عادت می‌کنیم به تلخی‌های سیاسی هوای تهران/ زندگی است دیگر، می‌گذرد!
وقتی در یک روز سرد و تلخ زمستان خبر شهادت پدر را دادند، مطمئن بودم که دیگر زنده نخواهم ماند، اما من به نبود پدر عادت کردم و حالا سالیان سال است که زندگی ام می‌گذرد گرچه کیفیت این نوع زندگی با زندگی که پدر سایه اش بر سرمان بود، از زمین تا آسمان متفاوت است، اما بالاخره زندگی است دیگر، می‌گذرد.
سرویس اجتماعی فردا: وقتی در یک روز سرد و تلخ زمستان خبر شهادت پدر را دادند، مطمئن بودم که دیگر زنده نخواهم ماند، اما من به نبود پدر عادت کردم و حالا سالیان سال است که زندگی ام می‌گذرد گرچه کیفیت این نوع زندگی با زندگی که پدر سایه اش بر سرمان بود، از زمین تا آسمان متفاوت است، اما بالاخره زندگی است دیگر، می‌گذرد. بعد از این حادثه تلخ باورم شد که این ضرب المثل که می‌گوید «هر چیزی تا عادت نشود، سخت است» کاملا صحیح است. گرچه کیفیت زندگی بعد و قبل از وقوع حادثه‌های ناگوار هیچگاه یکسان نیست، اما آدمی است دیگر عادت می‌کند. حال و روز این روز‌های تهران هم مصداق همین مثال «هرچیزی تا عادت نشود سخت است»، شده. مثلا ما تهرانی‌ها به داشتن شهرداری قوی، سالم و با پشتکار عادت کرده بودیم، اما حالا که می‌شنویم شهردار تهران آنقدر ضعیف و بیمار است که نمی‌تواند حتی با هواپیما برای رویداد مردمی مثل پیاده روی اربعین کنار شهروندان باشد، واقعا دلمان می‌گیرد، اما می‌دانیم که کم کم عادت می‌کنیم. زندگی است دیگر، می‌گذرد. یا اینکه ما پایتخت نشینان ۱۲ سال تهران را مشابه کارگاه عظیم سازندگی دیده ایم که هر ماه در پیرامون
محل زندگی مان یک المان جدید را مشاهده می‌کردیم تا بدانیم کسانی در شهرند که به دنبال ایجاد شرایط بهتر در زندگی مان هستند؛ یک روز ایستگاه جدید مترو، یک روز سامانه جدید بی. آر. تی، یک روز پل، یک روز تونل، یک روز زیرگذر، یک روز تقاطع غیر همسطح، یک روز فضای سبز جدید و...، اما حالا نزدیک به ۸۵ روز است هیچ اتفاق تازه‌ای در شهر نیفتاده، تنها اتفاقات جدید محدود شده به از بین بردن دستاورد‌های دوره قبل مدیریت شهری مانند بستن خط ۷ مترو آن هم با نیتی سیاسی. وقتی این‌ها را می‌بینیم واقعا دلمان می‌گیرد، اما می‌دانیم که کم کم عادت می‌کنیم. زندگی است دیگر، می‌گذرد. در تمام این سال‌ها دلمان گرم بود که قطار بهبود کیفیت زندگی ما تهرانی‌ها در ایستگاه هیچ مشکلی توقف نخواهد کرد، بار‌ها بار‌ها از شهردار وقت شنیده بودیم که «مشکلاتی مانند عدم همکاری دولت و کمبود منابع مالی هست، اما معنایش این نیست که مردم را با بیان این مشکلات ناراحت کنیم. مردم از ما کار می‌خواهند و مشکلات به آن‌ها ارتباط ندارد که بی دلیل درگیرش شوند». اما حالا شرایط فرق کرده نجفی از نخستین روز‌های نشستنش بر کرسی شهرداری اعلام کرد بودجه نداریم، پروژه‌های عمرانی
را به حالت تعلیق در آورد، روند ساخت مترو کند و کندتر شد و حتی تاکید کرد نمی‌تواند به کارکنان شهرداری هم حقوق بدهد. از دیدن این شرایط واقعا دلمان می‌گیرد، اما می‌دانیم که کم کم عادت می‌کنیم. زندگی است دیگر، می‌گذرد. ما شهروندان به این شرایط با همه سختی اش بالاخره عادت می‌کنیم، اما آیا آیندگان شهر، فردا ما را برای این عادت تحقیرآمیز می‌بخشند؟
منبع: کانال تلگرامی خبرستان
دیدگاه تان را بنویسید