واکاوی دعواهای زرگری لیست امیدی‌ها

137 آنلاین: محسن پیرهادی، عضو هیات رئیسه سابق شورای شهر توضیحاتی درباره هدایت مدیران شهری توسط فعالان تویتری وکسب شهرت از راه دعوا و جنجال سیاسی داد.

اصل اختلافات بر سر موضوعات در شورای شهر یا در هر شورای تصمیم گیری ایراد ندارد و این موضوع در دوره های گذشته هم مسبوق به سابقه بوده است. اما آنچه مردم را نگران می‌کند، سابقه جریان حاکم بر نظام مدیریت شهری در دوره فعلی است. مردم دیده اند وقتی در شورای اول همین جریان بر شورا حاکم بود، ظرف چهار سال ساختمان خیابان بهشت سه شهردار به خود دید، درحالی که امور شهری اساسا تخصصی هستند و دود بی‌ثباتی در مدیریت شهری قطعا به چشم مردم خواهد رفت.

آنچه در رسانه‌های اصلاح طلب در حال وقوع است مسئله دیگری است. رسانه های تند جریان اصلاحات طوری به شهردار و مسئولین جدید شهری می‌تازند که گویی این افراد با میانه روی و نگاه صرفا شهری در حال اداره شهر هستند! مثلا از آقای نجفی میخواهند تا تندروتر و اصلاح طلب تر عمل کند. این در حالی است که میزان تندروی و افراط در انتصابات دوره فعلی، به حدی رسیده است که بخشی از اصولگرایان از شهردار سابق گلایه دارند که چرا به تعدادی از مدیران اصلاح طلب و کارگزاران در دوره خود میدان داده است!

حال در چنین شرایطی تعدادی از اعضای شورای شهر و رسانه ها همچنان به نجفی انتقاد می کنند که چرا از مهره های قالیباف استفاده کرده و به قول آن روزنامه اصلاح طلب، «باقر پسند» عمل می کنند.

این انتقادات و دعواها کاملا سیاسی و به اصطلاح، جنگ زرگری است، تاین افراد می خواهند با این کار، فضا را برای تندروی بیشتر باز کنند. نظام فعلی مدیریت شهری میانه رو نیست که بخواهد مورد انتقاد جریان متبوعش باشد، بلکه قرار است بهانه‌ای تراشیده شود تا بتوانند اتوبوسی، همه مدیران و متخصصان را جا به جا کنند و بگویند تحت فشار بودیم.

◽️ تندروی در دوره فعلی از حد گذشته و مصداق روشن آن بسیاری از مدیران ارشد شهرداری هستند که اصلا افراد سیاسی هم نبوده اند، اما در نهایت به صورت غیر حرفه ای، هیجانی و غیر اخلاقی برکنار شده اند و برخورد درستی با آن ها صورت نگرفته است. این تندروی وقتی بیشتر به چشم می آید که بدانیم شهرداری تهران طی 12 سال گذشته واقعا با میانه روی اداره شده است و اغلب معاونین و شهرداران مناطق افرادی غیرسیاسی و یا کمی متمایل به جریان رقیب آقای قالیباف بوده اند.

رسانه ها و فعالین تندروی اصلاح طلب، برخلاف آنچه که خود را معتقد به دموکراسی و شعار «زنده باد مخالف» معرفی می کنند، کمترین پایبندی به مبانی نظام مردم سالار ندارند و مشکل اصلی جریان مشارکت و کارگزاران هم همین است.

در واقع این افراد، تخصص و انگیزه کافی برای رسیدگی به مشکلات شهری و ملموس را هم ندارند، ولی مرتبا با دعواهای رسانه ای و سیاسی، سعی در دگرسازی و تراشیدن رقیبی دارند که همه ناکارآمدی ها را به او حواله دهند و خودشان هم چندان مورد مطالبه عموم قرار نگیرند.

دعوت شهردار سابق تهران به مناظره را در همین راستا قرار دارد. وقتی جریان رقیب همانند دوره فعلی وارد این بازی نمی شوند و به آن اهمیتی نمی دهند، در داخل خود دعوا به راه می اندازند که اذهان عمومی از مسائل اصلی منحرف شود.

این روزها آش به حدی شور شده است که در برخی موارد احساس می شود چند فعال تویتری، تصمیمات شهری را هدایت می کنند.

در نهایت باید پذیرفت که نمایندگا ن فعلی مردم در شورای شهر، غیر از چند نفر برای عموم شهروندان تهرانی شناخته شده نبوده و نیستند. وقتی نمایندگان مردم به اصطلاح با قاعده تکرار انتخاب می شوند چه انتظاری می توان داشت؟