انتقاد مجید انتظامی از فیلمهای کمدی‬

پارس توریسم: مجید انتظامی گفت وگویی با لی لا رضایی در سایت فرهنگخانه کرده است . بخشهای مهم این مصاحبه در زیر می آید انتظامی درباره نگاهها به کارهایش گفته : بعضی ها مغرضانه برخورد می کنند و به همین دلیلی سعی می کنند به نوعی چوب لای چرخ بگذارند و ایرادهای بی اساس بگیرند. عده ای هم جوسازی می کنند و جو را متشنج می کنند. انتظامی در پاسخ به سوالی درباره اتهام دولتی بودن او گفته است :همه اینها یک سری جو سازی است. شاید قرار بوده کاری را به کسی بدهند و نداده اند وآن وقت همان ها علیه من چنین حرف هایی می زنند و مدعی می شوند که من دولتی هستم و پول های کلان به جیب می زنم. یا مدعی می شوند که من سمفونی کار نمی کنم وکارهایم همه سفارشی هستند و... موسیقی فیلم در ایران، شوخی ای بیش نیست. این فرم نوشتن موسیقی برای فیلم، شوخی است. از وقتی نوشتن سناریو شروع شده، آهنگساز باید فیلمنامه را بخواند و تم های خود را بسازد. مگر می شود در عرض یکی دو ساعت، موسیقی فیلم ساخت و تنظیم کرد و فوری روی آنتن فرستاد. ر کس این کار را می کند، بی سوادی بیش نیست. معلوم است که مردم از چنین موسیقی ای خوششان نمی آید و به محض این که فیلم را از اکران و یا سریال را از آنتن بر می دارند، موسیقی آن را فراموش می کنند. فیلم هایی مثل "از کرخه تا راین"، "دستفروش"، "بایسیکل ران" و... تا کنون چندین بار تجدید چاپ شده اند. اما الان دیگر کسی در موردفیلم هایشان صحبت نمی کند و مردم آنها را فراموش کرده اند، اماموسیقی اشان همچنان به فروش می رسد. از وقتی که دولت سوبسیدی که به سینما اختصاص داشت را حذف کرد، و سینما به بخش خصوصی واگذار شد، کمتر به من پیشنهاد ساخت موسیقی می شود. چون از پس هزینه ساخت آن بر نمی آیند. بالای همه چیز هزینه می کنند، جز موسیقی. یکی را پیدا می کنند که با سینته سایزر و کامپیوتر آشنا باشد و یکی دو ساعت کاری را آهنگسازی کند و همه چیز تمام شود و این یعنی آهنگسازی فیلم در ایران! اگر کار شاخصی باشد، حتما موسیقی فیلم می سازم . اگر کارگردانی پیشنهاد یک کار درخشان کند، چرا موسیقی اش را نسازم؟ متاسفانه کارها الان طوری شده که موسیقی اشان من را طلب نمی کند. همه فیلم ها طنز و کمدی شده اند و ای کاش این طنزها و کمدی ها ، فیلم های خوبی بودند! همه کمدی های لوس و بی محتوا شده اند. نمی دانم سازندگان این فیلم ها چه فکری می کنند؟ موسیقی فیلم کمدی هم بالاخره می تواند ماندگار شود، واین زمانی است که فیلم هم فیلم خوبی باشد. مگر در کل دنیا فیلم کمدی ساخته نمی شود؟ این فیلم ها آنقدر خوب هستند که بشود بر روی آنها موسیقی ساخت. اما در ایران اصلا اینطور نیست. ! در "از کرخه تا راین" اتفاق جالبی برایمان افتاد. اول این را بگویم که کوچکترین صداها روی تصویر، تاثیر آنچنانی دارد. در پلانی که سعید به دیدن لیلا می آید، لیلا از ماشینش پیاده می شود ، سعید که دستهایش را جلو می آورد ، نمی بیند که با لیلا دست بدهد. خود من وقتی موسیقی این بخش را ساختم، همراه با آن گریه کردم. اما وقتی آن را برای میکس بردیم و شنیدیم ، آقای حاتمی کیا گفت چرا موسیقی اش ترسناک است؟ گفتم من ترس نگذاشتم . اما وقتی خودم آن را گوش کردم، همین حس نیز به من دست داد. هر چه فکر کردم، نتیجه نمی گرفتم. من کار را بارها چک کرده بودم و می دانستم که اصلا حس ترس ندارد. خواهر و برادری بعداز مدت ها همدگی را می دیدند و طبیعتا باید موسیقی ، حسی عاطفی را القا می کرد. وقتی موسیقی را گوش کردم، فهمیدم که افکت باران روی آهن، صدایی تولید کرده است که حس ترس را القا می کند. افکت را پایین آوردیم، دیدم کار خوب شد و همانی شد که می خواستم. می خواهم بگویم که آهنگسازی برای فیلم این همه ظرافت و دقت می خواهد. در فوتبال تمام شهرستان ها تیم و در عین حال مربی خارجی دارند. دستمزدهای بالایی هم می گیرند. ولی کسی که سالیان سال به دنبال موسیقی رفته است، حالا باید زانوی چه کنم چه کنم بغل بگیرد. یک نفر باید رسیدگی کند. چه کسی مسوول است؟ این مصاحبه ام مثل خیلی از مصاحبه های دیگر در روزنامه هم چاپ می شود ان روزنامه هم پاره می شود و تویش سبزی می پیچند. می دانم که گفتن همه این حرفها بیهوده است و کاری از پیش نمی برد.