دهه هشتادی ها، فرزندان بازیگوش ایران!
خردادماه سال جاري جامعه ایران یک پدیده جدید و متفاوت را تجربه کرد؛ تجمع‌های خودجوش و بدون سازمانِ نوجوانان که پس از مدتی در فضای مجازی و رسانه‌ها، با عنوان «تجمع دهه هشتادی‌ها» شناخته شد.
روزنامه شرق: خردادماه سال جاري جامعه ایران یک پدیده جدید و متفاوت را تجربه کرد؛ تجمع‌های خودجوش و بدون سازمانِ نوجوانان که پس از مدتی در فضای مجازی و رسانه‌ها، با عنوان «تجمع دهه هشتادی‌ها» شناخته شد.
این تجمع‌ها که در مرحله اول، بنا بر ادعای خود نوجوانان (دانش‌آموزان) در اعتراض به سختی سؤال‌هاي امتحان نهایی چند درس بود، بعد از پایان امتحانات خردادماه نیز تکرار شد که نمود شاخص آن در مرکز خرید کورش تهران اتفاق افتاد. در تجمع دوم، برخی رفتارهای ساختارشکنانه مشاهده شد؛ اما این ساختارشکنی در حدی نبود که ارکان اصلی جامعه را تهدید کند.
پس از بروز این پدیده نوظهور، برخی رسانه‌ها با ارائه تحلیل‌های تند و جهت‌دار، این نوجوانان و خانواده‌های آنها را آماج حمله‌های خود قرار دادند و به آنها صفت‌هایی نسبت دادند که شایسته نبود. نباید فراموش کنیم این نوجوانان، فرزندان همین مرز و بوم هستند و قرار است چرخ‌های این سرزمین را در آینده بچرخانند. «برچسب‌زنی» به آنها و موضع‌گیری تند و شدید در مقابل‌شان، زمینه بروز رفتارهای نابهنجارِ بعدی را در آنها ایجاد می‌کند. مواجهه با پسران و دختران نوجوانی که تحت تأثیر یک تصمیم جمعی در فضای مجازی، دست به اقدامی عجیب زده‌اند، نباید به‌گونه‌ای باشد که امکان برقراری تعامل و ارتباط‌های بعدی با آنها، از بین برود و این افرادی را که در حساس‌ترین سال‌های زندگی‌شان هستند، در مقابل تریبون‌های رسمی قرار دهد.
البته بروز این حادثه، پیام‌های روشنی برای متولیان امور جوانان و نوجوانان داشت؛ ازجمله مهم‌ترین این پیام‌ها «ضرورت توجه بیشتر به مدیریت اوقات فراغت دانش‌آموزان» و همچنین «امکان استفاده از فضای مجازی برای برقراری ارتباط با نوجوانان» بود. اینکه امسال دانش‌آموزان زودتر از مسئولان برای اوقات فراغت خود برنامه‌ریزی کردند و بلافاصله پس از پایان امتحانات خردادماه، از طریق شبکه‌های مجازی، یک دورهمی بی‌مقدمه طراحی کردند، نشان می‌دهد شاید نسل جدید خیلی منتظر مسئولان نماند. این نسل به دلایل متعدد فرهنگی، جمعیتی، تربیتی و رسانه‌ای، ویژگی‌هایی بسیار متفاوت از نسل‌های قبل دارند. آنها معمولا در رفاه بزرگ شده‌اند، با ابزارهای ارتباطی پیوندی عمیق دارند، در خانواده‌های کم‌جمعیت رشد پیدا کرده‌اند و محدودیت‌های نسل قبل را در روابط اجتماعی نداشته‌اند. به همین دليل لازم است مسئولان و رسانه‌ها در برقراری ارتباط با آنها، دقت و وسواس بیشتری به خرج دهند و بی‌گدار به آب نزنند.
چه بخواهیم و چه نخواهیم، واقعیت این است که آنها فرزندان ما هستند و فردای این مملکت را باید آنها بسازند؛ بنابراين بهتر است با شناخت ویژگی‌ها و توانمندی‌های آنها، حتی در صورت بروز برخی ساختارشکنی‌های سهوی، به‌جای برخورد قهری، بررسی علت‌ها و چرایی‌ها را در اولویت قرار دهیم.
دیدگاه تان را بنویسید