غوغای فرودگاه‌ها
غوغای فرودگاه‌ها در سالگرد روز‌هایی که قرار اپوزیسیون غوغای فرار مسئولان ایرانی در فرودگاه‌های ایران بود، آموختنی شد، که گفته‌اند «هرکه نامخت از گذشت روزگار/ هیچ ناموزد ز هیچ آموزگار»!
غوغای فرودگاه‌ها در سالگرد روز‌هایی که قرار اپوزیسیون غوغای فرار مسئولان ایرانی در فرودگاه‌های ایران بود، آموختنی شد، که گفته‌اند «هرکه نامخت از گذشت روزگار/ هیچ ناموزد ز هیچ آموزگار»!
اکنون در یکی از فرودگاه‌ها زندانیان ایرانی از امریکا به ایران بازمی‌گردند. در یکی دیگر، جاسوسان امریکایی می‌روند و ۶ میلیارد‌دلار از پول‌های بلوکه‌شده در زمین ایران فرود می‌آید! فرودگاه دیگری در قاره امریکا میزبان رئیس‌جمهور ایران بود، اما برای حضور در صحن سازمان ملل و گفتن آنچه باید از حقایق یک ملت مقاوم و تسلیم‌ناپذیر گفت. فرودگاه آخر غوغای رونالدو و هم‌تیمی‌هایش شنیده می‌شود.
این آخری را سال پیش همین‌موقع‌ها اگر از تحلیلگران بین‌الملل می‌پرسیدیم، می‌گفتند ایران و همسایگان عرب؟! هیهات! اگر از تحلیلگران ورزشی می‌پرسیدیم، می‌گفتند رونالدو و لیگ عربستان، ایم‌پاسیبل! و اگر از استراتژیست‌های همه‌چیزگو احتمال ترکیبی از این سه را یعنی روابط با همسایگان عرب، رفتن رونالدو به النصر و آمدنش به ایران را سؤال می‌کردی، می‌گفتند نزدیک به صفر. همه این‌ها، اما شد، چون در محدوده روابط‌بین‌الملل آنچه تعیین‌کننده است، قدرت سیاسی است، نه تخیلات توییتری تحلیلگران روزمزد!
برخی شادی یا شلوغ‌کاری جوانان علاقه‌مند به رونالدو در مسیر هتل را حمل‌بر خودباختگی می‌کنند، که این نارواست. سزاوار است که به حال‌خوش و شوروحال جوانی ربط داده شود. در همه‌جای دنیا قهرمانان ورزشی با استقبال خاص روبه‌رو هستند. قرار نیست همه جوانان ایرانی، بر سبیل بایزید بسطامی و ابوسعید‌ابو‌الخیر باشند! هرچند عزت‌نفس و افتخار به هویت‌ملی و ستایش وطن و داشته‌های آن، چیزی است که باید بزرگان قوم به جوانان بیاموزند، اما شادی و شعف دیدن رونالدو در ایران، جای سرزنش ندارد، به‌ویژه برای جوانان. حساب برخی مسئولان قالی‌به‌دست در این‌وسط جداست!
فرودگاه نیویورک هم حساب خاص دارد. سازمان‌ملل همیشه سازمان دول، بلکه سازمان دولت‌های خاص بوده است و هرگز حق ملت‌ها را نداده است، اما یکی از جا‌هایی که هنوز پنجره‌اش برای گفتن همین حقیقت، باز است، خود تریبون سازمان‌ملل است.
تبادل زندانیان در فرودگاه‌ها بیشتر از آن دو غوغای دیگر صدای اپوزیسیون برانداز را درآورد. هرچند نمی‌توان گفت همزمانی سالگرد آشوب و این تبادل، با تصمیم و اراده ایران بوده است، اما انتظار حداقلی اپوزیسیون از امریکا این بود که حالا که برای آزادکردن پول‌ها برخلاف خواسته اپوزیسیون توافق می‌کند، دست‌کم آن را به وقت دیگری موکول می‌کرد تا زمینه تحقیر بیش‌از پیش براندازان فراهم نشود! اما در این دستاورد حداقلی هم اپوزیسیون ناکام ماند.
فرودگاه‌ها دیروز غوغایی بود که هیچ‌یک را دشمنان ایران نمی‌خواستند، نه تبادل و آزادسازی دلار‌ها را، نه آمدن تیم‌های ورزشی بین‌المللی به ایران را و نه سخنرانی رئیس‌جمهور در صحن سازمان ملل را. اما این ما هستیم که برای سرنوشت خود تصمیم می‌گیریم نه دشمنانمان!
منبع: روزنامه جوان
دیدگاه تان را بنویسید