مسئله امروز اصولگرایان

گروه سیاسی فردا: تجربه تاریخی نشان می دهد که وقتی یک جریان سیاسی در قدرت قرار می گیرد، پس از چندی اختلاف سلیقه ها بروز و ظهور پیدا می کند و به مرور شاخ و برگ این اختلافات زیاد می شود، به طوری که هر گروهی بر دیدگاه خود اصرار می ورزد و این شروع یک آرایش جدید خواهد بود.

از انتخابات مجلس سال 98 اصولگرایان روی دور پیروزی قرار گرفتند و سنگر به سنگر از بهارستان تا پاستور و بهشت را فتح کردند. حال این سئوال پیش می آید که حالا آنها می خواهد چه نوع سیاست ورزی را دنبال کنند؟ جواب به این سئوال آنجا اهمیت پیدا می کند که رقیب سنتی اصولگرایان در اوج روزهای حضیض خود به سر می برد و مشخص نیست که چند سال طول می کشد تا ساختار تشکیلاتی و بدنه اجتماعی خود را دوباره احیا کند، به طوری که در عرصه سیاست حرفی برای گفتن داشته باشد.

تجربه تاریخی اصولگرایان

وضعیت اصولگرایان در این روزها خیلی به اواخر دهه 80 و اوایل دهه نود شباهت دارد. آن روزها نیز اصولگرایان خود را در اوج کامیابی و رقیب را در اوج درماندگی می دیدند، بی میل برای وزن کشی درون جناحی نبودند. در سالهای بعد از انتخابات ریاست جمهوری 88، جبهه پایداری اعلام موجودیت کرد و در انتخابات مجلس نهم سفت و محکم ایستاد تا نشان دهد پیشروترین طیف اصولگرایی است. هرچند سایر گروه ها تلاش کردند جبهه پایداری از ارائه لیست مستقل کوتاه نیامد، این دومینو تا انتخابات ریاست جمهوری دنبال شد؛ جایی که غافلگیری بزرگ را برای اصولگرایان رغم زد. حسن روحانی تنها کاندیدایی شد که طیف غیراصولگرا را نمایندگی می کرد، تقسیم آرا جناح اصولگرا میان سعید جلیلی، محسن رضایی، محمدباقر قالیباف و علی اکبر ولایتی راه رسیدن به پاستور را برای روحانی هموار کرد. حالا برخی سیاسیون معتقدند «اصولگرایان خواسته یا نخواسته در همان مسیر قرار خواهند گرفت؛ مگر آنکه دولت رئیسی وضعیت همچون دو ماه نخست محکم و رو به جلو قدم بردارد.»

تلاش اصولگرایان برای نگاهی متفاوت

در اینکه گروه های اصولگرا با هم اختلاف دیدگاه دارند، شکی نیست. این مسئله حتی در انتخابات مجلس 98 و انتخابات شوراهای شهر و روستای در سال 1400 محرز و مشخص بود. در سال 98 پایداری تا آخرین روز اصرار بر ارائه لیست مستقل داشت اما نهایتا ائتلاف را پذیرفت. در سال 1400 نیز شورای ائتلاف و شورای وحدت با وجود اشتراک نظر روی حمایت از سیدابراهیم رئیسی، هیچ گاه نتوانستند بر سر تدوین لیست برای شورای شهر به توافق برسند؛ نهایتا نیز فهرست مورد حمایت شورای ائتلاف به پیروزی کامل رسید.

بعد از استقرار دولت سیدابراهیم رئیسی، این اختلاف دیدگاه میان اصولگرایان به انحای مختلف بروز و ظهور کرد. افرادی از سلایق گوناگون اصولگرایی به ترکیب کابینه سیزدهم نقد کردند اما بعد رأی اعتماد مجلس به کابینه نقدها کمتر شد. با این وجود برخی این اتفاق را مقطعی می دانند. عباس امیری‌فر فعال اصولگرا درباره این موضوع به «فردا» گفت «یک سوی ماجرا به عملکرد دولت آقای رئیسی بازمی‌گردد. اگر دولت بتواند مشکلات مردم را حل کند، طبعا اختلاف میان اصولگرایان کم می‌شود».

دولت جدید با وجود گذشت 2 ماه همچنان در حال استقرار است. در چنین ایامی تجارب گذاشته حکایت از آن می کند که خیلی شاهد فضای نقد و نقادی نخواهیم بود. امروز همه گرایش های اصولگرا و حتی اصلاح طلب منتظرند تا ببینند که دولت رئیسی چه کار خواهد کرد. در واقع مسئله امروز اصولگرایان وحدت یا رقابت نیست. مساله اصولگرایان این است که قدرت، مجلس و دیگر نهادهای قدرت را در اختیار دارد و باید بتواند کشور را اداره و از این وضعیت فعلی خارج کنند. پس الان بحث ، بحث رقابت‌های درون جریانی یا حتی پرداختن به رقیب نیست. اصولگرایان باید بتوانند کشور را به خوبی اداره کنند یا حداقل از وضعیت موجود اندکی به سوی بهبود بروند. اگر بتوانند این کار را انجام دهند رقابت‌‌های درون جریان کمتر بروز و ظهور پیدا می‌کند.

آن روی سکه

تا سال انتخابات مجلس 2 سال زمان باقی است، تا آن زمان امکان دارد، آرایش اردوگاه اصولگرایی دستخوش تغییرات جدی شود. به عنوان نمونه ناصر ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی معتقد است «تا 6-7 ماه دیگر دولت در یک دوران انتقال خواهد بود اما بعد از آن اگر اشتباهات و ناکارآمدی‌های طیفی که سهم بیشتری از قدرت دارد زیاد شود، آن طیفی از جریان اصولگرا که سهم کمتری در قدرت دارد، شروع به انتقاد می‌کنند.»

آنچه مسلم است موضوع امروز اصولگرایان باید رسیدن به کارآمدی در اداره کشور باشد. اتفاقی که اگر بیفتد. نه تنها از تکرار تجارب ناگوار گذشته جلوگیری می گیرد و دست رقیب را برای قدرت گیری دوباره می بندد؛ بلکه زمینه را برای تداوم حضور اصولگرایان در بهارستان، پاستور و بهشت هموار می کند.