وقتی سنگ قبرها چینی می‌شوند

یکی‌شان می‌گوید: «می‌گردند از توی اینترنت عکس آدم‌ها را در می‌آورند، می‌اندازند روی سنگ. عین خیال‌شان هم نیست که این بدبخت پدر و مادر دارد. زنده است. حالا گیریم ایرانی نباشد، آدم که هست.» توضیح می‌دهد آنهایی که دست و بالشان خالی است، بیشتر سنگ قبر خارجی می‌اندازند. اما فکر نکنی آنهایی که پولدارند، حتماً سنگ گران می‌خرند. بیشترشان دنبال این هستند که سنگ ارزان بیندازند تا ارث بیشتر ببرند. سنگ فروش‌های اینجا قصه‌ها دارند از مردمی که می‌آیند و آخرین خانه عزیزان‌شان را طراحی می‌کنند. یکی از آنها سنگ قبری را نشانم می‌دهد؛ تصویر و نام یک زن روی سنگ حک شده: «این را می‌بینی؟ یک بار رفت روی قبر اما برگرداندم سرجایش. دامادش پولم را خورد. یک میلیون تومان. البته معلوم است پول را به او داده‌اند، اما بالا کشیده. مگر ما چقدر درآمد داریم؟ می‌شد از یک میلیون بگذرم؟ شبانه رفتم و سنگ قبر را آوردم پولش را داد، پس می‌دهم!

یک سنگ فروش جوان می‌گوید: «معمولاً خیلی‌ها تا یک میلیون تومان برای مرده‌شان خرج می‌کنند اما سنگ 400 هزار تومانی هم هست برای آنهایی که درآمد کافی ندارند. گاهی هم زیر این قیمت می‌خواهند که در بازار نیست. مگر اینکه سنگ یک متری‌ سفارش دهند که آن موقع هم کل قبر را نمی‌پوشاند.» هر چه هست این آخرین خانه آدم‌ها و سنگ روی آن داستان‌های زیادی دارد. حالا مثل گذشته‌ نیست که همه به نوشتن جمله‌ای بسنده کنند: به سراغ من اگر می‌آیید نرم و آهسته بیایید...