رویارویی اعتماد ملی و کارگزاران بر سر لاریجانی

گروه سیاست سایت فردا - فرصت چندانی تا انتخابات ریاست جمهوری باقی نماند و تکلیف هیچ یک از جریان‌های سیاسی معلوم نیست. اصلاح‌طلبان البته با چالش‌های بیشتری مواجه هستند. از یک سو سازوکار تازه‌کاری که معلوم نیست چقدر موفق به تعیین نامزد نهایی باشد و از سوی دیگر به بگو مگوی احزاب اصلاح‌طلب درباره ائتلاف دوباره و مشخصا حمایت از علی لاریجانی که تمامی ندارد. 

پرچم حمایت از نامزد غیراصلاح‌طلب یعنی لاریجانی را کارگزارانی را برافراشته بودند و بلافاصله بعد از انتخابات 96 این گزینه را روی میز گذاشتند. همان وقت که در دوگانه لاریجانی و جهانگیری، او را به گزینه حزبی خود یعنی آقای معاون اول ترجیح دادند. به مرور زمان ناگزیر شدند که با سایر اصلاح‌طلبان همراهی کرده و از مواضع خود قدری عقب‌نشینی کنند. برای همین هم حرف‌های خود درباره استفاده از الگوی 92 را پس گرفته و لاریجانی را رقیب شریف خواندند. با اصرار بخش دیگری از اصلاح‌طلبان به معرفی نامزد اصلاح‌طلب خالص حتی اعلام کردند که نامزد حزبی خواهند داشت. محسن هاشمی چندی قبل گفته بود که اسحاق جهانگیری، محمد جواد ظریف و خود او نامزد حزبی هستند. کمی بعدتر اما اعلام کرد که خودش نامزد کارگزاران نخواهد بود. ظریف هم که همچنان اصرار دارد کاندیدا نشود و بی‌میلی کارگزاران به حمایت از جهانگیری که پایش در همه ناکارآمدی‌های دولت گیر است هم که عیان است. در این شرایط بازگشت کارگزاران سر خانه حمایت از لاریجانی هم منطقی است و هم زمزمه‌هایی درباره آن به گوش می‌رسد.

در این مسیر شاید بتوانند روی حمایت ندای ایرانیان و اعتدال و توسعه هم تا حدی حساب کنند اما سایر احزاب اصلا‌طلب به خصوص اتحاد ملت و اعتماد ملی زیر بار نخواهند رفت. رویارویی این دو طیف از اصلاح‌طلبان در این باره چند باری مشاهده شده و تازه‌ترین نشانه آن نیز اظهارات محمدجواد حق‌شناس عضو شورای مرکزی حزب اعتماد ملی است. 

او در گفت‌وگویی تفصیلی با خبرگزاری مهر، با اشاره به اینکه حزب متبوعش در انتخابات ۱۴۰۰ کاندیدای حزبی معرفی می‌کند، می‌گوید که اگر یک نیروی حزبی سکاندار دستگاه اجرایی شود، حزب او پاسخگو خواهد بود.

حق‌شناس در عین حال به تشریح فرآیند انتخاب نامزد واحد از سوی نهاد اجماع‌ساز پرداخت و ضمن تاکید بر معرفی یک چهره اصلاح‌طلب در انتخابات ریاست‌جمهوری، در واکنش به موضع‌گیری برخی از اعضای کارگزاران در حمایت از کاندیداتوری «علی لاریجانی»، می‌گوید: «در سال ۹۲ در وضعیتی قرار گرفته بودیم که ناچار شدیم از «حسن روحانی» حمایت کنیم. در فضای «پسا انتخابات» ۸۸ بودیم و جامعه با یک علامت سوال بزرگ روبه رو شده بود، حتی بخشی عمده‌ای از جریان اصلاحات بخصوص بدنه اصلاحات اصلاً تمایلی برای حضور در انتخابات نداشت. در این فضا، جریان اصلاحات برای آنکه بتواند حضور خود در فضای انتخابات را حفظ کند، ترجیح داد از میان گزینه‌های موجود به سراغ گزینه‌ای که به تفکر اصلاح‌طلبی نزدیک‌تر بود اعلام تمایل کند به همین جهت ائتلاف نانوشته ای بین جریان اصلاحات، میانه و اصولگرای معتدل شکل گرفت و این سه جریان نامزد واحدی را معرفی کردند و در انتخابات هم به پیروزی رسیدند؛ فضای سیاسی کشور در ۱۴۰۰ با ۹۲ به شدت متفاوت است و حتی اگر رهبر جریان هم اعلام نظر کنند بدنه اصلاحات با آن همراهی نخواهد کرد.»

وی افزوده است: «حزب کارگزان سازندگی در انتخابات مجلس یازدهم فهرست ۳۰ نفره ارائه داد اما کف رأی لیست کارگزاران در تهران چیزی حدود ۵ هزار نفر و یا کمتر بود پس اگر کارگزاران بخواهد مثل انتخابات مجلس رفتار کند بعید است دستاوردی بهتر از آنچه در انتخابات مجلس در تهران به دست آورد، کسب کند.»

به گفته این عضو اعتماد ملی، بخش اعظم جریان اصلاحات -نهاد اجماع‌ساز- نمی‌تواند بدنه خود را نادیده بگیرد. بدنه‌ای که به شدت معترض است و حتی به حضور در انتخابات راضی نیست و اگر می‌خواهد راضی باشد باید از انتخابات رقابتی مطمئن شود پس اگر می‌خواهیم بین گزینه بد و بدتر قرار بگیریم و سراغ گزینه بد برویم قطعاً این بار جواب نخواهد داد.