آیا اجداد ما هم چینی بودند؟

خبرآنلاین: حال که همه چیزمان دارد چینی می‌شود، باستان‌شناس‌ها هم سال آینده به دنبال ریشه‌های انسان در آسیای جنوب شرقی می‌گردند تا ببینند که آیا اجداد ما هم چینی بودند یا خیر. مجله نیوساینتیست در سلسله گزارش‌هایی به ایده‌هایی پرداخته که سال پیش رو را شکل خواهند داد. در مقالات قبلی این سری خواندید: در سال ۲۰۱۳، منتظر شرایط اقلیمی عجیب‌وغریب‌تر باشید، چه کسانی این دو جایزه ارزشمند € ۱,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰ را برنده می‌شوند؟، امید دانشمندان به آزمایش موفق درمان قطعی سرطان در آینده نزدیک ، تورمی که ۱۳,۷۰۰,۰۰۰,۰۰۰ سال پیش اتفاق افتاد ، چشم به راه دنباله‌داری که از ماه هم درخشان‌تر است ، کیوریاسیتی و رازگشایی از اسرار چندمیلیاردساله سیاره سرخو طی چند ماه آینده، تعداد بیماران روانی به شکلی بی‎سابقه افزایش خواهد یافت. حال به جستجوی ریشه‌های اولیه انسان می‌پردازیم. آفریقا جایی است که بشریت آغاز شد، جایی که اولین گام‌هایمان را برداشتیم و مغزهایمان بزرگ شدند. ولی کسانی که علاقه‌مند به تازه‌ترین یافته‌های جالب توجه در مورد ریشه‌های گونه ما هستند، باید به جای آفریقا به آسیا نگاه بیندازند؛ چراکه به نظر می‌رسد برخی از فصول اولیه داستان تاریخ انسان، و بخش‌های مهمی از فصول بعدی آن هم زیر آسمان آسیا نوشته شده‌اند. برای شروع باید گفت که فسیل‌های 37 میلیون ساله یافت شده در برمه، بهترین شواهدی هستند که تاکنون برای اثبات قدیمی‌تر بودن ریشه‌های آسیایی ما به نسبت ریشه‌های آفریقایی یافت شده‌اند. مدت‌ها پس از آن، پس از ظهور انسان‌های اولیه از آفریقا، برخی از پسر عموهای دور ما رو به آسیا نهادند و پس از مدتی در همانجا مردند. در سال 2012/1391، باستان شناس‌ها برای اولین بار در مورد فسیل‌های انسانی که هیچ شباهتی به دیگران نداشتند توضیح دادند: انسان‌های باستانی که به نام مردم غار گوزن نامیده می‌شوند و در 15 هزار سال پیش در چین امروزی زندگی می‌کردند، سپس بدون هیچ نشانه‌ای ناپدید شدند. تاثیر این یافته این است که پسر عموهای گمشده دیگری هم در مجموعه فسیل‌های فراموش شده جنوب شرقی آسیا وجود دارند که باید کشف شوند. برای مثال ما چندانی در مورد دنیسووان‌های اسرارآمیز نداریم. دی‌ان‌ای آنها اولین بار در تکه فسیل‌های 50 هزار ساله‌ای مشاهده شد که در غاری در سیبری پیدا شده بودند؛ و نشانه‌های این دی‌ان‌ای در مردم امروزی اندونزی وجود دارد. این یافته نه فقط نشان می‌دهد که دنیسووان‌ها با گونه ما در هم امیختند، بلکه از آن چنین می‌توان نتیجه گرفت که منطقه در اختیار آنها چنان بزرگ بود که از جنوب شرق آسیا تا سیبری را دربر می‌گرفت. تا به حال، تنها مدرکی که ما از وجود آنها در اختیار داریم یک استخوان انگشت و یک دندان است. برای مدت طولانی، صفحات و جنگل‌های آسیا دور از دسترس بیلچه‌ها و قلم موهای باستان‌شناس‌ها و دیرینه‌شناسان قرار داشتند. اکنون اما، گروه‌هایی از آنها اکنون بی‌صبرانه خواهان کاوش صخره‌های آسیا هستند. دنیسووان‌ها؛ و به احتمال زیاد دیگر اجداد ما هم؛ به زودی از گمنامی در خواهند آمد.