واكنش صفار و دعایی به فیلم حاتمی کیا

نویسنده وبلاگ سیاست نویس نوشت: اگرچه عادت ندارم در یك روز دوبار وبلاگ را به روز كنم و معمولا كمتر فرصت به روز كردن حتی نظرات را دارم اما این بار پس از تماشای فیلم شجاعانه ابراهیم حاتمی كیا با نام "گزارش یك جشن" خواستم بنویسم تا دین خودم را به این كارگردان ارزشی ادا كنم. بالاخره پس از قریب به یكسال بغض فروخورده ابراهیم حاتمی كیا شكست اما این بار نه دركنار راین بر سر خدا فریاد كشید و نه در یك آژانس شیشه‌ای گذشته حاج كاظم را به رخ. حاتمی كیای قصه گو قصه اش را با ازدواج آغاز كرد از یك عروسی كوچك اما پر از شور و عشق. حاتمی كیا از شادی جریان یافته در میان بخشی از جوانان می گفت كه با ورود یك مامور و با ارائه یك حكم به یكباره این شادی بهم ریخت. شادی رفت با رفتن شادی‌ها، ریزش‌ها هم آغاز شد، مامور متمرد شد و بانوی اول فیلم آرام آرام به حاشیه رفت و بانوی جدید جایگزین شد. حاتمی كیا به وضوح اعلام كرد كه قرار بود جشنی برپا باشد و عده‌ای دور هم جشن بگیرند اما با یك حكم نابجا جشن بهم ریخت و سالن جشن از یك محوطه بسته به خیابان‌ها كشیده شد و خیابان یعنی صحنه درگیری، درگیری‌ها یعنی آغاز ریزش‌ها هم از جریان حاكم و هم از جریان معترض. "گزارش یك جشن" را در سالن ویژه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دیدم، سالنی كه از سید محمود دعایی تا صفار هرندی برای تماشای فیلم حاتمی كیا آمده بودند، اما نكته جالب را از زبان آقای صفار هرندی در پایان نمایش شنیدم كه گفت: "مثل اینكه همه حس مشتركی درباره فیلم دارند" البته سید محمود دعایی وقتی از او پرسیده شد كه فكر می‌كنید فیلم اكران عمومی می شود یا خیر؟، گفت:" اگر نیروی انتظامی اجازه بدهد، بله". از صفارهرندی سوالی پرسیدم كه اگرچه بالبخند پاسخ داد ولی مشخص بود از فیلم حاتمی كیا ناراضی است.گفتم آقای هرندی اگر وزیر ارشاد بودید اجازه اكران عمومی به این فیلم می‌دادید یا خیر؟؛ لبخندی زد و گفت:" مجوز اكران رو كه دیگران صادر می‌كنند منتها وظیفه جمع كردنش از سالن‌ها به عهده ما بود." نمی‌دونم شاید هم "گزارش یك جشن" سرنوشتی بهتر از "به رنگ ارغوان" پیدا نكند و شاید هم ....، به هرحال حاتمی‌كیا با این فیلم در 50سالگی پختگی‌اش را به نمایش گذاشت.