روایت یادگار امام از گریه آیت‌ا... شبیری

روزنامه آرمان: آیت ا... سیدحسن خمینی روایتی از گریه آیت‌ا... شبیری در حین نماز میت بر پیکر آیت‌ا... موسوی اردبیلی و خطراتی قدیمی‌تر از آن مرحوم را نقل کرده است. امروز (جمعه) در ميانه نماز ميت، وقتى استاد بزرگوار ما، آقاى شبيرى به فرازى رسيدند كه در آن مى خوانيم«‌اللهم انّ هذا المسجّى...»بغض بر صدايشان مستولى شد و احساس كردم كه گريه مى كنند. يادم افتاد كه اين بزرگوار بيش از هفتاد سال است كه با آن مرحوم رفاقت داشته و روشن است كه وداع با رفيق چه ميزان دشوار است. سال ١٣٦٨ بود كه من به قم آمدم تا در حوزه علميه قم مشغول به تحصيل شوم. همان هفته هاى اول به سبب رفاقت با برادرم سيد محمد روحانى با حلقه اى از بزرگان و فضلاى حوزه آشنا شدم. حلقه دوستانه و عالمانه اى كه شب‌هاى پنج شنبه در منزل آيت‌ا... سيد مهدى روحانى گرد هم مى آمدند و در طول هفته در جاهاى ديگرى مثل بيت مرحوم آيت‌ا... حاج آقا رضا صدر هم جمع مى شدند. حلقه اى كه امروزه هم باقى ماندگان آن جمع، برقرارش مى دارند . همان سال مرحوم آيت‌ا... اردبيلى از تهران به قم هجرت كرده بودند و مسند قضا را به كرسى تدريس مبدل ساخته بودند. ايشان هم يكى از افراد همان جمع دوستانه بودند كه اكثراً از شاگردان مرحوم آيت‌ا... داماد و حضرت امام تشكيل يافته بود. آن جمع بى ترديد، هم بازگو‌كننده ى كاملى است از فرهنگ حوزه علميه قم و هم الگوى بسيار خوبى است براى نسلهاى موجود. تدين و صميميت همراه با بحث هاى عالمانه كه جلسات را از بطالت خارج مى كند، در كنار مزاح هايى كه خستگى كارهاى روزمره را از تن بيرون مى برد. (خلوت خوش است و صحبت احباب خوش تر است.) نكته مهم تر تفاوت ديدگاه ها و نظرات سياسى حاضرين در آن نشستها بود كه هيچگاه به گسست و پراكندگى منجر نمى شد. كافى است به نام اعضاى آن حلقه گعده توجه كنيد كه دريابيد چه مقدار ميان ايشان اختلاف مشرب وجود داشته است. خداى سبحان روح مطهر آيت ا... اردبيلى را با اولياء خويش محشور دارد.