سرویس سیاسی فردا: کیهان در بخشی از سرمقاله خود درباره سخنرانی روحانی در مراسم روز ارتش نوشت: تفاوتی نمیکند که حمله به سپاه پاسداران با گرای یک جاسوس در پادگان تیفور و توسط جنگندههای رژیم صهیونیستی صورت گیرد و یا با تنظیم ترتیبات توسط عوامل نفوذی در یک مراسم نظامی و توسط یک مقام مسئول ایرانی صورت گیرد. هر دو در جهت تضعیف یک موضوع انجام میشود آن جاسوس و این نفوذی هر دو اسبابی را به حرکت درمیآورند تا نفوذ سپاه در محیط منطقهای قیچی و خواب آمریکا و رژیم صهیونیستی تعبیر گردد.
منتهی آنکه در داخل عمل میکند، اگرچه در جلسات خصوصی با انکار واقعیات، دستاورد نظام در محیط منطقهای را «زمین سوخته» میخواند، اما در پشت تریبون به جای بحث از کاستن از «قدرت منطقهای ایران که واکنش ملی را برمیانگیزد، آدرس جعلی داخل داده میشود و سپاه به اموری نظیر مداخله در منطقه ممنوعه سیاسی و یا آلوده شدن به اختلاس و... متهم میگردد برای آنکه محیط منطقهای را رها کند و به داخل بازگردد. اما این اتفاق هم نمیافتد. سپاه میداند که اگر در محیط منطقهای برخلاف «خط تسلیم» عمل نمیکرد، در داخل به چیزی متهم نمیشد و نیز میداند که اگر در داخل برای اقدامات و اتهامات معاندین و عناصر مشکوک داخلی اهمیت خاصی قایل شود، در این میدان هزینه میدهد بدون آنکه ملت از آن فایدهای ببرد.
وقتی در جریان انتخابات ریاست جمهوری ۹۶، منافقین یک ویدئوی مخدوش از آقای منتظری در دفاع از منافقین معدوم - جریان پس از همه منافقین به کشور در تیرماه ۶۷- پخش کردند و یکی از فرزندان منتظری با منافقین همراه شد، گمان این بود که حد ماجرا همین است، منافقی در خارج و منافقی در داخل. اما با ناباوری شاهد بودیم که یک فرد که قرار بود رئیسجمهوری شود که مملکت او خود را در معرض تهاجمات مشابهی در آینده میبیند، صف خودی را کنار زد و در کنار همان منافقین خارجی و داخلی ایستاد پس واضح است که بحث رابطه منافقین در آن سوی مرز با منافقین در این سوی مرز نیست صحبت سرتصاحب سنگرهای کلیدی نظام توسط منافقین است، اما این لقمهای نیست که هاضمه ضعیف منافقین قابلیت فرو بردن آن را داشته باشد.
از این رو آنان از طریق بعضی از جریانات سیاسی درصدد شکستن این لقمه گلوگیر و هضم جزء جزء آن هستند. خب در این میان «سپاه پاسداران» یک مانع سخت است و نمیتوان با وجود بزرگ و سخت بودن از آن عبور کرد باید آن را شکست و به قطعههایی قابل عبور تبدیل کرد، اما البته هیهات.
دیدگاه تان را بنویسید