یادآوری چند واقعیت به آل نهیان

ایران: شجاعت در پذیرش خطاهای رخ داده و جلوگیری از تکرار آن است. آنچه امروز وزیر خارجه امارات از آن بهانه‌ای برای به راه انداختن تبلیغ علیه دستگاه دیپلماسی ایران تراشیده؛ موضوعی است که به شرایط انقلابی 37 سال قبل ارتباط دارد و امروز در ایران کمتر کسی است که هجوم به مراکز دیپلماتیک را تأیید کند. علاوه بر این، در هیچ یک از حوادثی که درباره مکان‌های دیپلماتیک در ایران رخ داده، ‌دولت جمهوری اسلامی ایران نقشی نداشته است، کما اینکه حمله اخیر به سفارت عربستان هم توسط عناصری خودسر رخ داد و مقامات ایرانی ضمن محکوم کردن اقدام آنان، در حال پیگیری قضایی موضوع و بازداشت و مجازات مقصران و قاصران این رخداد ناپسند هستند.

نکته دیگر آنکه اتفاقاتی همچون آنچه در مورد سفارت عربستان در تهران رخ داد، ‌در همه دنیا مسبوق به سابقه است. چنانکه در کشوری با سابقه دیپلماسی طولانی همچون انگلیس هم در اردیبهشت 1359 عده‌ای مسلح به سفارت ایران در لندن حمله کردند و ساختمان را به تسخیر خود درآوردند و 26 نفر از کارکنان ایرانی سفارت را هم به گروگان گرفتند و در نهایت، ماجرا با هجوم پلیس انگلیس و کشته شدن یک نفر خاتمه یافت. آنچه اهمیت داشت، این بود که دولت انگلیس هیچ گاه از آن اقدام حمایت نکرد.

نکته دیگری که باید به آقای «عبدالله بن‌زاید» یادآوری کرد، این است که روابط بین‌الملل بر پایه احترام متقابل است. امارات متحده عربی با اینکه توانسته است با هزینه کردن دلارهای نفتی بسیاری از خواسته‌های خود را خریداری کند، اما باید بداند که در اختیار داشتن احترام و جایگاه در روابط بین‌الملل خریدنی نیست و کشورها برای رسیدن به چنین جایگاهی به تجربه طولانی‌تری نیاز دارند. حمایت کردن از دولتی که با تولید تروریسم دولتی و اعزام آن به کشورهای دیگر خود وجهه خوبی در جهان ندارد، برای امارات احترام و ارزش ایجاد نخواهد کرد و این خود با صرفنظر از اقدامات و اشتباهات انتقادبرانگیزی است که دولتمردان امارات در سال‌های اخیر مرتکب شده‌اند. وزیر خارجه امارات که امروز در مقابله توئیتری با اشاره به وضعیت کشورهای اسکاندیناوی به همتای ایرانی خود طعنه می‌زند، بهتر است کاستی‌های کشورش در زمینه‌های مختلف از جمله در مراعات منشور جهانی حقوق بشر را به یاد بیاورد و فراموش نکند که کشورش چه کارنامه غیرقابل دفاعی در بهره‌کشی و زیر پا گذاشتن حقوق اولیه کارگران مهاجر هندی و پاکستانی و فیلیپینی بر جا گذاشته است.

همچنین دولتمردان امارات بهتر است پول خود را به جای سرمایه‌گذاری در ائتلاف عربی برای کشتار مردم بی‌دفاع یمن، صرف توسعه و رفع محرومیت مردمانی کنند که در سایه آسمانخراش‌ها و سازه‌های آنچنانی این کشور نادیده گرفته شده‌اند. زیرا کشوری که دستش به خون مردم سرزمینی در آن سوی مرزهای خود آلوده است، نمی‌تواند وارد این مقولات شود. تذکری که وزیر خارجه امارات درباره موضوع حمله به سفارتخانه‌ها و گروگانگیری داده، تذکری دیرهنگام و بهانه‌جویانه است زیرا دولت ایران بی‌شک دربرابر اقداماتی که مصونیت دیپلماتیک کشورهای دیگر را مختل می‌کند، با جدیت ایستاده است و چنین بهانه‌هایی به دست کسانی مانند وزیر خارجه امارات نخواهد افتاد.

باید به وزیر خارجه امارات متحده عربی یادآوری کرد که دور از ذهن نیست، روزی روزگاری، دولت عربستانی که امروز «عبدالله بن زاید» بلندگوی آن شده، به سرزمین امارات دست دراز کند. همچنان که امروز ریاض بخشی از منطقه نفتخیز «بوریمی» امارات را که درباره آن ادعای ارضی دارد، به تصرف خود درآورده است و بعید نیست فرا رسیدن زمانی که ریاض بخواهد همه خاک امارات را به تصاحب خود درآورد. البته به نظر می‌رسد هراس از همسایه بزرگ‌تر و نیاز به جلوگیری از بروز پدیده‌هایی چون «داعش» که عربستان به جان کشورهایی که در برابرش بایستند می‌اندازد، سبب شده که وزیر خارجه امارات چنین موضعگیری‌هایی را مطرح کند. بهانه‌جویی این وزیر اماراتی از آنچه درباره سفارت عربستان در تهران رخ داد، در حالی مطرح شده که هنوز کسی نمی‌داند دقیقاً چه عوامل پشت پرده‌ای محرک این اتفاق بوده و به کدام کشور یا عامل بیگانه وابستگی دارد. بنابراین، وزیر خارجه امارات بهتر است کمی آینده‌نگر باشد و در تنشی که میان دو کشور بزرگتر منطقه رخ داده، دخالت مخرب و ناپخته نکند.