهای محدودی در تهران برای اکران عمومی فیلم "سیزده 59" روبرو شوید؟ - جواد نوروز بیگی تهیه‌کننده "سیزده 59": هنوز ترکش‌هایی وجود دارد و شیطنت‌هایی درباره اکران این فیلم انجام می‌شود. کسانی که اخبار کمی وارونه راجع به این فیلم ارائه می کنند، قطعاً این فیلم را ندیده‌اند. اگر به دیدن این فیلم رفته بودند احساس مسئولیت می‌کردند. تعداد سالن‌های نمایش دهنده "سیزده 59" از 15 تیرماه به 21 سینما رسیده است. امیدواریم در آینده از سینما فرهنگ هم استفاده کنیم. جا دارد این فیلم در سینما فرهنگ دیده شود. این اثر می‌تواند مخاطبان خوبی در سینما داشته باشد. امیدوارم این فیلم با موقعیت‌هایی که سینما فرهنگ دارد بتواند مخاطب بیشتری را جذب کند. ما هنوز نتوانستیم از این سینما استفاده کنیم، نمی‌دانم چرا. به هر دلیل از امروز به دلیل پراکندگی که سینماهای ما دارد قطعاً در وضعیت مطلوبی قرار می‌گیریم. اعتقاد من این است مبنای فروش این فیلم را از این هفته باید در نظر بگیریم. هفته پیش ما فقط هشت سینما داشتیم به غیر از سینمای استقلال و بهمن بقیه را نمی‌شود مبنای فروش قرار داد. در سینما آزادی هم نمایش تک سانس داشتیم. *پس تا امروز در اکران از شما حمایتی نشده است؟ - نوروزبیگی: صادقانه می‌گویم هیچ ارگانی حتی شرکت پویامهر وابسته به شهرداری، سازمان تبلیغات اسلامی و مرکز گسترش هم نتوانست ما را در اکران حمایت کند و فقط این فیلم با اعتبار آقای پرستویی توانست حمایت شود. ایشان مواد تبلیغی با کمی تخفیف برای ما در اختیار گرفتند. سازمان‌هایی مثل سازمان صدا و سیما و شرکت‌هایی که تبلیغات میدانی انجام می‌دهند به خاطر موضوع فیلم و یا شخص آقای پرستویی از این فیلم حمایت تبلیغی کردند. امیدوارم هر چقدر جلو می‌رویم شرایط برای فیلم بهتر شود. من دوست دارم به تعدد آدم‌های روی زمین این فیلم را ببینند. اصلاً پول آن برای من اهمیت ندارد بلکه دلم می‌خواهد موضوع فیلم دیده شود. احساس می‌کنم شما خبرگزاری‌ها باید پوشش مناسبت‌تری روی فیلم دهید. برخی نشریات تخصصی نگاه جناحی دارند. با اخبار منتشر شده توسط سایت‌ها و خبرگزاری‌ها پوشش خبری آنها نیز بهتر از قبل خواهد شد. * پیش‌َبینی شما این است که فروش در هفته‌های بعد بیشتر شود؟ - نوروزبیگی: بله. مطمئن هستم شرایط به گونه‌ای می‌شود که زمان قانونی کف فروش ما پر شود و بتوانیم در هفته‌‌های دیگر هم اکران فیلم را ادامه دهیم. * ما در سینمایی هستیم که داعیه ساخت فیلم ارزشی دارد اما ساخت فیلم دفاع مقدس مهجور مانده است. با توجه به تجربه‌ای که دارید و در فیلم‌های دفاع مقدس پیش از این بازی کردید، می دانید که متاسفانه این سینما به نوعی فراموش شده .فکر می‌کنید این موضوع به نگاه مسئولین برمی‌گردد یا مخاطب از این گونه سینما دلزده شده‌. - پرویز پرستویی: ما به جایی رسیدیم که باید خودسانسوری نیز بکنیم و این خود سانسوری روی روح و روان ما تاثیر می‌گذارد. سعی می‌‌کنم صبوری به خرج بدهم. من اولین کارم را در ژانر دفاع مقدس سال 62 شروع کردم. دقیقاً زمانی بود که در دل جنگ بودیم. مقوله‌ای به نام جنگ اتفاق افتاد که بعدها به نام دفاع مقدس نام گرفت. در آن دوره ما از نوامیس، خاکمان و سرزمین‌مان دفاع کردیم. امروز روز جانباز است، اما نمی‌توانم روز جانباز را با تمام دل و وجود به جانبازان تبریک بگویم. دلگیرم از شرایطی که برای نمایش این فیلم به وجود آمده است. ارزش‌های واقعی از بین رفته و کمرنگ شده است. من در فیلم‌های دفاع مقدس متعددی کار کردم. ولی در "سیزده 59" از ابتدای فیلم تا امروز که در حال اکران است در جریان آن بوده و هستم. ما برای این فیلم همه با دلمان کار کردیم. در تمام دنیا برای قهرمانان جنگ ارزش قائل‌ هستند. حتی اگر یک قدم برداشتی برای آزادی کشور و سرزمینت جامعه به تو احترام می‌گذارد. مردم ما هم این را می‌فهمند و از دیدن فیلم جنگی خسته نمی‌شوند. در سال‌های اخیر در حوزه دفاع مقدس چند فیلم تولید شده. به قول دوستان فیلم بفروش دفاع مقدس داشته‌ایم؟ من فیلم "لیلی با من است" را در کارنامه دارم که فیلم شریفی است، نه به خاطر اینکه من در آن بازی کردم، به خاطر کارگردان و موضوعش. نگاه به کارهایی که دارد ساخته می‌شود نباید بکنیم. الان کسی دل و دماغ نگاه کردن به فیلم‌های دفاع مقدس را ندارد. حتی مسئولین ما چنین نگاهی دارند. دیگر از مردم چه توقیعی می شود داشت. هفته گذشته با خانواده جانبازان به دیدن فیلم نشستیم که مورد استقبال قرار گرفت. در خارج از ایران کدام فیلم دفاع مقدس تاکنون به اندازه "سیزده 59" مورد توجه قرار گرفته است؟ گروه‌ ما که خستگی‌اش با اکران این فیلم در کلن المان در آمد. پس فیلم دغاع مقدس می‌تواند با مخاطب خارجی هم ارتباط برقرار کند.به صراحت می گویم دولت ما هم مسئله‌اش سینمای دفاع مقدس نیست. *شما به عنوان بازیگر و سرمایه‌گذار از شرایط اکران فیلم راضی هستید؟ - پرستویی: برای من از چهارشنبه گذشته اکران فیلم ملاک است. با 20 تا 21 سینما اکران فیلم آغاز شد. چرا باید فکر کنیم با توجه به حال و روحیه که مردم دارند فیلم کمدی که به زور مخاطب را می‌خنداند جواب می‌دهد. چرا یک فیلم ملودرام نتواند در این شرایط تاثیر بگذارد؟ "سیزده 59" می‌تواند روی بیننده تاثیر بگذارد اگر در شرایط درست اکران و دیده شود. در سال‌های اخیر فیلم دفاع مقدس نداشته‌ایم. امسال چند فیلم دفاع مقدس تولید شده؟ برای جشنواره سال آینده چقدر به فکر تولید این گونه آثار هستیم؟ چند ماه از سال جدید می‌گذرد اما در این حوزه چقدر تولید داشته‌ایم؟ دولت باید سرمایه‌گذاری در این زمینه سرمایه‌گذاری کند؟ * ساخت فیلم دفاع مقدس کار سختی است، به امکانات زیاد نیاز دارد و به حمایت‌های دولتی. بخش خصوصی نمی‌تواند در این زمینه به تنهایی کار کند. - پرستویی: درباره همین فیلم به خصوص سه هفته اول نمایش عمومی جفا شد. من از دولت انتقاد ندارم، از صنف خودم از شورای صنفی انتقاد دارم. ما یاد بگیریم صداقت در گفتارمان داشته باشیم. به من گفته‌اند در این جامعه می‌توانید انتقاد کنید. من در ابتدا از دولت انتقاد ندارم به صنوف خودم نقد دارم. از شورای صنفی که واقعیاتی که در آن جلسات می‌گذرد را به طور کامل به گوشمان نمی‌رساند. در صورتی که توقع داریم آن را رسانه‌ای کنند و به مردم بگویند. مگر در انتخابات‌ در مناظره‌ها همه چیز را به مردم نمی‌گوییم. چرا حالا هر چیز را به مردم نمی‌گوییم که چه اتفاقی در حال رخ دادن است. سامان سالور فیلم دفاع مقدس ساخته، این یک اتفاق بزرگ است که جوان نسل سومی که می‌توانست سودای دیگری داشته باشد فیلم دفاع مقدس می‌سازد. اما اینگونه با وی برخورد می‌شود. این تخلفاتی که انجام می‌شود البته به اسم فیلم کاری ندارم هر فیلم دیگری که بود وقتی تخلف صورت می‌گیرد باید صداقت کلام و گفتار در قلم بیان شود. ما اگر یکدستی در خودمان در صداقت گفتار و کلام داشته باشیم مسئول‌مان ناچار است به این موضوع تن دهد. وقتی قانونی را وضع می‌کنیم مگر می‌توانیم ضدقانون عمل بکنیم، همه ما این قانون را پذیرفتیم. شاید هر روز در مجلس تبصره‌های جدید بیاید، حجت نیز این قانونی که وضع شده است. این فیلم می‌توانست دوهفته زودتر اکران شود که نشد، یک روزنامه رسمی داریم که تنها روزنامه سینمایی است. متوجه نمی‌شوم چرا فقط دو روز است که اشتباه فقط در مورد این فیلم می‌شود و ارقام فروش آن درست منعکس نمی‌شود. تهمت نمی‌زنم اما اشتباههایی که درباره این فیلم در آن روزنامه اتفاق می‌افتد برایم عجیب است. می‌توانیم اصلاً فیلم دفاع مقدس نسازیم اما نباید فراموش کنیم که این آدم‌ها حضور داشتند، این آدم‌ها وجود دارند، ما از نفس گرم این آدم‌ها در آرامش نشسته باهم حرف می‌زنیم. در آن هشت سال خیلی اتفاق ناگوار بیاقتد وهیچکدام ما در حال حاضر اینجا حضور نداشتیم. ساخت "سیزده 59" قدردانی از این آدم‌ها است. درباره آنها فیلم نسازیم، تئاتر یا سریال نسازیم فقط آنها را یادمان نرود. کمی از خارجی‌ها یاد بگیریم از غرب‌زده‌ها یاد بگیریم که آنها را محکوم می‌کنیم که احساس انسانیت فقط در وجود ماست که البته هست ولی چرا ما باید آنها را فراموش کنیم. چرا من باید بروم در شانزه لیزه در آن دنیای رنگی که آدم‌ها در آن تردد می‌کنند در آن میدان همه دارند زندگی خود را می‌کنند ولی آنجا دور میدان تمام سربازها ایستادند دور میدان باکلاه نظامی و شاخه گل از سربازان گمنام خود یاد می‌‌کنند ما اینجا سربازهایمان یادمان می‌رود. * خانم دریا آشوری شما متعلق به نسل دیگری هستید که جنگ را از نزدیک لمس نکرده، شاید فقط به واسطه جنگ آن هم در دوران کودکی خاطرات کمی به یادتان مانده باشد. به عنوان نماینده این نسل چه ذهنیتی دارد؟ این بی‌توجهی به قهرمان‌های جنگ را ناشی از چه می‌دانید؟ - دریا آشوری:من وقتی از آسانسور ساختمان بالا می‌آمدم فکر می‌کردم امروز روز جانباز است، واقعاً از ته دل به همه جانبازان این روز را تبریک می‌گویم. به جانبازهایی که به دلیل شرایط نمی‌توانند به خانه مادرشان بروند. به خاطر شرایط و امکاناتی که ندارد و برای آنها به وجود نمی‌آورند. امروز که در آسانسور بودم فکر می‌کردم خبرگزاری مهر دفتر بزرگی دارد، اما آیا با این آسانسور یک جانباز با ویلچر می‌تواند بیاید که مصاحبه کند. جنگ خیلی وقت است تمام شده، ولی ما تعداد زیادی جانباز داریم، چون کشور جنگ‌زده‌ای هستیم. چه فکری به حال آنها کرده‌ایم؟ چه مکان‌هایی برای آنها ساخته شده چه معابری، چه اتوبوس‌هایی؟ چه امکاناتی به آنها داده شده که میان مردم بیایند؟ مردمی که دلسوز و عاطفی هستند اصلاً نمی‌‌شود به مردم خرده گرفت که چرا به دیدن چنین فیلم‌هایی نمی‌روند. چقدر امکانات به جانبازان داده شده تا مردم آنها را از نزدیک ببینند. هر شخصی که دیده نشود فراموش می‌شود. بزرگترین ستاره‌های دنیا وقتی از آنها صحبت نمی‌شود فراموش می‌شوند. تعدادی از جانبازان امکانات مالی ندارند. نسل ما با اثرات بعد از جنگ روبرو است. ما با اینکه با جنگ روبرو نشدیم و بچه بودیم اما با اثرات جنگ بزرگ شدیم. کارگردان ما از نسل من است و از آدم‌های جنگ حرف می‌زند. * شما با جانبازان در ارتباط هستید؟ - آشوری: من باران را می‌شناسم و درک می‌کنم، باران با یک پدر زندگی می‌کند که در سکوت است، اما شاید بعدها فیلمی ساخته شود که حالا باران دیگری با یک سید جلال دیگری که حالا جانبازی شده که دارد حرف می‌زند. معلوم نیست برای سید جلال قرار است چه اتفاقی بیافتد . من با این افراد غریبه نیستم. جانبازانی را می‌شناسم که کلیه‌هایش از کار افتاده، قلبش آب آورده و هزار عمل روی وی انجام شده، باران "سیزده 59" تازه درگیر می‌شود با پدری که جانباز است و معلوم نیست در آینده برای سید جلال چه اتفاقی می‌افتد. فیلم‌ها از واقعیت‌ها گرفته می‌شود. تخیل نویسنده از دل واقعیت می‌آید. امیدوارم امکاناتی برای همه جانبازان در نظر بگیرند که آنها کمی به داخل مردم بیایند. می‌شود به بیمارستان‌ ساسان یا بقیه الله سر زد، به خدا خیلی نزدیک است. طورای نشود که آنها اعتماد خود را از دست بدهند. ما کشوری هستیم که در معرض خطر هستیم و همه کشورها برای ما نقشه می‌کشند ممکن است دوباره جنگ شود. بگذاریم مردم عاشقانه بروند از خاک خود دفاع کنند، تا من و شمایی که زن هستیم به راحتی اینجا کنار هم حرف بزنیم.