روزنامه «صبح نو» در سرمقاله خود نوشت: موضوع حذف جدول ۱۷ بودجه ۱۳۹۷ و تجمیع کمکهای دولت به مؤسسات و مجموعههای فرهنگی در چارچوب بودجه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چالش تازهای در عرصه سیاستگذاری فرهنگی کشور به شمار میرود. این چالش، حاوی فرصتها و تهدیداتی است که شیوه مواجهه و مدیریت دولت و مجلس، تعیین کننده سمت و سوی مثبت یا منفی آن است. فرصتهایی از قبیل: تحول در معماری سازمانها و مؤسسات فرهنگی مبتنی بر نیازهای مخاطبان و آینده نگاری محیطی، ایفای نقش ستادی وزارت ارشاد و رفع تعارضات مدیریتی، پرکردن شکاف تبدیل سیاستهای ابلاغی و کلان فرهنگی به برنامههای اجرایی و واقعیتهای میدانی، قبول مسؤولیت و پاسخگویی به مردم و رهبری نظام در قبال مسائل فرهنگی، توسعه حوزه عمل بخش خصوصی و نهادهای غیردولتی و تبدیل فعالیتهای فرهنگی هزینه ساز به فعالیتهای خودگردان و سودآور با کمک سرمایه گذاریهای غیردولتی، تغییر وضعیت از حالت انفعالی به حالت فعال در مقابله با تهاجم فرهنگی دشمنان، ایجاد سامانه نظارت و ارزیابی هوشمند و... در کنار این فرصتها، تهدیدات مهمی در مسأله تأثیرگذارند. افزایش هزینههای ستادی وزارت ارشاد و هزینه
شدن بودجههای صف در ستاد، کاهش بودجه نهادهای غیردولتی، بخش خصوصی و فعالان مردمی و دولتیتر شدن عرصه فرهنگ، امکان اعمال سلیقههای فرهنگی و سیاسی متولیان وزارت ارشاد و محدود شدن میدان عمل نهادهای مردمی و انقلابی، کم توجهی به سیاستهای کلان ابلاغی و ساختارهای فرابخشی قرارگاهی مانند شورای عالی انقلاب فرهنگی و غلبه رویکرد سازمانی وزارتخانهای و.... اما نکته مهم در این زمینه، میزان آمادگی دولت و سطوح مختلف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای ایفای چنین نقش مهمی است. آیا تمهیدات لازم در زمینه استخراج شاخصهای مبتنی بر سیاستهای کلان، شکل گیری سامانه رصد هوشمند، معماری سازمانی دستگاههای فرهنگی، سامانه ارتباط و تعامل با مؤسسات غیردولتی و مردمی، سامانه نظارت و ارزیابی جامع و... صورت گرفته است تا امکان مدیریت هزینه و بودجه جدول ۱۷ در وزارتخانه فراهم باشد؟ آیا آمادگی عدم تصدی گری در فعالیتهای فرهنگی، تغییر هویت و شخصیت سازمانی و تبدیل شدن از حالت رقیب مؤسسات فرهنگی به نقش ستادی و پاسخگو بودن در قبال مسائل فرهنگی فراهم شده است؟ کوتاه سخن، دولت قبل از اینکه به دنبال بهدست آوردن مناره باشد، ابتدا چاه آن را حفر کرده
است؟!
دیدگاه تان را بنویسید