سامانه «تاد» چرا نمی‌تواند صهیونیست‌ها را نجات دهد؟

سخنگوی پنتاگون، «پت رایدر»، روز سه‌شنبه (24 مهر؛ 16 اکتبر) اعلام کرد که «یک تیم پیشرفته از پرسنل نظامی آمریکا و اجزای اولیه لازم برای عملیاتی‌کردن باطری تاد (‌THAAD‌) دوشنبه وارد اسرائیل شد.» وی با بیان این که طی روزهای آینده، پرسنل نظامی و اجزای بیشتری وارد خواهند شد اضافه کرد «به‌زودی این سامانه به طور کامل فعال خواهد شد.» پیش‌تر، شبکه خبری «سی‌ان‌ان» گزارش داده بود که حدود یک‌صد نظامی ارتش آمریکا برای کار با سامانه دفاع موشکی تاد در سرزمین‌های اشغالی مستقر می‌شوند. همزمان با این خبر، رسانه‌های فارسی‌زبانِ غربی-صهیونیستی شروع به «تبلیغ» غیرعادی این سامانه و توانمندیِ موهوم رژیم اسرائیل کرده‌اند. گویی چوب جادویی به رژیم آپارتاید هدیه داده شده است که کار جنگ را یکسره می‌کند! اما برای از بین بردن «افسانه تاد» باید «واقعیت تاد» را شناخت!

ایران خود را دارد، اما اسرائیل تنها با آمریکاست که می‌تواند اظهار وجود کند. موشک‌های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در جریان عملیات وعده صادق ۲ از سد سامانه‌های پُرادعای پدافند موشکی رژیم اسرائیل به راحتی عبور کردند و بر اساس برآوردهای انجام‌ شده خسارات قابل‌ توجه و بی‌سابقه‌ای هم به پایگاه‌های هوائی و رادارهای ارتش رژیم صهیونیستی و نظامیان وارد کردند. گزارش‌های متعددی نیز منتشر شده است که می‌گویند در پی این عملیات، خسارات قابل‌توجهی به شبکه راداری و پدافندی رژیم صهیونیستی وارد شده است که این رژیم را دست به دامان پدر خود، آمریکا، کرده است. اما این-مثلاً تقویت- نیز فایده چندانی برای صهیونیست‌ها ندارد چون آمریکایی‌ها، به عنوان صاحب این پدافند، با وجود داشتن آن، در امان نمانده است. متخصصین این حوزه می‌گویند «تاد» هیچ کارآمدی برای مقابله با موشک‌های بالستیک‌ هایپرسونیک یا حجم گسترده موشک‌ها ندارند. بگذریم از این نکته که آوردن «تاد» یعنی اعتراف به این که سه سامانه پُرادعای اسرائیلیِ «گنبد آهنین»، «فلاخن داوود» و «پیکان» ناکام بوده‌اند و دست به دامن «تاد» شدن یعنی اعتراف صریح به شکست سه سامانه مهم صهیونیست‌ها در عملیات‌های وعده صادق 1 و 2.

آشنایی مختصری با تاد

سامانه «تاد» یک سامانه دفاع ضدموشکی ساخت کارخانه لاکهید مارتین است که در سال ۲۰۰۸ رسماً وارد ارتش آمریکا شد. این سامانه از چهار جزء اصلی شامل رادار تی.پی.وای-2، مرکز فرماندهی و کنترل،‌ پرتابگرها و موشک رهگیر تشکیل شده است. آمریکایی‌ها می‌گویند رادار این سامانه قادر است از فاصله ۱۰۰۰کیلومتری اهداف را کشف کند و بُرد موشک این سامانه نیز ۲۰۰ کیلومتر است و از یک موتور راکتی سوخت جامد با نازل متحرک بهره می‌برد که سرعت این موشک را به حدود ۸ ماخ می‌رساند. هر آتش‌بار سامانه تاد معمولاً از شش تا هشت پرتابگر تشکیل می‌شود که هرکدام قادر به شلیک ۸ موشک هستند به این ترتیب یک آتش‌بار سامانه تاد توانایی شلیک ۶۴ موشک را دارد، بارگذاری مجدد هر پرتابگر نیز حدود ۳۰ دقیقه طول می‌کشد.

ضعفِ بنیادینِ سامانه افسانه‌ای!

این سامانه‌ زمانی قادر به رهگیری هدف است که موشک فاز میانی حرکت خود را طی می‌کند و چنانچه تغییری در مؤلفه‌های حرکتی موشک رخ دهد سامانه دچار خطا خواهد شد. برای جبران این خطا سامانه باید مجدداً موفق به کشف و ردگیری موشک مهاجم شود و در صورت موفقیت اگر باز هم موشک مهاجم تغییر مسیر شدید دهد قفل راداری احتمالی شکسته می‌شود و فرآیند باید مجدداً تکرار شود، حال سامانه پدافندی بر اساس کدام موقعیت لحظه‌ای، موشک‌های خود را روانه کند؟ همچنین رادار پیشرفته و بزرگ آرایه فازیAN/TPY-2‌‌ سامانه ضد موشکی تاد دارای حدود ۲۵ هزار اِلمان برای کشف ‌موشک‌های بالستیک بوده و ۱۰۰۰ کیلومتر برد دارد و البته نزدیک ۶۰ تُن نیز وزن دارد که باعث کم تحرکی آن می‌شود. نکته دیگر آنکه سامانه‌های ضد موشکی مانند «تاد» حتی اگر به صورت نظری صددرصد موفق عمل کنند (که البته در جنگ یمن و دیگر ‌درگیری‌ها در منطقه بارها خطا رفتن آنها مشخص شده است) فقط توان درگیری همزمان با ۸ تا ۱۰ هدف بالستیک را دارد ‌و در صورت بالا رفتن تعداد شلیک، امکان درگیری با مابقی موشک‌های بالستیک مهاجم را ندارد.‌

فتاح در برابر تاد

بد نیست بدانید، نیروی هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ‌پیش از این مقابله با سامانه «تاد» را از جمله در رزمایش‌ سال ۱۳۹۹ تمرین کرده است و آمادگی سرشاخ شدن با آن را دارد. برای فهمیدن واقعیت خوب است که توجه کنیم سرعت موشک‌های سامانه تاد-بنابر اعلام آمریکایی‌ها- نهایتاً ۸ ماخ است در صورتی که سرعت موشک فتاح در فاز نهائی به ۱۳ تا ۱۵ ماخ می‌رسد؛ به این ترتیب پیش از آنکه موشک سامانه‌های پدافندی به موشک فتاح برسد، این موشک از آن محل عبور کرده است. موشک فتاح از فاصله ۱۴۰۰ کیلومتری به‌سمت هدف شلیک می‌شود و زمانی توسط رادار سامانه تاد شناسایی می‌شود که درست در فاز میانی حرکت خود قرار دارد. با توجه به برد موشک‌های سامانه تاد این سامانه زمانی قادر به ردگیری موشک خواهد بود که هدف در فاز میانی حرکت خود قرار دارد و در زمانی قادر به شلیک است که موشک در فاز پایانی حرکت خود قرار دارد و چنانچه در این مرحله موشک قادر به تغییر مانورهای سنگین و دستیابی به سرعت‌های ‌هایپرسونیک باشد؛ رهگیری آن برای سامانه پدافندی تقریباً غیرممکن است.

سایت «دیفنس نیوز» سال گذشته در گزارشی عنوان کرد که وزارت دفاع آمریکا به کنگره این کشور اعلام کرده است که توسعه موشک‌های ‌هایپرسونیک توسط چین یک تهدید جدی است و خواستار تخصیص بودجه بیشتر برای توسعه سامانه پدافندی ضد موشک‌های بالستیک شده بود. بر اساس برآورد پنتاگون آنها قادر نخواهند بود تا سال ۲۰۳۴ به سامانه پدافندی برای مقابله با موشک‌های ‌هایپرسونیک دست یابند. پس اگر تا سال ۲۰۳۴ سامانه پدافندی که بتواند مقابل موشک‌های‌ هایپرسونیک مقاومت کند وجود نداشته باشد، استقرار سامانه تاد در سرزمین‌های اشغالی نیز کمکی به رژیم صهیونیستی برای مقابله با موشک‌های بالستیک ایرانی نخواهد کرد. و این یعنی، «تاد» هم قادر نیست صهیونیست‌ها را نجات دهد.

دیگران چه می‌گویند؟

شبکه قطری الجزیره در گزارشی طولانی با عنوان «با وجود سامانه تاد، ایران چگونه لایه‌های دفاعی اسرائیل را در هم می‌شکند؟» نوشته است: «آمریکا اعلام کرد که قصد استقرار سامانه دفاع موشکی تاد را که یک سامانه پیشرفته به شمار می‌رود در اراضی اشغالی دارد. این اقدام آمریکا بعد از حمله موشکی اخیر ایران علیه اراضی اشغالی صورت می‌گیرد. این نخستین باری نیست که سامانه تاد در منطقه ما مستقر می‌شود. در سال ۲۰۱۹ نیز این سامانه در اراضی اشغالی در چارچوب یک سری رزمایش‌های مشترک مستقر شد اما زمان و شرایط حساس کنونی کاملاً متفاوت است.»

در بخش دیگری از این گزارش می‌خوانیم: «بی شک دلیل اصلی استقرار این سامانه در اراضی اشغالی حمایت از رژیم صهیونیستی در برابر موشک‌های بالستیک ایران است؛ موشک‌هایی که در دوره اخیر بسیار پیشرفته شده‌اند تا جایی که تعدادی از آنها در چارچوب یک حمله محدود توانستند لایه‌های پدافندی رژیم صهیونیستی را سردرگم کرده و به صورت ناگهانی به اهداف مورد نظر خود برخورد کنند. موشک‌های بالستیک یک مسیر منحنی شکل را طی می‌کنند تا با سرهای جنگی خود به اهداف مورد نظر اصابت کنند. این موشک‌ها به قدری ویژگی‌های مختلف دارند که باعث شده‌اند به یکی از اهرم‌های مرکزی بسیاری از ارتش‌های کشورهای جهان از جمله ایران تبدیل شوند. آنها می‌توانند در عملیات‌های سریع و ناگهانی به بالاترین حد سرعت برسند و بردهای بسیار متنوعی دارند. با وجود آنکه آمار دقیقی از موشک‌های بالستیک ایران وجود ندارد اما بر اساس گزارش‌های سابق، این کشور دست کم سه هزار موشک از این نوع در اختیار دارد... بالابردن سطح دقت و برد موشک‌های بالستیک به تنهائی نمی‌تواند سیستم‌های چندلایه رژیم صهیونیستی را فریب دهد و گمراه کند به ویژه آنکه شاهد استقرار سامانه تاد در اراضی اشغالی نیز هستیم. به همین دلیل ایران از چند تاکتیک دیگر استفاده می‌کند تا بتواند این سامانه‌ها را تحت فشار قرار داده و آنها را از دور خارج کند. یکی از این تاکتیک‌ها، موشک باران سامانه‌های مذکور است؛ هر سامانه دفاعی هر چقدر هم که قدرت و دقت داشته باشد تا حدی می‌تواند جلوی موشک‌های شلیک شده را بگیرد و بیشتر از آن، کارایی ندارد. یک حمله موشکی هماهنگ شده از چند جهت آن هم با شلیک صدها موشک بالستیک می‌تواند سامانه‌های دفاعی مانند فلاخن داوود را تحت فشار قرار دهد و تنها شلیک چند ۱۰ موشک بالستیک دوربرد در آنِ واحد می‌تواند سیستم دفاعی پیکان ۲ و ۳ و حتی تاد را تحت فشار قرار دهد.»

صهیونیست‌ها هنوز هم نگرانند

در واقع پیش از این نیز مسئولان ارتش رژیم صهیونیستی نسبت به تحت فشار قرار گرفتن سامانه‌های دفاع موشکی در برابر تعداد زیادی راکت و موشک در آنِ واحد، ابراز نگرانی کرده بودند. علاوه‌بر این، حزب‌الله لبنان می‌تواند روزانه حدود سه هزار موشک و راکت در بحبوحه یک جنگ فراگیر به سمت اراضی اشغالی شلیک کند که این مسئله فراتر از توان سامانه‌های رژیم صهیونیستی است. این همان کاری است که ایران در حمله اخیر خود به صورت بسیار محدود انجام داد. روزنامه آمریکایی وال استریت ژورنال گزارش داد که این کشور توانست با موشک باران سیستم‌های پدافند هوائی اسرائیل، آنها را سردرگم کند. ما هنوز به مشکلات فنی پنهان در سیستم هوائی رژیم صهیونیستی اشاره نکرده‌ایم؛ به عنوان مثال میزان رهگیری موشک‌های شلیک شده توسط گنبد آهنین از سمت غزه کمتر از ۱۰ درصد است. واقعیت آن است که موشک‌های ایران بسیار بیشتر از آن چیزی هستند که بتوانند ضربات دردناکی به رژیم صهیونیستی وارد آورند. این کشور طی سال‌های گذشته در سه زمینه خود را تقویت کرده است؛ موشک‌های بالستیک، پهپادهای تهاجمی و موشک‌های کروز تهاجمی که در ارتفاع پایین پرواز کرده و می‌توانند رادارها را گمراه کنند. در میان پهپادهای تهاجمی ایران می‌توان به پهپاد انتحاری ۱۳۶ اشاره کرد. مجموعه این اطلاعات نشان می‌دهد که ایران توانایی هدف قرار دادن سلاح‌های مختلف دشمن را در آنِ واحد دارد؛ به عنوان مثال با پهپادهای خود رادارهای دفاع هوائی را هدف قرار می‌دهد و راه برای حملات موشک‌های بالستیک و کروز باز می‌شود. این کشور در زمینه موشک‌های مافوق صوت نیز پیشرفت‌های به سزایی کرده تا بتواند سیستم‌های دفاع هوائی چندلایه دشمن را هدف قرار دهد.

متحدان ایران توانستند، ایران که جای خود دارد

در پایان باید گفت که سامانه‌های مختلفِ مستقر در پایگاه‌های مختلف آمریکا در مناطق عربی‌نشینِ غرب آسیا چه وضعیتی داشته‌اند؟ آیا توانسته‌اند از عهده مهار موشک‌های مقاومت، موشک‌های شلیک شده از سوی انصارالله یمن و حزب‌الله لبنان، برآیند؟ در عین الاسد یا وقتی مقاومت یمن تأسیسات نفتی و نظامی رژیم سعودی را در هم کوبید و وادار به توقف جنگ تحمیلی کرد، تادها مستقر بودند یا نه؟ در طول چند سال اخیر که آمریکا و متحدانش با موشک‌ها و پهپادهای نقطه زن جبهه مقاومت بارها غافلگیر و تحقیر شدند، در تمام این موارد، تادها کجا مستقر بودند که هیچ کاری از آن‌ها بر نیامده است؟ تمام این نقاط، با سامانه‌های مدرن آمریکایی مگر محافظت نمی‌شدند؟!

کیهان