۳ رویکرد اصلاح‌طلبان در مواجهه با دولت رئیسی

رویکرد اصلاح‌طلبان در مواجهه با دولت رئیسی عمدتا در 3 دسته قابل تقسیم‌بندی است: ۱. نقد و مطالبه حداکثری، ۲. سکوت فرصت‌طلبانه و ۳. تطهیر دولت پیشین.

نقد و مطالبه حداکثری:

اگرچه ظاهرا کلیت جریان اصلاحات این راهبرد را دنبال نمی‌کند اما در تقسیم کار احتمالی، طیف تندروی این جریان (طیف چپ) فارغ از توجه به شرایط و گذشته‌ای که با همکاری آنها به بار آمده است، این خط را دنبال می‌کنند. این طیف رادیکال که غالبا اعضای حزب منحله مشارکت هستند و اکنون در احزابی همچون اتحاد ملت ساماندهی شده‌اند، با مواضع تندشان، چالش‌های زیادی را برای کشور به ارمغان! آورده‌اند.

برای این طیف از جریان اصلاحات بیش از دموکراسی، نتیجه آن اهمیت دارد. به‌عبارت ساده‌تر، آنها انتخاباتی را به رسمیت می‌شناسند که از پیروزی در آن مطمئن باشند در غیر این صورت حاضر به حضور در آن نیستند.

سکوت فرصت‌طلبانه:

دسته دوم اصلاح‌طلبان که از دسته نخست هوشمندتر به‌نظر می‌رسند به امر سیاسی نگاهی عاقلانه‌تر دارند. این دسته درک نسبتا درستی از سرمایه اجتماعی نابودشده اصلاح‌طلبان در ازای حمایت از حسن روحانی و دولتش دارند و نیک می‌دانند که امکان ایجاد یک موج انتقادی در شرایط موجود وجود ندارد. این دسته که یکی از شاخص‌ترین چهره‌هایش مسعود پزشکیان، نماینده تبریز در مجلس است، فعلا بنای سکوت دارند تا وقت انتقاد فرا برسد.

پروژه تطهیر:

تقریبا از اواخر سال ۹۸، مردم برای بهار ۱۴۰۰ و پایان دولت روحانی لحظه‌شماری می‌کردند. اکنون اما با پایان دولت روحانی، وزرای دولت و حامیان اصلاح‌طلبش تلاش می‌کنند تا تصویری وارونه از دولت روحانی ترسیم کنند و در آن تمام آلودگی‌های دولت یازدهم و دوازدهم را بزدایند. اگر هم آنها نتوانند دولت او را تطهیر کنند، تلاش می‌کنند تا یک فاصله معنادار بین خودشان و دولت ترسیم کنند. این تلاش البته نه از سر دلسوزی برای روحانی که به‌دلیل نیاز اصلاح‌طلبان به بازسازی سرمایه برباد رفته اجتماعی‌شان است/ فرهیختگان