لایه امنیتی پیشنهاد عبدالحمید

مهدی جهان تیغی در  یادداشتی در روزنامه خراسان نوشت: - برای برخی شاید تعجب آور بود که چرا مولوی عبدالحمید پیشنهاد گفت‎وگو با گروه مسلحی  همچون جیش الظلم را داده که در همه جای دنیا اقداماتش تروریستی محسوب می‎شود و برخورد سخت نظامی با آن‎ها یک امر پذیرفته شده در میان همه حاکمیت‌هاست. برخی این پیشنهاد را ادامه همان تصویری می‌دانند که مولوی عبدالحمید به دنبال ساختن آن از خود هست. در این تصویر مولوی عبدالحمید همواره خود را چهره‌ای حد وسط، دور از خشونت و اهل گفت‎وگو، معرفی می‌کند. جدای از این‎که این تصویر چقدر کاریکاتوری و بدون مبانی اصولی است ولی پیشنهاد گفت‎وگو با «جیش‎الظلم» همان امتداد پیشنهادی است که وی درباره گفت‎وگو با اسرائیل و یا قاتلین خیابانی جریان «زن زندگی آزادی» پیش از این مطرح کرده. البته این نوع موضع گیری، سیره سیاسی جدیدی نیست و در این سال‎ها در بسیاری از چهره های داخلی و خارجی که روزگاری اهل مواضع دینی یا انقلابی بودند، و خواسته یا ناخواسته در روند استحاله دستگاه های امنیتی و سیاسی غربی قرار گرفتند، دیده می‌شود. رفتار مولوی عبدالحمید با استاندارد ضدامنیتی که سرویس های اطلاعاتی در تمام سال‎ها بعد از فتنه 88 در روند استحاله برخی خواص داخلی اجرایی کردند، مطابقت دارد.

2- اما اقدام مولوی عبدالحمید یک لایه پنهان امنیتی دارد و حتی اگر او متوجه تبعات مواضع و سخنان خود هم نباشد، بی شک یک روند ضدامنیتی را تکمیل کرده است. این روند پیچیده این‎گونه است که جیش الظلم با عملیات تروریستی اخیر خود به این پازل کمک کرد، که از فشار امنیتی ایران بر رژیم صهیونیستی کاسته شود و مولوی عبدالحمید نیز با مواضع سیاسی خود تلاش می کند از فشار امنیتی حاکمیت بر گروهک جیش الظلم بکاهد. جملات اخیر مولوی عبدالحمید را دوباره بخوانید؛ « ما به طرفین توصیه می‌کنیم به‌جای گلوله و درگیری و خونریزی، با همدیگر بنشینند و با صحبت و گفت‌وگو مسائل و مشکلات‌شان را حل کنند.» یعنی انگار نه اتفاق تروریستی افتاده و فراتر از آن اساسا مشکل ماهیت درگیری جیش الظلم با جمهوری اسلامی یک موضوع عادی محسوب می شود.

ضمن این‎که وقتی یک گروه کاملا تروریست را همزمان یک گروه قابل گفت‎وگو معرفی کردیم، اثر غیرمستقیم آن بر مخاطبی که به گوینده اعتماد دارد این است که نظام باید به جای برخورد با این گروه به گفت‎وگو با آن بپردازد و در نتیجه برخورد سخت با جیش الظلم یک اقدام تند و دور از تدبیر محسوب می شود. نکته دیگر این است که فراتر از آن ادامه محتوای خطبه این است که وقتی جریانی مظلوم واقع بشود و کسی به حرف عادلانه گوش نکند ، دست به اسلحه می‌برد، یعنی القای غیرمستقیم اینکه جیش الظلم به نوعی هم مظلوم هست و هم حق اقدام خشونت آمیز هم داشته است. اما بدتر از همه این‎ها آن بخشی است که مولوی عبدالحمید بعد از پیشنهاد گفت‎وگو می ‌گوید: «اگرچه بسیاری بر این باورند که این‎جا کسی به گفت‌وگو توجه نمی‌کند و گوش‌ها شنوا نیستند.» بر اساس این جمله «تقصیر کلیه اقدامات جیش الظلم نیز به گردن حاکمیت است که گوش شنوایی نداشته است». خلاصه آن‎که خطبه اخیر مولوی عبدالحمید یک خطبه صرفا سیاسی نیست و نباید ساده‎لوحانه از کنار این پاس‌کاری‌های پیچیده امنیتی گذشت و در صورت عدم قطع این پاس کاری ها باید همچنان منتظر اخبار بدتر از جنوب شرق بود.

خراسان