از اولین اتوبوس تا نخستین تئاتر ایران در رشت+تصاویر

شهر رشت در برهه‌های تاریخی و فرهنگی بسیار پیشقدم بوده و بسیاری از وقایع و اتفاقاتی که زندگی مدرن را رقم زده‌اند، برای اولین بار در رشت رخ داده‌اند.

برخی از این اتفاقات به قرار زیرند:

در آغاز سال ۱۳۰۴ شمسی که هنوز اهمیت موسسات اقتصادی و عوامل بازرگانی در سطوح اداری و زندگی اجتماعی ایران محسوس نشده بود، شورایی از افراد بصیر و مطلع موفق شدند در اردیبهشت سال ۱۳۰۴ در چند مغازه واقع در خیابان سپه نخستین بانک ایرانی را افتتاح کنند.

فکر تاسیس این کتابخانه ملی در سال ۱۳۰۶ توسط محمد علی تربیت، رییس اداره فرهنگ گیلان، در زمین اهدایی شهرداری رشت به این اداره مطرح شد. در روز ۱۶ آذر سال ۱۳۰۶ جمعیتی به نام نشر معارف گیلان که هدف آن ساخت کتابخانه ملی بود تشکیل شد و سرانجام در روز پنجشنبه ۱۹ مهر ۱۳۱۳ هم‌زمان با جشن هزاره فردوسی کتابخانه مذکور گشایش یافت.

این کتابخانه اولین کتابخانه‌ای است که لفظ "کتابخانه ملی"برای آن استفاده گردید و احداث بنا ی آن هم‌زمان با ساخت و ساز یک سلسله ابنیه اداری و عام‌المنفعه در شمال ایران در دوره عهد پهلوی اول انجام گرفت و نوع معماری آن تقلیدی از معماری شرق اروپا است. (کتابخانه ملی رشت واقع در میدان شهرداری - خیابان علم الهدی)

اولین تئاتر ایران به شکل کلاسیک و در سالن در شهر رشت شروع به کار کرد.

اولین اتوبوس در ایران توسط یک تاجر بلژیکی در شهر رشت به کار گرفته شد، اما به مرور زمان و با توجه به میزان کرایه، سودآوری و زیر ساخت‌های حمل و نقل توجیه اقتصادی آن رد شد و به همین دلیل اتوبوس به کار گرفته شده به یکی از تجار ایرانی به نام (معین التجار) فروخته شد.

قدیمی ترین راه آهن ایران در مسیر بندر انزلی به پیربازار و رشت احداث شده و بقایای این راه آهن و خطوط ریلی هنوز وجود دارد.

آرسن میناسیان اولین داروخانه شبانه‌روزی ایران را افتتاح کرد. هدفش از افتتاح داروخانه کارون این بود که دست واسطه را کوتاه کند و می‌خواست داروها را به همان قیمت که برایش تمام می‌شد بدست مردم برساند.

با شروع جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط نیروهای متفقین، بیکاری و گرانی گریبان مردم را گرفته بود و این امر سبب شده بود تا بسیاری از بیماران توان خرید دارو را از دست بدهند ولی آرسن میناسیان دارو را به صورت مجانی در اختیارشان می‌گذاشت.

یکی از مشتری‌های داروخانه که برای مادر پیرش از آرسن میناسیان دارو می‌گرفت، سرنوشت مادرش که زمنگیر بود و احتیاج به مراقبت شبانه‌روزی داشت را تعریف کرد و آرسن که تشنه خدمت به مردم بود با شنیدن صحبتهای آن مرد به فکر تاسیس خانه سالمندان می‌افتد.

با تاسیس خانه سالمندان و معلولین، آرسن بیشر وقتش را در آنجا صرف خدمت به مردم می‌کرد، داروخانه را واگذار کرده بود و از ۵ هزارتومانی که بابت داروخانه می‌گرفت ۲ هزارتومان را به مارو همسرش می‌داد و بقیه را صرف خانه سالمندان می‌کرد.