کمک ایرانی‌ها چگونه به دست میانماری‌ها رسید؟

سرویس سیاسی فردا: بعد از اقدام مسلحانه دولت مرکزی میانمار علیه اقلیت مسلمان این کشور، بسیاری از این مسلمانان مظلوم به سمت مرزهای بنگلادش فرار کردند. آمارها و اعداد و ارقام متفاوت است اما گفته می‌شود که حدود 400هزار نفر توانستند خودشان را به اردوگاه‌های مرزی بنگلادش برسانند. اردوگاه‌هایی که حالا از امکانات اولیه زندگی هم خالی هستند. آب سالم آشامیدنی هم در این اردوگاه‌ها تبدیل به در گران بهایی شده است. غذا، لباس و سرپناه از دیگر مشکلات مردم مظلوم میانمار است. اتحادیه بین المللی امت واحده با فراخوان‌های متعددی که توسط جمعیت خیریه خود یا همان خیریه انفاق منتشر کرد توانست 250 میلیون تومان کمک مردمی برای مظلومان میانماری جمع آوری کند. این کمک‌ها چند هفته قبل در قالب مواد اولیه لازم برای زندگی به دست این مظلومان رسید. سید سرباز روح الله رضوی دبیر بین‌الملل اتحادیه امت واحده در گفت‌وگو با خبرگزاری تسنیم درباره این کمک‌های مردمی صحبت کرد. امت واحده از کی و چرا وارد فضای خیریه بین الملل شد؟ از حدود سال 2010 بود که ما در خلال فعالیت‌های بین‌المللی شاهد بودیم یکی از مهمترین حیطه‌هایی که ظرفیت‌های مردمی از کشورهای مختلف دنیا در آن فعال هستند، کارهای خیریه‌ای در کشورهای مختلف بود. این طبعا فارغ از مجموعه‌هایی بود که مستقیما از سوی دولت‌های مختلف مورد حمایت واقع می‌شدند مانند یو اس اید. این تشکل‌های مردمی با بهره‌گیری از ظرفیت‌های مردمی اقدام به انجام پروژه‌های بشردوستانه در مناطق بحران زده دنیا می‌کردند. با توجه به غفلت شدید و کمبود چنین حیطه‌ای در ایران ما تصمیم گرفتیم وارد این فضا بشویم و عملا در جریان بحران خشکسالی سومالی این پروژه‌ها در امت واحده کلید خورد. خب اینطور نبود که فقط کشورهای با حاشیه درآمدی بالا چنین فعالیت‌هایی بکنند خصوصا آنکه عملا این حوزه تبدیل شده بود به یکی از مهمترین حوزه‌های دیپلماسی عمومی. شاید تعجب بکنید که یکی از پیشتازترین این مجموعه‌ها رژیم صهیونیستی است که واقعا در جاهای مختلف برای ترمیم چهره کریه و وقیح خود تلاش می‌کند تا این اقدامات را رقم بزند. ما دیدیم جای ما شدیدا خالی و از طرفی می‌خواستیم تمامی این فعالیت ها را بصورت مستقل و بر اساس کمک‌های مردمی رقم بزنیم که کار سختی بود. برای ما این مساله سه بعد مهم دارد؛ اولا خود آن منطقه بحران زده و آدم‌هایی که نیازمندند مهم است چون یک وظیفه انسانی و اسلامی بر دوش خود احساس می‌کنیم؛ ثانیا اینکه از این طریق می توانیم بصورت غیر مستقیم نام و چهره ایران را مطرح کنیم، هرچند یک تشکل مردم نهاد غیر رسمی بودیم. سومین نکته اینکه می‌بینیم در خلال فرآیند جمع‌آوری کمک و ارسال آن، کسیکه کمک می‌کند یک حس تعلق و اثربخشی فراملی به او دست می‌دهد. این حس برای ما خیلی مهم بود. احساس اینکه ما یک امت هستیم آنهم فراتر از رنگ، نژاد، ملیت و مذهب بسیار ارزشمند است. کمک‌های شما برای میانمار از کی و کجا شروع شد؟ اولین بار در جریان بحران سال 2012 بود که ما از بحران در میان قوم روهینگیا میانمار مطلع شدیم و اقدام به جمع‌آوری کمک در هیات‌های مذهبی کردیم. چند ده هزار دلاری پول جمع شد که آنها را توسط یک رابط به مرز میان بنگلادش و میانمار ارسال کردیم و در قالب ارزاق میان آوارگانی که توی جنگل زندگی می‌کردند توزیع کردیم،آنهم با نام و پرچم ایران. از ابتدای بحران امسال هم شروع به جمع‌آوری کمک کردیم. از آن سال تا کنون توانسته بودیم روش‌های جمع‌‌آوری کمک را ارتقا دهیم و از طریق سامانه پرداخت الکترونیکی این کمک‌ها را جمع کنیم. خب ما طبق قانون و اساسنامه امت واحده که یک تشکل فعال رسمی در عرصه بین الملل است امکان جمع‌آوری کمک داریم. از ابتدای بحران تا کنون مبلغی حدود 250 میلیون تومان جمع‌آوری شده است. شما چطور این کمک ها را به دست مردم روهینگیا می‌رسانید؟ بخش اول کمک‌ها را توسط رابطین خودمان ارسال کردیم. بیشتر از 80 درصد از آوارگان روهینگیا در بنگلادش مستقرند، چه در کمپ‌های رسمی آوارگان چه در نزدیکی مرز؛ برای همین تمرکز ما بر روی بنگلادش بود. بر اساس بررسی وضعیت دیدیم آنچه از همه بیشتر آنها نیاز دارند کمک‌های بهداشتی و درمانی است. بخش اول کمک‌ها را برای همین صرف خدمات بهداشتی و درمانی کردیم. برای استمرار بهینه این کمک‌ها وارد همکاری با گروه‌های فعال و مطمئن مردمی از بنگلادش، پاکستان و مالزی شدیم که بتوانیم آزادی عمل هم داشته باشیم. انگار این کمک‌ها را در ایران با همکاری هموطنان اهل سنت جمع آوری می‌کنید، درست است؟ بله کاملا درست است. یک اتفاق بسیار خوبی که رقم خورده است همین است که هموطنان اهل سنت که آنها هم مانند همه مسلمانان دنیا دلشان برای مظلومان میانمار می تپد، کمک های جمع‌آوری شده میان خودشان را تحویل ما دادند. الان به شکل رسمی مجموعه آفاق بر سر این پروژه با امت واحده همکاری می‌کند که خود این امر واقعا مبارک است. در فضای مجازی خوانده می‌شود که ایران با این همه مشکلات، درد، رنج و محروم چرا باید برای مردم کشورهای دیگر کمک ارسال کند؟ شما هم آیا با چنین سوالاتی مواجه بودید؟ بله. چند نکته مهم و اساسی این وسط وجود دارد. درست است که ایران هم شاهد مصائب و مشکلاتی هست که ما هم بی‌اطلاع از آن نیستیم اما از یاد نبریم که برخی از بحران‌هایی که در دنیا رقم می‌خورد شرایط بسیار خاصی را بوجود می‌آورد؛ مثلا در ماجرای سیل پاکستان یک دفعه 20 میلیون نفر آواره می شوند. همین اتفاق در ایران هم در جریان زلزله بم رخ داد. حجم بحران انقدر بالا بود که واقعا ایران به تنهایی نمی‌توانست از پس آن بر بیاید و برای همین بسیاری از تشکل های رسمی و غیر رسمی به ایران آمدند و کمک کردند. مردم همان کشورها نمی‌توانستند بگویند «برای چه پول مردم کشور ما دارد خرج ایران می شود؟». این حرف غلطی است برای اینکه شرایط مقصد بحران شرایطی خاص است و این در کل دنیا پذیرفته شده است. اساسا این پول‌ها از منابع دولتی و عمومی هزینه نمی‌شود بلکه این خود مردم هستند که دارند برای کمک به مظلومان و یا کمک به آسیب دیدگان فلان حادثه پول می دهند، آن هم با رضایت کامل قلبی. چرا شما برای محرومان ایران پول جمع نمی‌کنید؟ طبیعی است که هر کسی باید به حوزه کاری خودش بپردازد و نمی‌شود توقع داشت که همه، همه کاری بکنند! برای کمک به محرومین در داخل صدها بلکه هزاران مجموعه ریز و درشت کار می‌کنند و البته باید بیشتر هم بشوند اما نمی‌شود توقع داشت همه وارد همین حوزه بشوند. اگر قرار باشد منطق «چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است» را در مورد کمک‌های بین المللی بکار ببریم باید همان منطق را برای کمک به هموطنان هم به کار برد چون طبق این منطق آدم باید فقط و فقط به فکر خودش باشد و نه هیچ کس دیگری. تجربه به ما نشان داده است کسانیکه به مردم مظلومی مانند مردم فلسطین، یمن و میانمار کمک می‌کنند کسانی هستند که خیلی بیشتر و پیشتر از دیگران به هموطنان خود کمک می‌کنند. مساله در این جا خروج از خودخواهی و تلاش برای کسب ملکه ایثار است.