آن عزّت رسانه... آن دشمن شبکه‌های بیگانه

آن عزّت رسانه، آن دشمن شبکه‌های بیگانه، آن معتقد به کار تشکیلاتی، آن محتوای برنامه‌هایش همه قاطی پاتی، آن شیخ علی لاریجانی را جایگزین، آن معاونِ امور مجلس و استان‌های صدا و سیما پیش از این، آن مهندسِ عمران از دانشگاه امیر کبیر، آن منتقدانِ صدا و سیمایش صغیر و کبیر، آن بی‌نیاز از هر پیام و نقد و پیغامی، شیخنا، عزّت الله خانِ ضرغامی!

متولد دزفول بود و پروگرامش فول بود و برنامه‌های تلویزیونش بیوتی فول بود و پشت و پناه سازمانش پول!

روزی او را پرسیدند که: «احساستان چیست که در عرصه تلویزیون بی‌رقیب هستید؟!» گفت: «آن قدر شادیم که از غایت شوق در پوستمان نمی‌گنجیم! بی‌رقیبی هم عالمی دارد!‌ ای کاش می‌شد فکری هم برای بی‌بی سی اقل دوامه، فارسی وان و بسیاری از شبکه‌های خارجی دیگر نمود!»

گویند صدایش خوب بود و سیمایش خوب‌تر، و صدا و سیمایش در میان کشورهای همسایه از همه توپ‌تر!

از مولانا نقل است که در مجلس ذکری گفته بود: «در ساخت طنز محدودیتی نداریم!» و همچنین افاضه فرموده بود: ‌ «کار کسانی که طنز می‌نویسند بسیار دشوار است، چرا که خنداندن مردم کار سختی است!» گویند با شنیدن این سخنان حضار یک صدا خندیدند و او را آدمی طنّاز دیدند و برای کارهای طنز ۹۰ شبی سیما، پسندیدند!

پس مریدی که در پیشانی مجلس بود فریاد زد: ‌ «‌یا ایّها الناس! شیخنا عزّت با بیان این سخنان ثابت کرد که خنداندن مردم کار چندان سختی نیست!» و از برکت این مجلس نورانی و سخنان شبه عرفانی بود که از آن پس صدا و سیمایش همه بوی طنز گرفت، از اخبار و فیلم و گفتگوهای خبری گرفته، تا برنامه‌های ورزشی و سیاسی و اقتصادی!

نقل است که شیخنا در میان سینه چاکان بی‌شمارش «ساماندهی موسیقی» را از جمله اولویتهای سازمان صدا و سیما خواند و فرمود: «توجّه به محتوای فاخر و آبرومند در عرصه موسیقی، در دستور کار سازمان قرار دارد!» گویند پس از این سخنان عده‌ای از موسیقی دانان ساده دل برای احقاق حق خود درباره پخش گزینشی آثار و عدم دریافت حتی یک پاپاسی، پیش قدم شدند و درخواستشان را به عزتنا اعلام کردند.

نقل است شیخنا در جوابِ دندان شکنی به آن‌ها گفت: ‌ «‌عمراً ! مگر پولمان را از سر راه آورده‌ایم که حق و حقوق شما را پرداخت کنیم؟! همین که آثارتان را پخش می‌کنیم و بابتش از شما پولی نمی‌گیرم کلاه‌تان را بیندازید بالا! شرم و حیا هم خوب چیزی است به خدا! هنرمند هم این قدر پرتوقع؟! از استاد صبا و تهرانی و پایور و امثالهم - که انشاالله عمری با عزت داشته باشند! - یاد بگیرید، که هیچ‌گاه توقع مالی ندارند!» گویند یکی از اهالی نغمه خنده کنان گفت: ‌ «‌یا شیخ! این اساتیدی که از آن‌ها نام برده‌اید چندی است که به دیار باقی شتافته‌اند!» ‌ پس شیخنا پاسخ داد: ‌» هنرمند هیچگاه نمی‌میرد!»

گویند روزی از او پرسیدند: «بهترین شبکه تلویزیونی دنیا از نظر شما کدام است؟!» شیخنا پاسخ داد: ‌ «شبکه‌های صدا و سیمای خودمان!» پنج سال بعد نیز این پرسش را از او کردند و شیخنا‌‌ همان پاسخ را تکرار کرد. پس مریدی نعره زنان پرسید: «‌یا شیخ! ما را از حکمت این پاسخ تکراری آگاه کن!» عزتنا پاسخ داد: ‌ «حرف مرد یکی است! اگر ده سال بعد نیز این سوال را بپرسید پاسخ ما‌‌ همان است که گفتیم!»

نقل است روزی مریدی از شیخنا پرسید: «چه پیامی برای هموطنان خود دارید؟!» پس عزتنا ‌پاسخ داد: ‌ «‌من کمتر از آنم که پیامی داشته باشم، هموطنان را به پیام‌های بازرگانی- کثرالله زمانه- ارجاع می‌دهم!» گویند آن مرید با شنیدن این سخن سرش را به صفحه تلویزیون زد و فی الفور روح او از قفس جسم پر کشید!

نقل است روزی او را پرسیدند: ‌ «چرا این قدر سریال‌ها و فیلم‌هایتان از صحنه‌های تلخ و گزنده انباشته است؟!» ‌ پس شیخنا پاسخ داد: «حرف حق تلخ است!»

فرد دیگری از او پرسید: «چرا به جای پرداختن به زندگی انسان‌های تاریخ ساز و بزرگ، دایماً زندگی معتادان، زنان خیابانی، خانواده‌های طلاق، سارقان و دزدان خطرناک و قاتلین را به تصویر می‌کشید؟!» پس شیخنا پاسخ داد: «هدف ما جلب مخاطب است و پخش پیام‌های آموزنده بازگانی در نقاط حساس فیلم! باقی همه بهانه است!»

از کرامات شیخ ما این است که بسیار قدر‌شناس بود و بی‌خود و بی‌جهت از عوامل تولید فیلم و سریال سازمانش تشکر می‌کرد! علّت این کار را جویا شدند، پاسخ داد: ‌ «شما کسی را ‌پیدا کن که از ما تقدیر کند، دیگر ما از خودمان تقدیر نخواهیم کرد! وقتی کسی قدر کارهای تولیدیمان را نمی‌داند و تشویقی شایسته ابراز نمی‌دارد، به ناچار بار مسولیت این کار سنگین را یک تنه بر دوش گرفته‌ایم!»

رفیق بی‌کلک