پاسخ عجیب سلیمی نمین به حجاریان درباره رد مناظره
سلیمی نمین در پاسخ به حجاریان تصریح کرد: مظلوم نمایی بخش ناچیزی از تبحّر شماست.
خبرگزاری فارس: در پی پیشنهاد مناظره عباس سلیمی نمین به سعید حجاریان، این فعال اصلاح طلب پاسخی به شرح ذیل منتشر کرد:
جناب آقای سلیمی نمین
مرقومه شریفه منتشره در روزنامه سازندگی واصل شد؛ از حسن‌نظر شما سپاسگزارم. در یادداشت مزبور پیشنهاد مناظره با اینجانب را مطرح فرموده بودید البته مستحضرید مناظره آدابی دارد! اولین آنها تناظر میان مناظرین است. این را خدای ناکرده از این باب نمی‌گویم که خود را اجل از انجام مناظره با شما می‌‌دانم؛ حضرتعالی واجد کمالات و سجایای فراوان هستید و این ناچیز خود را اخس از آن می‌داند که با چون شمایی هم‌آوردی کنم.
مشکل جای دیگری‌ست. همانگونه که اطلاع دارید من دو عقده در لسان دارم که با دعای حضرت موسی نیز قابل رفع نیست. اول آنکه اختلال تکلم مانع از انجام هر نوع مناظره می‌شود. دیگر آنکه در بسیاری از امور ناگزیر از خودسانسوری هستم تا مبادا خفیه‌نویسان دامن‌‌ام را بگیرند و کار به جای باریک بکشد! خوشبختانه شما از این دو مشکل بری هستید. اولا بحمدالله طلیق‌اللسان هستید و ثانیا محدویتی برای ابراز عقایدتان ندارید. لذا با کمال تأسف باید بگویم قادر نیستم دعوت شما را اجابت کنم.
*بنابراین گزارش، عباس سلیمی‌نمین نیز در واکنش توضیحاتی ر ا در قالب جوابیه ارائه کرد که متن آن به شرح زیر است:
جناب آقاى سعید حجاریان
با سلام و تشکر از اظهار لطف و بزرگوارى شما نسبت به این کمترین حوزه قلم، از همین میزان عنایت و بیان ملاحظات قدردانم.
راستش دعوت به مناظره‌ی قلمى متأثر از پیامى بود که در اوایل روى کار آمدن آقاى ترامپ از سوى شما به واسطه یکى از خویشاوندانتان - که در جبهه اصولگرایان داراى وزانتى است - دریافت شد. دعوت به همگرایى و گفت وگو در برابر تشدید خصومت هاى دشمن موجب امیدوارى بود. افسوس که این مسرّت دوام چندانى نداشت و در فاصله کوتاهى رویکردتان به طور اساسى تغییر کرد.
اما در مورد "دو عقده در لسان" که کم سعادتى مرا موجب شده است باید معروض دارم که همواره براى شما دستیابى به سلامت کامل آرزو نموده‌ام و اکنون نیز شفاى عاجل برایتان از خداوند متعال مسئلت دارم. البته اجازه دهید از تجاهل العارف نمودنتان گله‌مند باشم. درخواست بنده ارتباطى با لکنت در کلامتان نداشت، بلکه به روانى قلمتان و پر کارى آن مرتبط است.
اما در مورد مشکل دوم تنها مى‌توانم آرزو کنم خفیه‌نویسى از دست آموزانتان را به امر شما بگمارند که از سعه صدر و وسعت نظر استاد بهره کافى و وافى برده باشد. ضمن این که ظاهرا خفیه نویسان به امور پنهان سیاست‌پیشگان مشغولند و نه به آنچه مکتوب مى‌شود و همگان از آن آگاه‌اند و بعضاً چو منى به نقد آن مى‌پردازند.
جناب آقاى حجاریان! شما از جمله کارآزمودگان برجسته عملیات روانى هستید- که مظلوم‌نمایى بخش ناچیزى از آن است- از این رو خواهشمندم از این توانمندى در مورد درخواستى که از سر دلسوزى و علاقمندى به خودتان و آحاد ملت بیان شده، بهره نبرید.
لذا مجدداً درخواست خود را تکرار مى‌کنم، زیرا معتقدم اگر بتوانیم از طریق بحثهاى مکتوب اندیشه‌محور به تعاریف واحدى در مورد موضوعات اساسى نایل آییم به نحو شایسته‌ترى از مصالح ملت پشتیبانى خواهیم کرد. ما هنوز فهم مشترکى از مقاومت آن هم در این شرایط نداریم. آیا این راهبردى که ملت ایران از ابتدای دهه چهل تا کنون در پیش گرفته اجتماعى است یا سیاسى؟ اگر اجتماعى است کشاندن آن به عرصه سیاست، آن هم سیاست ورزى معیوب به چه میزان زیانبار خواهد بود؟
طرح مسائلى از این قبیل مى‌تواند تقویت توان ملى را در پى داشته باشد. لذا امیدوارم ما نیز در این وادى نقشى -هر چند اندک- ایفا کنیم.
با تشکر - عباس سلیمى نمین
مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران
دیدگاه تان را بنویسید