نوبخت به جای اهانت جزئیات ۹۵۰ هزار شغل را اعلام کند

روزنامه کیهان: محمدباقر نوبخت دیروز در نشست خبری خود با خبرنگاران با ادبیاتی توهین‌آمیز و عجیب که از مسئولان دولت کنونی بر می‌آید، درباره انتقاد یک رسانه از آمار‌های دولتی، اظهار کرد: «یک رسانه‌ای که همیشه سیاه است و عادت به لجن‌پراکنی دارد و در آمار رسمی نظام که صرفاً آمار دولت هم نیست، تشکیک می‌کند. می‌شود گفت که شما نسبت به نظام دارید تشکیک می‌کنید و زبان انقلابی بودن این رسانه خیلی دراز است که از دهانشان بیرون است». وی با اشاره به اقدامات دولت در سال جاری برای‌اشتغال‌زایی، مدعی شد: ما دو کار را در این زمینه انجام دادیم؛ نخست، دادن تسهیلات به بخش‌های خصوصی و سپس، دادن اعتبارات به طرح‌های عمرانی که نتیجه‌اش این شد که هم سال گذشته و هم امسال رشد سرمایه‌گذاری را داشتیم و در پاییز سال ۹۶ حدود ۹۵۰ هزار نفر وارد بازار کار شدند. روز گذشته به موازات جلسه سخنگوی دولت، امیدعلی پارسا، رئیس‌مرکز آمار نیز در نشست تخصصی کالبدشکافی آمارهای‌اشتغال و بیکاری بااشاره به ضرورت تعمیق اعتماد نسبت به نظام آماری، مدعی شد که در ۹ ماهه نخست امسال ۸۱۹ هزار نفر شاغل شده‌اند. ۹۵۰ هزار شغل دقیقا کجاست؟! نوبخت مدعی شده پاییز سال ۹۶ حدود ۹۵۰ هزار شغل ایجاد گردیده و رئیس‌مرکز آمار هم گفته است در ۹ ماهه نخست امسال ۸۱۹ هزار نفر شاغل شده‌اند. از اختلاف این دو رقم بگذریم (!)، اما خوب است مسئولان دولت که تلاش می‌کنند خود را منطقی، مودب و کارشناس جلوه دهند، ‏ فهرست ۹۵۰ هزار شغل ادعا شده را شفاف و به تفکیک حوزه منتشر کنند. بدون شک کارشناسان اقتصادی از بین توضیحات تفصیلی این آمارها، صحت و سقم کیفیت آن‌ها را استخراج خواهند کرد! در توضیح کیفیت آمار مرکز آمار، گفتنی است که این مرکز، هر فرد که در هفته دو ساعت کار کند را شاغل حساب می‌کند! «مشرق» درباره روش کار مرکز آمار گزارش می‌دهد که «در سؤالاتی که مرکز آمار در طرح آمارگیری نیروی کار از مردم می‌پرسد، معیار «حداقل یک ساعت کار» به عنوان تفاوت بیکار و شاغل آمده است. بر اساس این نوع آمارگیری، افرادی همچون کارگران ساده که کل هفته را کنار خیابان منتظر می‌مانند تا صاحب‌کاری به دنبال آن‌ها بیاید و خرده‌کاری یا کار ساختمانی انجام دهند، شاغل محسوب می‌شوند. یعنی اگر کارگری از شنبه تا جمعه در کنار خیابان منتظر کار بماند و در این هفته فقط به مدت یکی دو ساعت در جایی مشغول به کار باشد، شاغل محسوب می‌شود، نه بیکار.» بالاخره ملاک جیب مردم است یا خیر؟! جالب است کسانی که نقد آمار‌های دولتی را تشکیک نسبت به نظام تلقی می‌کنند و برای قبولاندن حرف خود، به انواع توهین‌ها متوسل می‌گردند، در سال‌های گذشته، آمار‌های دولت قبل را بی‌رحمانه نقد می‌کردند! رئیس‌همین دولت کنونی در نقد آمار‌های دولت قبل مدعی بود که ملاک تورم جیب مردم است، نه آمار‌های دولتی! آیا جناب نوبخت آن حملات کم‌سابقه را نیز تشکیک در آمار نظام می‌دانند؟ چه کسانی انواع هجمه‌ها را به رئیس‌دولت نهم و دهم صورت دادند و چه کسانی بعد از به دست گرفتن قدرت گفتند که دل ما هیچوقت با دولت منتخب مردم صاف نشد و از هر فرصتی برای حمله به آمار‌ها و عملکرد آن صرف نظر نکردند؟ آن اقدامات هم ضدیت با نظام بود؟ فرار از پاسخگویی هر چند دولت و آقای سخنگو تقلا می‌کنند که انتقاد از آمار‌های دولت‌ساز را با انواع توهین‌ها و با ادبیات نامناسب پاسخ بدهند تا بلکه اندکی از فشار نتایج سوءمدیریت خود رها شوند و چند روزی مردم و رسانه‌ها را به این موضوعات سرگرم کنند، اما بازخوانی جلسه شش ماه پیش آقای رئیس‌جمهور، جناب سخنگو و سایر اعضای هیئت دولت با رهبر معظم انقلاب و نکاتی که ایشان درباره کیفیت آمار‌های دولتی مطرح نمودند، درس‌آموز است تا بعد از این برای فرار از پاسخگویی، شخصی یا رسانه‌ای را به بهانه نقد دقیق و علمی آمار، در موضع ضدیت با نظام جا نزنند. رهبر انقلاب، شهریور گذشته، خطاب به دولت فرمودند: «آمار‌های ارائه شده در بخش اقتصاد بر اساس مبانی علمی مطرح می‌شود، اما این آمار‌ها به‌طور کامل و در همه‌جا، نشان دهنده وضع واقعی کشور و زندگی مردم نیست، بنابراین در این میان مشکلی وجود دارد که باید آن را شناخت و حل کرد... بر اساس این آمارها، تورم از چند ده درصد به زیر ده درصد رسیده، اما آیا قدرت خرید مردم و ارزش پول ملی نیز در همین مقیاس، بالا رفته است؟... درباره رکود هم آمار‌های اعلام شده درست است، ولی هنوز واحد‌های کوچک و متوسط فراوانی وجود دارد که زیر ظرفیت کار می‌کنند یا تعطیل شده‌اند و این واقعیت نشان می‌دهد که یک جای کار عیب دارد که باید آن را پیگیری و رفع کرد.» حامیان دولت علیه آمار‌های دولت‌ساز سخنگوی دولت به سختی می‌کوشد تا منتقدان دولت را غیرکارشناس و تعداد منتقدان را محدود جلوه دهد، در حالی که کارشناسان و رسانه‌های حامی دولت، بار‌ها آمار‌های دولت را نقد کرده‌اند. فرشاد مومنی، اقتصاددان اصلاح‌طلب، چندی پیش اعلام کرد: ما در نظام آمار و اطلاعات با عدم شفافیت روبرو هستیم که با دستکاری آمار مسائل خطیر و مهم قابل تفسیر است. این استاد اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی (ره) پیش از این گفته بود که اقتصاددان‌های مستقل آمار‌های دولت درخصوص نرخ رشد اقتصادی واشتغال را تأیید نمی‌کنند. راغفر، دیگر اقتصاددان اصلاح‌طلب نیز چند ماه قبل، به صراحت اعلام کرد آماراشتغالزایی دولت با واقعیت‌های اقتصادی کشور همخوانی ندارد. حیدر مستخدمین حسینی، معاون بانک مرکزی در دوره اصلاحات نیز از این موضوع انتقاد کرده و تصریح نموده است: به دلیل دستکاری در رقم نقدینگی، هیچکدام از اقتصاددانان به آمار‌های اقتصادی بانک مرکزی و مرکز آمار اعتماد ندارند. روزنامه اصلاح‌طلب قانون که از حامیان جدی دولت محسوب می‌گردد نیز درباره ادعای مرکز آمار درباره رشد ۷ درصدی اقتصاد بدون نفت در فصل بهار ۹۶ نوشته بود «آمار اعلام شده موجب تعجب در محافل اقتصادی است»! این موارد که تنها چند مورد از انبوه انتقادات حامیان دولت است، نشان می‌دهد که سخنگوی دولت با انحصار رسانه‌های منتقد در یک مورد خاص، خود را از فشار نقد کارشناسان رها سازد. «شیوه» توهین! دولت دوازدهم به سیاق دولت یازدهم، رویه‌ای خطرناک را در برخورد با منتقدان پیش گرفته که موجب تأسف مردم و کارشناسان گردیده است. تأسف‌آور است، ولی واقعیت دارد که برخی از مواضع مسئولان دولت این تصور را پدید می‌آورد که گویی اهانت و ناسزا به منتقدان، شاخصه برجسته آن‌ها در عرصه عملکرد داخلی است! در آخرین مورد، رئیس‌دولت، مخالفان دولت را «کم عقل» نامیدند! از دولت محترم می‌پرسیم که آیا اگر اکثر مردم آمار‌های شما را لمس نکنند و قبول نداشته باشند، پس همه کم‌عقل‌اند و ضد نظام؟! این برخورد‌ها متأسفانه در دولت به رویه تبدیل شده است. علاوه‌بر رئیس‌جمهور، مسئولان دیگر همچون وزیر بهداشت هم چنین رفتار‌هایی داشته‌اند. وزیر راه و شهرسازی که پا را فراتر گذاشته و علاوه‌بر ادبیات شرم‌آور، در یک مورد به میکروفون یک خانم خبرنگا حمله‌ور گردید. جناب سخنگو نیز که بسیار می‌کوشد خود را مودب و کارشناس جلوه دهد، در برخورد با سؤالات خبرنگاران گاهی رفتار‌هایی غیرمتعارف بروز می‌دهد. در نشست چند ماه پیش نوبخت درباره لایحه بودجه ۹۷، او که به عنوان رئیس‌سازمان برنامه و بودجه در بین خبرنگاران حضور یافت، در پاسخ به سؤال خبرنگار خبر رادیو درباره رقم عجیب هزینه برگزاری همایش‌های دولتی در بودجه سال آینده، کاملا با آرامش عبور کرد، اما وقتی خبرنگار کیهان بااشاره به همان موضوع، از ریخت و پاش‌های اینچنینی در بودجه نهاد‌های دولتی انتقاد کرد، نوبخت برآشفت و در اقدامی عجیب، لایحه هزار صفحه‌ای بودجه را در همان جلسه برای خبرنگار ما فرستاد و درخواست کرد برای اثبات صحت ادعای خود، عناوین همایش‌ها را استخراج نماید! چنین رفتار‌ها و اظهاراتی از سوی مسئولان دولت، این موضوع را در ذهن مردم، کارشناسان و رسانه‌ها تداعی می‌کند که حمله دولت به رسانه‌های منتقد با ادبیاتی توهین‌آمیز، هدفی جز انحراف افکار عمومی از سوءمدیریت‌ها و فرار از پاسخگویی درباره مشکلات اساسی ندارد.