«فردا» با نگاه به سخنان اخیر حدادعادل گزارش می‌دهد؛
چرا رژیم صهیونیستی بدش نمی‌آید ایران وارد جنگ شود؟
حداد عادل به تازگی گفته است: اشخاصی که خواهان ورود ایران به جنگ غزه هستند باید گفت شاید این، همان چیزی باشد که رژیم صهیونیستی می‌خواهد، یعنی تبدیل نبرد غزه به جنگ ایران و آمریکا.
گروه سیاست سایت فردا: به تازگی غلامعلی حداد عادل در برنامه تلویزیونی «به افق فلسطین» درباره جنگ رژیم صهیونیستی و غزه خطاب به آنهایی که خواهان ورود ایران به این جنگ هستند گفته است: «به اشخاصی که خواهان ورود ایران به جنگ غزه هستند باید گفت شاید این، همان چیزی باشد که رژیم صهیونیستی می‌خواهد، یعنی تبدیل نبرد غزه به جنگ ایران و آمریکا. اگر این اتفاق بیفتد، آن که جان سالم به در می‌برد، رژیم صهیونیستی خواهد بود. شاید ورود ایران به جنگ، به نفع آرمان فلسطین نباشد».
موضوعی که حدادعادل اشاره می‌کند ناظر به مواضع عده‌ای طیف‌هایی است که مدام بر ورود ایران به جنگ مستقیم با رژیم صهیونیستی تأکید می‌کنند؛ گزاره‌ای که نه استراتژیک است و نه حتی می‌تواند منافع محور مقاومت را تأمین کند و به گفته حدادعادل چه بسا به نفع رژیم صهیونیستی تمام شود. این موضوع را در سخنان رهبر انقلاب اسلامی هم به شکل دیگری می‌توان یافت؛ آنجایی که ایشان تأکید کردند که ایران از حماس حمایت می‌کند اما در جنگ دخالت نمی‌کند. البته که ممکن است شرایط جنگ دستخوش تغییراتی شود و ایران ناگزیر به ورود به این جنگ شود اما به نظر می‌رسد تا زمانی که صهیونیست‌ها گستره جنگ را افزایش نداده‌اند، ورود ایران به جنگ یعنی کشاندن پای آمریکا به این جنگ.
اخیرا علیرضا پناهیان در سخنانی گفت که «: در مقابل تشخیص اینکه چه زمانی باید جنگ کرد و چه زمانی باید صلح کرد، یک جریانی وجود دارد که همیشه طرف صلح را می‌گیرد، همیشه طرف سلامت و عافیت را می‌گیرد؛ به این جریان، جریان «سازش‌کار» می‌گوییم».
این سخنان پاسخ تلویحی علی باقری کنی را در پی داشت و گفت: «هنر دیپلمات حرفه‌ای آن است که همه توان و ظرفیت خود را برای تامین منافع ملی در عرصه خارجی به‌کار گیرد؛ اما انحراف از این مسیر و تلاش درجهت استفاده از ظرفیت سیاست خارجی در بازی‌های سیاسی داخلی، جفا به منافع ملی و بازی در مسیر تحقق اهداف بیگانگان است... گذر زمان دوراندیشی ایران در موضوع فلسطین را ثابت کرد».
به هر روی ورود به یک جنگ تمام‌عیار مناسبات و استراتژی‌های خاص خود را می‌طلبد و نمی‌شود با رویکردی احساسی درباره این موضوع سخن گفت که تعیین این استراتژی‌ها در ورود یا عدم ورود به جنگ با دستگاه‌های تصمیم‌گیرنده کلان کشور است و شاید بد نباشد افراد در این موضوع حساس قدری با وسواس سیاسی اظهارنظر کنند.
دیدگاه تان را بنویسید