صهیونیست‌ها و جنایتگری از روی هراس

«آری شیبت» از جایگاه یک شهروند صهیونیسم می‌نویسد، «به نقطه بی‌بازگشت رسیده‌ایم، اسرائیل نمی‌تواند به اشغالگری پایان داده و شهرک‌سازی را متوقف کند تا در مسیر تحقق صلح پایدار گام بردارد. از طرفی ظاهراً امکان اصلاح تشکیلات صهیونیسم و نجات دموکراسی و جداسازی مردم در این دولت حاکم وجود ندارد».

سپس او با ناامیدی از آینده رژیم صهیونیستی، معتقد است باید برای ترک کشور و رفتن به سرزمینی دیگر گردن نهاد. در ادامه با یأس مفرط اعلام می‌دارد: «از آنجا به آرامی نظاره‌گر آخرین نفس‌های کشور اسرائیل شدیم، سه قدم به عقب برداریم و غرق شدن تنها کشور یهودی دموکراتیک! را تماشا کنیم.»

بیان چنین واقعیت‌هایی با قلم یک صهیونیست، آن هم در نشریه‌ای رسمی، زمانی ممکن خواهد بود که چنین نگاهی پیش از این در شمار زیادی از شهروندان صهیونیستی وجود داشته یا پذیرفته شده باشد یا برای دیگران به سادگی قابل انکار نباشد.

به عبارتی دیگر، امروز صهیونیست‌ها فهمیده‌اند که آینده‌ای در فلسطین ندارند و آنچه پیش از این به دروغ عنوان شده بود که این سرزمین بی‌صاحب بوده و سرزمین موعود صهیونیسم به حساب می‌آید که با پیدا شدن معبد سلیمان، سند تاریخی آن هم مشخص خواهد شد، دیگر هیچ اعتباری ندارد.

صهیونیست‌ها که روزگاری با جعل هولوکاست و استفاده از سلاح ترور و جنایت و سکوت حامیان غربی‌شان، مردم مظلوم فلسطین را آواره و سرزمین‌های آن‌ها را غصب می‌کردند و با کمک‌های سخاوتمندانه حامیان خود، به ساخت بهشت شداد رو آورده بودند تا همه یهودیان را در آن جای دهند، اینک فهمیده‌اند که با مقاومت اسلامی در منطقه و حتی درون سرزمین‌های اشغالی مواجه هستند که توسط سخت‌ترین مردم سازمان‌یافته و دنبال می‌شود.

این مقاومت اگر پیش از این، تصور می‌شد حداکثر به باریکه غزه و بخش‌هایی از کرانه باختری محدود است که می‌توان در مقابل آن دیوار کشید و خاکریز احداث کرد، با وقایع اخیر معلوم شد تمامی سرزمین‌های اشغالی را فرا گرفته است.

حملات مستمر گروه‌ها و نفرات جهادی فلسطینی علیه صهیونیست‌ها در اراضی اشغالی ۱۹۴۸ و ناامن شدن خیابان‌های تل‌آویو برای صهیونیست‌ها، کابوسی سنگین برای اشغالگران رقم زده که فراوانی و شدت آن در هفته‌های اخیر موجب تشدید وحشت صهیونیست‌ها شده است. یادداشت «آری شیبت» را می‌توان ترجمان این وحشت و هراس صهیونیست‌ها دانست که روزگاری با جنایت و مشت آهنین اهدافشان را پیش برده و به توسعه حاکمیت خود از نیل تا فرات می‌اندیشیدند.

صهیونیست‌های معتاد به قتل و جنایت با تصور سرکوب موج اعتراضات و خط جهادی جدید متکی بر حمله علیه اشغالگران در تمامی مناطق و نقاط تحت اشغال، از آغاز ماه مبارک رمضان حملات خود به فلسطینی‌ها را در کرانه باختری و رود اردن و شهر اشغالی قدس افزایش داده‌اند.

آنچه دیروز جمعه در مسجدالاقصی با هجوم وحشیانه صهیونیست‌ها به درون مسجد و ضرب و شتم فلسطینی‌ها رخ داد که به آسیب مسجد و زخمی شدن بیش از ۱۵۰ نفر از روزه‌داران منجر شد، بخشی از سناریوی خطرناک صهیونیستی برای پاسخ به این وضعیت می‌باشد که با تصور حل تنش با افزایش تنش طراحی شده است. اما غفلت صهیونیست‌ها نسبت به پیامد‌های جنایت در مسجد‌الاقصی که خط قرمز تمامی گروه‌های فلسطینی است، می‌تواند مقدمه دور جدیدی از درگیری‌ها را فراهم کند که موجب انفجار در ابعادی گسترده‌تر در درون اراضی اشغالی و حتی فراتر از آن خواهد شد. همان‌گونه که حماس هشدار داده بود، تعرض به مسجد‌الاقصی می‌تواند منطقه را به آتش بکشد.

به نظر می‌رسد، آنچه صهیونیست‌ها را نسبت به طراحی این سناریو و اجرای آن در ماه مبارک رمضان تشویق کرده، خیانت برخی دولت‌های عربی در برقراری مناسبات و ارتباطاتی است که از طرح امریکایی صلح ابراهیمی آغاز و با نشست نقب به عنوان ایجاد ائتلافی عبری – عربی، ادامه و روند زشت و بیهوده سازش را وارد مرحله جدیدی ساخته است.

این اقدامات دولت‌های عربی که زدن خنجر از پشت به فلسطینیان و بی‌تفاوتی به هرگونه جنایت صهیونیست‌ها علیه فلسطین و فلسطینیان به حساب می‌آید، موجب شده صهیونیست‌ها، فضا را برای دست زدن به هرگونه جنایت و خشونت مساعد یافته و به دور از هرگونه نگرانی از بازتاب‌های منطقه‌ای از مشت آهنین علیه مردم مظلوم فلسطین استفاده نمایند.

حال آنکه هم در سطح منطقه ملت‌ها حسابشان از دولت‌ها جدا است و هم در درون فلسطین اشغالی مسجد الاقصی خط قرمز تمامی گروه‌های فلسطینی است و این اقدام جنایتکارانه بی‌پاسخ نخواهد ماند. مدت‌ها است که صهیونیست‌های مغرور با تکیه بر مفروضات غلط، دست به جنایت و تنش‌آفرینی‌هایی می‌زنند که پیامد آن تشدید تنش و ناتوانی از مهار آن و مواجه شدن با حملات و ضربات سخت گروه‌های فلسطینی و مقاومت اسلامی است. شاید دولت نفتالی بنت که در شکننده‌ترین شرایط سیاسی قرار گرفته، تصور کرده باشد برای به سایه انداختن این شرایط و پاسخگویی به صهیونیست‌های مأیوس نیازمند تنش‌آفرینی با اقدامات جنایتکارانه باشد، اما تجربه نشان داده که این اقدامات نتیجه معکوس داشته و تنها به روند فروپاشی سرعت بیشتری می‌دهد.

روزنامه جوان