فرار از شکست احتمالی با حربه تخریب اصل انتخابات

گروه سیاست سایت فردا: سخنان اخیر محمدرضا باهنر مبنی بر ضرورت مشارکت همه گروه‌های سیاسی در انتخابات از جمله اصلاحات و گفتن اینکه ممکن است تحریم انتخابات به معنای خروج از نظام باشد، همچنان با واکنش‌ اصلاح‌طلبان روبه‌رو است؛ آخرینش احمد زیدآبادی است که به بهانه تقدیر حدادعادل از باهنر به دلیل موضع‌گیری اخیرش، به او تاخته و گفته است که اصولگرایان بنای تغییر رویکرد خود را ندارد.

زیدآبادی اما موضوع را فراتر از حرف‌های حدادعادل و باهنر می‌برد و ادعا می‌کند موضوع این روزهای کشور «نه مشارکت اصلاح‌طلبان در قدرت و انتخابات، که مشکلات انبوهی است که بر سر جامعه ایرانی ریخته است». او می‌گوید «اگر با روش‌های علمی و کارشناسی و شناخته‌شده حل یا کنترل نشوند، ممکن است نه از تاک نشانی ماند نه از تاک نشان». این فعال سیاسی در ادامه به مسائلی مانند محیط‌زیستی، اقتصاد و اعتماد عمومی می‌پردازد و می‌نویسد که «اگر خواهان رفع مشکلات کشورید، راهش تغییر و تحول در رویکردها و در پیش گرفتن جهت‌گیری‌های تازه در امر حکمرانی است».

نکاتی که زیدآبادی مطرح می‌کند جدید نیست و بسیاری دیگر از اصلاح‌طلبان از این دست کلی‌گویی‌ها کرده‌اند. طرح موضوع آنها دچار اشکال است و آنها نمی‌توانند پاسخ این پرسش را بدهند که به فرض پذیرش مشکلات عمده در کشور، چه راهی برای رفع آنها و اصلاح امور جز انتخابات وجود دارد؟ پرسش دیگر آن است که اصلاح‌طلبان مطالبات کلی خود را خطاب به چه افرادی مطرح می‌کنند؟ آنها از یک سو دولت کنونی را ناکارآمد می‌دانند اما از سوی دیگر پیش‌شرط اعتماد عمومی را حل مشکلات معرفی می‌کنند؛ در صورتی که اصل انتخابات برای همین منظور است که گروه‌های منتقد وضع موجود بتوانند راهکارهایی برای حل مشکلات ارائه دهند و اگر مردم راه‌هایشان را عینی و منطقی دریافتند، آنها را انتخابات کنند. این در حالی است گویا که اصلاح‌طلبان با مخاطب فرضی سخن می‌گویند.

البته گفتنی است که گفتارهای غیرمنطقی ناشی از یک حربه فرامتنی است؛ آنکه اصلاح‌طلبان با علم به احتمال شکستشان در انتخابات پیش رو دست پیش را گرفته‌اند که پس نیفتند. آنها می‌دانند که در این سال‌ها سرمایه‌ اجتماعی‌شان احیا نشد و به دلیل عملکرد ضعیف دولت‌ روحانی و فراکسیون امید در مجلس دهم، هنوز هم توجه مردم به سمتشان جلب نشده است. در این شرایط اصلاح‌طلبان دو هدف را دنبال می‌کنند؛ نخست آنکه بکوشند از بار مسئولیت شکست احتمالی فرار کنند و همه عالم را مقصر جلوه دهند و بگویند که اگر ما در انتخابات شرکت نکردیم، شرایط مهیا نبود و در وهله دوم با گسترش ناامیدی میان مردم اصل انتخابات را تضعیف کنند؛ وگرنه هر عقل سلیمی می‌دانند هرگونه تغییر در مدیریت‌ها، رفع مشکلات و اصلاحاتی میسر نمی‌شود مگر به راهکار قانونی‌اش که انتخابات باشد.