استمرار اجباری آشوب، ذهن سیستم درگیر اصلاحات

از منظر امنیتی در مرحله استمرار اجباری آشوب هستیم. طرف طراح، در حال سوزاندن دسترسی ها و سرمایه های 20 و گاهی ۳۰ ساله خود است، فقط برای این که بتواند آشوب را ولو یک روز بیشتر کش بدهد.در شریف یک شبکه حداقل دو سه ساله خرج شد. در اوین شبکه بیش از 10 ساله خود را سوزاندند... شبکه نفوذی در صدا وسیما خیلی قدیمی بود ولی برایشان مهم نیست. دسترسی ها را می سوزانند و شبکه ها را قربانی می کنند چون کابوسی بدتر از خاموش شدن شعله آشوب برایشان قابل تصور نیست.قبلا نوشتم که موساد در هفته های اول موقعیت جامعه ایران را انقلابی ارزیابی کرده بود. اکنون کمی ارزیابی را تصحیح کرده است. می گویند ایران در «آغاز» شکل گیری وضعیت انقلابی است. طراحی این است که مستقل از هزینه، خیابان فعال بماند. تنها راه تحقق این هدف برای طرف طراح، وارد کردن نظام به «چرخه خشونت افزایشی» است. این بازی را جمهوری اسلامی از همان ساعت نخست خوانده بود. تا امروز جمهوری اسلامی در مقابل سنگین ترین فشارها برای برخورد شدیدتر مقاومت کرده است.فقط در همین دو روز هفت نیروی نظامی و امنیتی به شهادت رسیده اند. استفاده از ظرفیت انتظامی در خیابان، صرفا در حد پراکندن تجمعات برای جلوگیری از رخ دادن فجایع امنیتی است. استعداد امنیتی اصلی کلافه است که تا کی باید صبر کند. از حیث تکنیکی و تاکتیکی شاید نقدهای جدی به مهارت های ضد اغتشاش وارد باشد اما از جهت راهبردی نظام به عمد به سمت سرکوب حرکت نکرده و نخواهد کرد. تصمیم گیران می دانند که باید شهید بدهند اما کسی نباید کشته شود. برای مردانی که کالجبل الراسخ 40 سال جنگیده اند خیلی سخت است ولی خب این جنگ را هم باید بجنگند و این یکی قانون خودش را دارد.در این روزها من از نزدیک دیده ام ذهن سیستم بیش از آن که درگیر سرکوب باشد، درگیر اصلاحاتی است که باید انجام دهد. بحث های بسیار پرحرارتی در جریان است که بخشی از جامعه دیده نشده و باید بشود. بدون یک برنامه اجتماعی، تدبیر امنیتی عقیم می ماند. از حیث شناختی هم در واقع با یک فیلم کارگردانی شده مواجه ایم. در واقع خبری نیست. آشوب درست و درمانی هم نیست، چه رسد به انقلاب‌. صحنه هایی خلق می شود فقط برای این که ویدئوهایی از آن وایرال شود. طرف طراح امیدوار است در نهایت مردم تصمیم بگیرند بازیگر این تئاتر بشوند، منتها مردم فقط موبایل که نمی بینند. خیابان هم می روند و مشاهده شکاف عمیق میان نهاده شناختی و داده فیزیکی به آن ها می گوید یک جای این کار می لنگد. حتی بسیاری از معترضان کمتر آشوب می کنند.شیوه فعلی، طرف طراح را ناگزیر به سمت خشونت بیشتر خواهد برد. چاره ای ندارد. انقلاب که نشده ولی زخم باید زده شود. ضمن این که ویدئو لازم دارند و ماشین تحریک مردم بیکار بماند، می میرد. همچنان امیدوارند سیستم یک جا کنترلش را از دست بدهد و احساساتی شود، اما نخواهد شد. پیام رهبر انقلاب برای شهدای شاهچراغ یا تصمیم شورای تامین سیستان درباره فرماندهی انتظامی زاهدان را ببینید. دل، گرم ولی ذهن سرد است.

در نهایت طرف طراح می داند ایران ایستادن و تماشا کردن یا خوردن و پاسخ ندادن بلد نیست. یک جایی معادله منطقه ای و بلکه جهانی خواهد شد. در نقطه ای از مسیر قرار نداریم که بتوان به عقب برگشت.