گريه بر امام حسين(ع)در کلام آيت‌الله جوادی‌

مركز خبر حوزه: اشک، احساس زلال و عشق شفاف است که از ژرفاي جان پديدار مي‌شود، آنگاه که اين ارمغان خداوندي به خاطر يکي از بهترين انسان‌هاي هستي نمايان شود، به دنبال خود، نسيمي از عاطفه يکرنگي، مهر و همسويي با اباعبدالله‌(ع) به همراه مي‌آورد و نشاطي وصف‌ناپذير به انسان مي‌بخشد. آيت‌الله جوادي‌آملي در مطلبي به ارزش گريه بر اباعبدالله‌(ع) پرداخته كه متن كامل آن به شرح ذيل است: "براساس نقلي معروف از حضرت سكينه (عليها‏السلام) بالاي بدن مطهّر امام حسين (عليه‏السلام)، ايشان به اين اصل كلي سفارش كردند كه هر حادثه‌ تلخي پيش آمد كرد، آن را بهانه كنيد و براي من اشك بريزيد: «أو سمعتم بغريب أو شهيد فاندبونى». «هرگاه داستان غريب يا شهيدي را شنيديد، براي مظلوميت من گريه كنيد» بنابراين، اصل كلي اين است كه هر حادثه تلخ و ناگواري را بايد بهانه كرد و براي سالار شهيدان اشك ريخت، نه آن‏كه افراد داغديده براي تسكين عواطف و احساسات خود آن حضرت (عليه‏السلام) را بهانه كنند و براي التيام زخم خويش اشك بريزند و ندبه نمايند و بين اين دو گونه عزا داري فرق وافر است، زيرا محصول يكي تعزيت براي حضرت امام حسين (عليه‏السلام) است و نتيجه ديگري تسليت براي خود؛ هر چند ممكن است بهانه قرار دادن واقعه جانسوز كربلا هم بي‏اثر نباشد. وجود مبارك سيدالشهداء (عليه‏السلام) فرمودند: «أنا قتيل العبرة»؛ يعني من كه به هدف اِحياي حق و اِمحاي باطل كشته شدم، بايد عَبَرات داشته باشم؛ به طوري كه چشمان علاقه‏مندان به سالار شهيدان پر از اشك شود و آن اشكْ فراوان از شبكه چشم خارج گردد و به صورت انسان عبور كند تا عَبَرات بشود. اين سنت حسنه، آثار فراواني دارد، از جمله اين كه محبت اهل بيت (عليهم‏السلام) در قلب شيعيان حضور پيدا مي‏كند؛ آنگاه دوست امامان معصوم (عليهم‏السلام) هرگز فكر و راه و روش آنان را رها نمي‏كند؛ زيرا رهبري جوارح به دست جانحه و دل است و زمامداري قلب را محبت به عهده مي‏گيرد و دلِ دوستان حسين بن‏علي (عليه‏السلام) جوارح را به صَوْب صراط مستقيم رهنمود مي‏شود".