عارف رو در رو با رادیکال ها

برخلاف پیش‌بینی‌ها  محمد رضا عارف چهره شناخته شده اردوگاه اصلاح طلبی و نامزد این جریان در دو انتخابات سال 92 ریاست جمهوری و 94 مجلس، در انتخابات مجلس دوازدهم  گویا نامزد نشده است. باید گفت که در ماه‌های اخیر اخبار پراکنده‌ای مبنی بر تمایل او به حضور در انتخابات وجود داشت، اما به نظر می‌رسد همان نیروهایی که باعث کناره‌گیری بهزاد نبوی از ریاست جبهه اصلاحات شدند، عارف را هم تحت فشار قرار دادند تا او از ترس هجمه‌های احتمالی هم‌جناحی‌هایش وارد انتخابات نشود. حال اما برخی از چهره های اصلاح طلبی بر این باورند که عارف بنا دارد که از مجموع نفرات همفکر خود حمایت کند. در همین راستا، محمدعلی وکیلی در گفت وگو با فردا، درباره نحوه نقش آفرینی عارف در انتخابات مجلس گفت:« آقای عارف تلاش خود را برای کنشگری مثبت و موثر اصلاح طلبان خوش خیم و درون نظام جمهوری اسلامی انجام می دهد تا حداقل انسجام حفظ شود. دوره گذشته نیز آقای عارف این تلاش را انجام داد و بالاخره با محوریت او یک لیستی با مشارکت جمعی از احزاب

اصلاح طلب شکل گرفت.» این فعال سیاسی اصلاح طلب اظهار کرد:« آقای عارف تلاش

 می کند انسجام حداقلی اصلاح طلبان حفظ شود، اما واقعیت آن است که نقش اقطاب در جریان های سیاسی در حال تضعیف شدن است.» اما یک پرسش مهم وجود دارد؛ آن که او می‌تواند در انتخابات پیش رو به صورت غیرمستقیم تأثیرگذار باشد؟ و آیا اساسا از کاریزمای لازم برای ورود این چنینی به کارزار انتخابات برخوردار است یا نه؟  محمدرضا عارف مخالفان سرسختی در جبهه اصلاحات دارد؛ مخالفانی که در سال‌های اخیر تندترین نقدها را علیه‌اش انجام داده‌اند. او به نوعی پایگاه قوی در جبهه اصلاحات ندارد و اگر پیش از مجلس دهم اصلاح‌طلبان به دلیل معاون اول بودنش در دوره ریاست ‌جمهوری خاتمی به او احترام ویژه‌ای می‌گذاشتند ،اما بعد از ورودش به مجلس دهم به تدریج جایگاه خود را در میان سیاسیون اصلاح‌طلب و نیز سرمایه اجتماعی اصلاح‌طلبان از دست داد. عارف محدودیتی در حوزه اجتماعی هم دارد. جامعه هم با مشاهده عملکردش در مجلس دهم و هم بعد از آن که پسر او گفت« ژن ما خوب است»، مورد انتقادهای شدید از سوی مردم قرار گرفت. عارف در شرایط کنونی بیش از آن که بتواند سرمایه اجتماعی اصلاح‌طلبان را متراکم کند یا بتواند باعث ورود برخی نیروها به مجلس شود شاید بتواند نقش کاتالیزور را در جبهه اصلاحات ایفا کند؛ به این معنی که با ارائه سیاست‌های منطقی جلوی تندروی‌های درون این جبهه را بگیرد. عارف تا حدی شبیه خاتمی فکر می‌کند؛ از جمله این که هر دو نفر این ها هیچ وقت موضعی مبنی بر عبور از انتخابات یا تهدید به تحریم را مطرح نکرده‌اند؛ برخلاف طیف اتحاد ملت و نزدیکان حجاریان و تاج‌زاده که چند سالی است در مسیر حرکت می‌کنند. با همه این اوصاف اما  کارنامه سیاسی عارف بین سال های 1392 تا 1400 برخلاف آن چه منتقدان می گویند کاملا شکست خورده نبود. زمینه سازی برای تغییر دست فرمان دولت با انصراف از انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، پیروزی 30 برهیچ اصلاح طلبان در انتخابات مجلس دهم از حوزه انتخابیه تهران و پیروزی 100 درصدی در انتخابات شورای شهر تهران از جمله موارد موفقی بودند که با مدیریت و نقش مستقیم عارف به دست آمدند و کسی نمی تواند آن ها را کتمان کند. حالا دوباره گویا تاریخ در حال تکرار شدن است؛ در فضایی که کسی حاضر نیست تابلوی اصلاح طلبی را به دست گیرد، به گفته محمدرضا وکیلی، گویا عارف در حال رایزنی برای سامان دهی نیروهای اصلاح طلب است. سامان دهی که اگر بپذیریم عارف بتواند در تحقق آن نقش آفرین باشد،  رویکرد منفعلانه اردوگاه اصلاحات  درباره   انتخابات چالش های زیادی بر سر راه او ایجاد خواهد کرد. چه آن که کمی قبل تر حسن رسولی  از چهره های نزدیک به محمدرضا عارف به صراحت گفته بود که اصلاح‌طلبان ورود تشکیلاتی به انتخابات نخواهند داشت.

خراسان