سفارت سوئیس: نامه‌رسان احمدی‌نژاد نیستیم

هنوز تصور می‌کند رئیس‌جمهور است و شاید هنوز هم این توهم را دارد که نامه‌های او که اکنون سمت رسمی در کشور ندارد، می‌تواند جامعه جهانی را متحول کند. ۲۷ اسفند سال ۸۶، یعنی دو سال پس از روی کار آمدن دولت نهم بود که احمدی‌نژاد در همایش «فرصت‌های خدمت» تاکید کرد:«حضور در عرصه‌های مدیریت جهانی اولویت كاری دولت در سال آینده خواهد بود.» جالب اینکه در همان مراسم ادعا کرد:«قدرت‌های بزرگ امروز در ارائه راهكار برای حل مسائل جهان ناتوانند و در مشكلات و مصائب ناشی از رفتارها و تصمیمات خود گرفتار شده اند.» مشخص است که احمدی‌نژاد از همان ابتدا برنامه ریزی خود را فرامرزی تعریف کرده بود، چرا که در غیر این‌صورت کشور ۸ سال متحمل هزینه‌های فراوان ناشی از عملکرد دولت احمدی‌نژاد نمی‌شد. شاید احمدی‌نژاد دراندیشه تبدیل به«جواهر لعل نهرو» اولین نخست‌وزیر هند بود که از موسسان جنبش عدم تعهد بود و توانست تعداد زیادی از کشورها را به دور یکدیگر جمع کند. عده‌ای را فرض بر این است که جنبش عدم تعهد وارث موازین ضدآمریکایی یا همان ضد امپریالیستی است که به نظر می‌رسد شعارهای احمدی‌نژاد با این رویکرد همخوانی دارد اما اگر دقت شود، «جواهر نعل نهرو» به تنهایی وارد کارزار کاهش قدرت آمریکا با راه‌اندازی جنبش عدم تعهد نشد، بلکه مارشال یوسیپ بروز تیتو رهبر یوگسلاوی، قوام نکرومه رهبر غنا، جمال عبدالناصر رئیس‌جمهور مصر و احمد سوکارنو رهبر استقلال اندونزی با او همراه بودند. ظاهرا احمدی‌نژاد خبر نداشت به تنهایی توان تحقق اهداف ضدآمریکایی خود را ندارد. نکته قابل تامل در آن است که تلاش‌های رئیس دولت سابق برای القای تلاش در مسیر رسیدن به برنامه خود در حد چند نامه به مسئولان آمریکایی خلاصه شد. نامه‌ها را باز نکرده، پس فرستادند احمدی‌نژاد تمایل زیادی داشت که نامه‌های او در سطح جهانی مطرح شود، مثلا خبر نگارش نامه به جرج بوش را زمانی اعلام کرد که تهران را به مقصد اندونزی برای شرکت در نشست گروه هشت کشورهای اسلامی ترک می‌کرد و در آن نامه به پرزیدنت جرج بوش نصیحت کرد که بهتر است راه انبیا را برگزیند. پس از پیروزی اوباما در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، احمدی‌نژاد پیام تبریکی برای وی فرستاد که حاوی غلط‌های نگارشی و املایی بوده و بعد از آن هم چندی پیش باز به اوباما نامه نوشت که البته همه این نامه‌ها فقط ارسال شد و پاسخی نداشت!