مستی استهزا کنندگان به ذلت ختم خواهد شد

احسن نیوز: محمدامین حیات مقدم پژوهشگر تاریخی: استهزا از سمت انسانهای بی دین صورت میگیرد و نشانه بی ادبی و مستی ایشان است و به دلیل اهمیت این موضوع در دین اسلام سخن وجود دارد.

یکی از روش‌های مشرکان در برخورد با رسول خدا برخورد‌های استهزایی با آن حضرت بود. مشرکان بدنبال این مساله بودند که وجهه رسول خدا را در بین مردم از بین ببرند و مشرکان به دنبال تحقیر بودند. این استهزا و برخورد‌های روانی با رسول خدا توسط سیره نویسان و مورخین ثبت شده است.

برخی از سیره نویسان و یا مورخین نوشته اند پیامبر که در اوج مهربانی و اخلاق قرار داشت ایشان را نفرین کرد. حتی آمده است که ابو لهب به پیامبر خدا کذاب گفته اشت. آزار ابو لهب و همسرش ام جمیل به قدری زیاد بود که در قرآن آمده است: دست‌های ابو لهب بریده باد و هلاک بر او باد…

خداوند همسر ابو لهب را حمالته الحطب نامید. سوره همزه نیز در رابطه با همین استهزا کنندگان آمده است. حتی در تاریخ آمده که به رسول خدا کذاب ساحر و مجنون گفته اند. مشرکان به پیامبر خد جن زده هم میگفتند. البته در تاریخ استهزا فقط مختص رسول خدا و حضرت محمد نبوده و متاسفانه در مورد سایر پیامبران نیز بوده است و مشرکان به صورت‌های مختلف این حرکات زشت را انجام میدادند.

حتی سوره کوثر نیز در خصوص یکی از موارد استهزا بوده است که پیامبر را، چون فرزند پسر نداشت ابتر میخواندند.

سوره همزه به صورت ذیل آمده است که سوره‌ای مکی است:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند بخشنده مهربان

وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ﴿۱﴾

واى بر هر بدگوى عیبجویى (۱)

الَّذِی جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿۲﴾

که مالى گرد آورد و برشمردش (۲)

یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿۳﴾

پندارد که مالش او را جاوید کرده (۳)

کَلَّا لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ ﴿۴﴾

ولى نه قطعا در آتش خردکننده فرو افکنده خواهد شد (۴)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿۵﴾

و تو چه دانى که آن آتش خردکننده چیست (۵)

نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿۶﴾

آتش افروخته خدا [یى]است (۶)

الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿۷﴾

[آتشى]که به دل‌ها مى ‏رسد (۷)

إِنَّهَا عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ ﴿۸﴾

و [آتشى که]در ستونهایى دراز آنان را در میان فرامى‏ گیرد (۸)

فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ ﴿۹﴾

در ستون‌های کشیده و طولانی! (۹)

سوره هُمَزَه یا لُمَزه صد و چهارمین سوره قرآن کریم و جزو سوره‌های مکی است که در جزء سی‌ام قرآن کریم است. «همزه» و «لمزه»» به معنای عیب‌جو و بدگو میباشند خداوند در این سوره مال‌اندوزانی را که با عیب‌جویی از مردم می‌خواهند بر آنان برتری بجویند، تهدید به آتش خُردکننده می‌کند.

برخی گفته اند که این سوره به این دلیل نازل شده بود که عده‌ای به دنبال ترور شخصیت پیامبر بودند در اینجا بود که خداوند سوره همزه را نازل فرمود.

حقارت و ذلت عیب جویان و استهزا کاران در آخرت از این سوره نتیجه گرفته میشود.

در هر صورت انسان‌های مشرک و بی دین به دنبال استهزا هستند و مومنان به دنبال اخلاق مداری میباشند. ما میتوانیم این چنین برداشت کنیم که طبق سوره همزه خداوند فرموده است که شخصیت استهزا کنندگان خورد میشود؛ و افرادی که به دنبال تهمت زدن و عیب جویی و مسخره و تحقیر مومنان بودند از سمت خدا و پیامبر نفرین و لعنت شده اند.