روایت نشنال از موفقیت های ایران در سالی که گذشت

روزنامه خراسان: سال 2016 برای ایران با تمرکزی دوباره بر منافع اقتصادی و همچنین حفظ اصول اساسی در سیاست خارجی، خلاصه می شود.16

ژانویه 2016 (26 دی 1394)، روز اجرای توافقنامه هسته ای بود، روزی که در نهایت تحریم های فلج کننده برداشته شد و ایران بار دیگر به سیستم مالی جهانی پیوست. صنایع نفت و گاز ایران نیز شروعی تازه داشتند. تهران صادرات نفت خود از 1میلیون بشکه در روز را به حدود 4میلیون بشکه افزایش داد. بر اساس اخبار رسانه های دولتی ایران، واردات کشور های آسیایی از این کشور رشد جهشی نزدیک به 92 درصد را به خود دید.

صادرات به ترکیه و دیگر کشور های اروپایی به سرعت افزایش یافت و ایران سومین تولید کننده بزرگ اوپک شد. ایران همچنین برای جذب سرمایه گذاری خارجی تلاش کرد. حسن روحانی، رئیس جمهور ایران، در امضای قرارداد و موافقت نامه های عمده با برخی از بزرگترین شرکت های حمل ونقل هوایی، نفت و گاز در جهان، موفق شد. به عنوان مثال ایران معامله ای تاریخی با بوئینگ را به امضا رساند. این معامله به اولین تجارت تهران با یک شرکت حمل ونقل هوایی آمریکایی از سال 1970 تبدیل شد.

ایران همچنین خرید های خود از شرکت هواپیمایی اروپایی ایرباس را نیز نهایی کرد. توتال شرکت تولید کننده انرژی، توافقی با شرکت ملی نفت ایران «برای توسعه فاز 11 پارس جنوبی، بزرگترین میدان گازی جهان» به امضا رساند. رویال داچل شل به قرارداد موقتی با شرکت ملی نفت ایران «برای بررسی بیشتر زمینه های همکاری بالقوه» رسید. ایران نه تنها موفق به افزایش درآمد های خود شد بلکه مهم تر از آن توانست زمینه های روابط خود را با غرب از طریق توافقات اقتصادی و تجاری استحکام ببخشد. این معاملات بستری را برای ایران به منظور مقابله با فشار های بالقوه آینده غرب و در برابر احتمال تلاش مجدد ایالات متحده برای بیرون رفتن از توافق هسته ای، فراهم می کند. به عبارت دیگر، کشور های اروپایی و آسیایی تمایل کمتری برای به خطر انداختن سرمایه گذاری های خود در ایران و بازگشت به دوران اوج تنش های سیاسی، انتقاد ها و تحریم ها علیه ایران دارند.

از نظر ژئوپلتیکی، تمرکز داشتن توجهات بر منافع اقتصادی، به ایران امکان مالی لازم برای دنبال کردن اهداف استراتژیک منطقه ای اش را می دهد. امسال البته سالی بود که ایران قدرت نظامی و امنیتی خود برای مقابله با تهدیدات را در چندین کشور منطقه نشان داد. به عبارت دیگر با وجود تصور پیوستن ایران به «جامعه بین المللی و غلبه میانه رو ها بر تندروها»، تهران اساسا تغییری در ستون اصلی سیاست های منطقه ای و خارجی خود نداده است.