درباره مرده‌خوری سیاسی و مسأله کارآمدی
چند روز دیگر تب و تاب فاجعه پلاسکو هم فروکش می‌کند و دوباره روز از نو و روزی از نو. چند روز دیگر که استریم شبکه‌های اجتماعی از عکس دلاوران آتش‌نشانی خالی می‌شود، چند روز دیگر که عکس گرفتن‌ها و رژه رفتن‌های مسؤولان با ربط و بی‌ربط با مساله پایان یافت و عکس‌های‌شان در رسانه‌ها خوب چرخید، چند روز دیگر که لشکرکشی توئیتری و پلاسی و فیس‌بوکی برای داغ کردن و ترند کردن فلانی باید برود و فلانی قهرمان است تمام شد، تازه می‌شود روز از نو و روزی از نو، تازه گروه‌ها و جریان‌های سیاسی مترشان را دست می‌گیرند تا اندازه بگیرند چقدر در این گیر‌ودار رأی به کیسه‌شان رفته است
راستی! نسبت دموکراسی با مساله کارآمدی قرار است تا کی اینگونه وارونه ادامه پیدا کند؟ تا کی قرار است شیپور از سر گشادش نواخته شود؟ تا کی قرار است دولت بشود سهامی عام گروه‌های سیاسی که وزیرش پس از جزغاله شدن ده‌ها نفر در فاجعه قطار آنگونه اظهار نظر کند؟ تا کی قرار است جماعتی فقط بر رأی مردم سوار بشوند و موج سواری کنند؟!
رفتاری از این جنس یعنی برای ما «رجل صرفا سیاسی‌کار» آنچه اهمیت ندارد مساله مردم است و کارآمدی برای آنها و همیشه آنجاییم که منافع سیاسی و حزبی‌مان ایجاب می‌کند! البته ناگفته پیداست بین «مدیریت کاخ‌نشینی» که از راه دور سقف مشکل بازماندگان قربانیان حادثه قطار تبریز- مشهد را بیمه آن فرد می‌داند و مدیری که زودتر و جلوتر از نیروهایش در میدان است و ضدانقلاب و بی‌بی‌سی و فلان نیوز و بهمان آنلاین فحش‌کشش می‌کنند، تفاوت وجود دارد اما مساله اینجاست که این تفاوت هم برای حل مساله کارآمدی نظام جمهوری اسلامی کفایت نمی‌کند و تا نسبت آفات دموکراسی لاشخوری، دموکراسی و میزپرستی به این سبک و سیاق با کارآمدی و مدیریت کارآمد حل نشود قصه و غصه همان است که بود!
دیدگاه تان را بنویسید