خبرگزاری فارس: «رابیندرانات تاگور» در هفتم می ۱۸۶۱ در کلکته هند به دنیا آمد. او در طول حیاتش در مطالعه و خلق آثار متفاوت در عرصههای رمان نویسی، نمایشنامهنویسی، فلسفه، موسیقی و هنرهای تجسمی کوشید و در سال ۱۹۱۳ اولین فرد آسیایی بود که توانست جایزه نوبل ادبیات را از آن خود کند. دو سال بعد، تاگور در شانتینیکتان ـ مدرسهای که در کلکته ساخته بود ـ به مدت ۶ روز میزبان گاندی بود. از این پس دوستی پایداری میان این دو پدید آمد. دیدار دوم با گاندی در سال ۱۹۲۵ رخ داد. در سال ۱۹۳۲ هنگامی که گاندی در اعتراض به بریتانیاییها اعتصاب غذا کرد، در آغاز کار نامهای به تاگور نوشت و در آن از او خواست تا برایش دعا کند. تاگور به دیدار او شتافت و پس از ۲۶ روز که بریتانیا درخواستهای او را پذیرفت، وی در حالی که سر بر بالین تاگور داشت روزه خود را گشود. تاگور با وجود ارتباط صمیمانهاش با گاندی، در برخی امور به ویژه سیاست با او اختلاف نظر داشت. جالب اینکه لقب «مهاتما» به معنای «روح بزرگ» را او به گاندی اعطا کرد.
تاگور در طول حیات خویش دو بار هم به ایران سفر کرد و هر دو بار بر مزار سعدی و حافظ و فردوسی حاضر شد و به شعر فارسی ادای احترام کرد. سفر اول تاگور در هفتم اردیبهشت ۱۳۱۱ بود که در این سفر با نویسندگان و شاعران ایرانی دیدار داشت. سفر دوم به مناسبت هفتادمین سالگرد تولد او بود که در سال ۱۳۱۳ شمسی (۱۹۳۲میلادی) در ایران برگزار شد. آخرین دیدار تاگور و گاندی در سال ۱۹۴۰ تاگور در سال ۱۹۴۱ در هشتاد سالگی درگذشت. جسدش را کنار رود گنگ سوزاندند و خاکسترش را به شانتینیکتان ـ مدرسهای که در کلکته ساخت ـ فرستادند.
دیدگاه تان را بنویسید