۴ نکته در نقد حمایت عارف از «ژن خوب» پسرش

۱. بدون تردید هر یک از شهروندان جامعه این حق را دارند که آزادانه در هر حوزه‌ای که علاقه‌مند بودند و مهارت‌های لازم آن را داشتند به فعالیت بپردازند و در این میان تفاوتی بین آحاد ملت نیست پس به طبع فرزندان مسئولان هم اجازه دارند در هر حوزه‌ای فعالیت کنند، اما مشکل آنجایی است که آقازادگان به سمت رانتخواری واستفاده از موقعیت پدرشان حرکت می‌کنند که در این موقع پدیده‌ی آقازادگی با این تعریف مشخص ایجاد می‌شود. «فرد امکان پیمودن راههای میانبر رسیدن به قدرت وثروت به واسطه وابستگی خانوادگی به حاکمان و یا راههای ویژه رسیدن به رانت اصلاعاتی در درون حاکمیت را را در اختیار داشته باشد» ۲. اینکه فرزند عارف در تحصیل و دیگر حوزه هایی که فعال بوده توانسته است موفقیت‌های زیادی کسب کند اصولا جای پرسش افکار عمومی نبوده که نیازمند پاسخگویی از سوی محمد رضا عارف باشد بلکه افاضات مردم به قول آقای عارف در فضای مجازی عطف به سوالاتی از این دست بوده است: فرزند ایشان چگونه با لیسانس برق عضو هییت مدیره سازمان مواد معدنی شده است؟ یا اینکه فرزند عارف در سن بیست وسه سالگی چگونه توانسته است وارد کننده‌ی امتیاز یکی از اپراتور‌های تلفن همراه به کشور شود؟ ۳. این که ما در شعار‌ها و در برهه‌ی انتخابات صحبت از شفافیت بکنیم وبه مردم اتاق ومسئولان شیشه‌ای را وعده بدهیم، اما همین که در مسند امور قرار گرفتیم هر پرسشی از سوی مردم را با چوب بی اخلاقی برآنیم عین بی‌اخلاقی است. اینکه مردم بخواهند بدانند آیا فرزند عارف و دیگر مسئولان با تشریفات قانونی و داشتن شایستگی لازم به مناصب دولتی دست یافتند یا تن‌ها به این دلیل که پدرشان صاحب مناصب بودند در آن جایگاه قرار گرفتند را به‌نظر می‌رسد نتوان بی اخلاقی نامید، بلکه این پشت مذهب واخلاق سنگر گرفتن برای چپاول بیت المال است که بزرگترین خیانت به اخلاق به شمار می‌رود. ۴. فارغ از بحث رانت و آقازادگی، نگاه از بالا به پایین این افراد به مردم باید مورد توجه قرار گیرد. وقتی مسئولان و خانواده‌های آن‌ها خود را کسانی تصور می‌کنند که بخاطر قبول مناصب منت بر گردن مردم گذاشته اند و باید حق خود را از سفره انقلاب بر دارند و همچنین آقازادگان دارای ژن‌های برتری هستند که آن‌ها را از مردم عادی جدا می‌کند قطعنا این رویه منجر به دوری آن‌ها از نظام اسلامی خواهد شد و چنین افرادی نباید در نظام جایگاهی داشته باشند که اگر جایگاهی را تصاحب بکنند هزینه اوقات فراغت خویش را هم از نظام مطالبه خواهند کرد.