چگونه از قبر بیرون می آییم؟

فارس: یکی از مواقع هولناک قیامت، ساعتی است که انسان از قبر خود بیرون می‌آید و این ساعت یکی از آن سه ساعتی است که سخت‌ترین ساعات و وحشتناک‌ترین آن‌ها برای فرزندان آدم است.

خداوند در سوره‌ی معارج آیه 42 فرمود: ایشان که در باطل خود فرو رفته‌اند به حال خود واگذار تا بازی کنند و روز خود را ملاقات کنند، روزی که از حال آن‌ها دعوت شده و روزی که از قبرهای خود با شتاب بیرون می‌آیند. تا به سوی پرچمی که بر افراشته شده به سرعت روان شوند، چنانکه لشکر پراکنده که عَلَم را برپا ببینند به جانب آن شتاب کنان می‌روند، در حالی که چشمانشان فرو افتاده که نمی‌توانند از هول، نظر نکنند و خواب برایشان چیره شده و این است آن روزی که وعده داده می‌شدند.

از ابن مسعود روایت شده که گفت : من در خدمت حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) نشسته بودم که آن جناب فرمود : همانا در قیامت پنجاه موقف است، هر موقفی هزار سال؛ موقف اول بیرون آمدن از قبر است که هزار سال با بدن برهنه و پای برهنه با حال گرسنگی و تشنگی در جایی نگهداری می‌شوند، پس هر که از قبر خود با ایمان به خدا و بهشت و دوزخ و بعثت و حساب و قیامت بیرون آید و به خدا و پیامبر اقرار کند، از تشنگی و گرسنگی نجات خواهد یافت.

و حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در نهج‌البلاغه فرموده : «و ذلک یوم یجمع الله فیه الاولین و الاخرین لنقاش الحساب، و جزاء الاعمال، خضوعاً، قیاماً، قد الجمهم العرق، و رجفت بهم الارض، فاحسنهم حالا من و جد لقدمیه موضعا، و لنفسه متسعا.»؛ روزی که خداوند خلق اول و آخرین را برای رسیدگی به حساب و اعمالشان در یک جا جمع فرماید و حال مردم در آن روز به این نحو است که خاضع و فروتن ایستاده‌اند، و عرق‌های ایشان تا دهان‌های ایشان رسیده و زمین ایشان را به سختی و شدت می‌جنباند و از میان مردم حال آن کسی خوب است که برای قدم‌های او جایی باشد و به قدر کافی توان نفس کشیدن را داشته باشد.

و شیخ کلینی از حضرت صادق (علیه‌السلام) روایت کرده که مثل مردم هنگام ایستادن در روز قیامت مانند تیر است در ترکش؛ یعنی هم چنان که تیرها را دسته کرده در ترکش جای می‌دهند به حدی که از تنگی تکان نمی‌خورند، همین طور جای آدمی در آن روز به حدی تنگ است که توان حرکت از جای خود ندارد.

حالات اشخاصی که از قبر بیرون می آیند چگونه است ؟

در اینجا مطالبی را پیرامون اشخاصی که از قبر بیرون می‌آیند بیان می‌کنیم :1- شیخ صدوق روایت کرده از ابن عباس از حضرت رسول (صلی الله علیه واله و سلم) که آن حضرت فرمود: «کسی که در ولایت و امامت علی شک دارد در روز قیامت در حالی برانگیخته می‌شود که در گردنش طوقی از آتش باشد که دارای سیصد شعبه است که بر هر شعبه ای از آن، شیطانی باشد که رو ترش کند از روی او و آب دهان افکند بر صورت او.»

2- شیخ کلینی از حضرت امام محمّد باقر (علیه‌السلام) روایت کرده که: «خداوند تبارک و تعالی روز قیامت مردمانی را از قبرهایشان برمی انگیزاند که دست‌هایشان به گردنشان بسته شده، به حدی که توان کوچک‌ترین چیزی را ندارند و فرشتگان با ملامت و سرزنش به آن‌ها می‌گویند : این‌ها مردمی هستند که حق خداوند را در اموالشان ندادند.»

3- شیخ صدوق از حضرت رسول (صلّی الله علیه و آ له و سلم) در حدیث طولانی روایت کرده که هر کس بین دو نفر، نمّامی و سخن چینی کند، خداوند در قبر، آتشی بر او مسلط می‌سازد که بسوزاند او را تا روز قیامت؛ پس چون از قبر خود بیرون آید حق تعالی مسلط کند بر او چهار مار سیاه بزرگی که گوشت او را با دندان بکنند تا داخل جهنم شود.

4- و نیز از آن حضرت روایت کرده که : «هر کس چشم خود را از نگاه کردن به زن نامحرم پر کند حق تعالی او را روز قیامت در حالی محشور می‌سازد که او را به میخ‌های آتشین کشیده باشند و سپس امر شود که او را به سمت آتش برند.»

5- و نیز از آن حضرت صلوات الله علیه روایت کرده که فرمود : « خداوند روز قیامت شراب خوار را با روی سیاه و چشم‌های کبود و دهان کج محشور می‌گرداند، در حالی که آب از دهانش می‌ریزد و زبان او از قفایش بیرون کرده‌اند.»

و در علم‌الیقین محدث فیض است که روایت صحیحی آمده است که: «شارب الخمر محشور می‌شود روز قیامت در حالی که کوزه ای در گردنش است و قدح در دستش و بویش گندیده تر است از هر مرداری که بر روی زمین است، لعنت می‌کند او را هر که می‌گذرد بر او از خلایق.»

6- شیخ صدوق از حضرت رسول (صلّی الله علیه واله و سلم) روایت کرده که فرمود: «روز قیامت شخص دورو و دو رنگ را می‌آورند، در حالی که زبانش از پشت سرش بیرون آمده و زبان دیگر از جلو رویش در حالی که آتش از دهانش شعله وراست و می‌گویند این مجازات دو رویی و دو زبانی است .»

چه اعمالی که برای موقف قیامت مفید هستند؟

چیزهایی که برای این موقف سودمند است، بسیار است و ما به چند نمونه از آن اشاره می‌کنیم1 - هر کس جنازه ای را تشییع کند حق تعالی بر او ملائکه ای موکّل فرماید که با ایشان باشد و تشییع کند او را از قبر تا محشر.

2- هر کس از مؤمنی اندوهی را برطرف کند.

3- هر که بردار مؤمن خود را لباس زمستانی یا تابستانی بپوشاند.

4- هر کسی در ماه شعبان هزار مرتبه بگوید : «لا اِلهَ اِلَّا اللهُ وَ لا نَعبُدُ اِلّا اِیّاهُ مُخلِصینَ لَهُ الدّینَ وَ لَو کَرِهَ المُشرِکُونَ».

5- خواندن دعای جوشن کبیر در اول ماه مبارک رمضان (این دعا در مفاتیح‌الجنان آمده است).

منبع :مجله گلستان قرآن، ش 36