منطقه‌گرایی نشان شکست نظامهای امپریالیستی است

مهر: سیزدهم مهرماه امسال پيمان تجارت آزاد دو سوی اقيانوس آرام (ترانس پاسیفیک)(TPP) که توافقی تاریخی است پس از ۵ سال تلاش های آمریکا و ۱۱ کشور شامل ژاپن، مالزی، ویتنام، برونئی، استرالیا، سنگاپور، نیوزیلند، کانادا، پرو، مکزیک و شیلی به امضا رسید.

این توافق که بزرگترین منطقه تجارت آزاد در دنیا را به وجود خواهد آورد موجب حذف هزاران تعرفه واردات اجناس و محصولات شده و برای ۱۲ کشور امضاء کننده آن، استانداردهای مشترکی را ایجاد خواهد کرد.

معاهده ترانس پاسیفیک پس از نهایی شدن نه تنها محدودیت های تجاری اعمال شده بر روی هزاران کالا از محصولات دارویی آمریکا گرفته تا فراورده های لبنی نیوزلند، برنج ژاپن و سرامیک ویتنام را شامل می شود، بلکه در ابعادی وسیعتر به دولت واشنگتن کمک می کند تا قوانین تجارت جهانی را در یکی از استراتژیک ترین مناطق دنیا بازنویسی کند تا به این ترتیب همزمان با بازاریابی برای کالاهای ساخت آمریکا، قدرت های اقتصادی آسیا نظیر چین و هند نیز به تبعیت از مدل های آمریکایی تجارت وادار شوند.

از منظری تئوریک، یکی از بیم های موجود ناشی از گسترش نهادها و سازمان های منطقه ای تحت الشعاع قرار دادن موضوع جهانی شدن است. در واقع برخی معتقد هستند که گسترش منطقه گرایی به نوعی نشان از ناکارآمدی جهانی سازی است.

البته عده نیز معتبقد هستند که منطقه گرایی در تضاد با جهانی شدن نیست بلکه باعث گسترش جهانی شدن نیز می شود.

در همین راستا گفتگویی با پروفسور«لری بیکر» استاد حقوق و امور بین الملل دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا در آمریکا انجام شده است که مشروح آن در زیر آمده است.

لری بیکر عضو موسسه حقوق آمریکایی و عضو انجمن مطالعات حقوقی اروپایی چین، موسسه حکومت شرکت های اروپایی است و در دانشگاه ههای مختلف اروپا و آمریکا به تدریس سیاست و حقوق اساسی، شرکت ها و اتباع خارجی مبادرت می ورزد.

وی همچنین بین سال های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳ ریاست دانشکده سنای دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا را عهده دار بوده است. لری بیکن همچنین کتاب ها و مقالات متعددی را در خصوص جهانی شدن منتشر کرده است.

* ارزیابی شما از منطقه گرایی چیست؟ آیا این مساله در جهت تضعیف جهانی سازی پیش می رود و یا در نهایت به تقویت آن کمک خواهد کرد؟

منطقه گرایی یک وزنه تعادل ضروری برای جهانی سازی است و در زنجیره تولید جهانی وقتی صحبت از سهم عمده تری از ارزش افزوده باشد، حکم مقیاس اندازه گیری را به عنوان یک زیرمجموعه قدرت دارد. اما منطقه گرایی در عین حال نوعی شکست در سیستم های امپریالیستی جهانی محسوب می شود که (در 2000 سال گذشته هر از گاهی) قادر به مدیریت و بهره برداری از اختلافات منطقه ای بوده اند. اما، منطقه گرایی مایه تضعیف جهانی سازی نیست بلکه صرفا موجب افزایش هزینه تولید می شود.

* به نظر می رسد که جهانی سازی موجب تضعیف نظام‎های امنیتی نشده است. دلیل این امر چیست؟

جهانی سازی نظام‎های امینتی را متاثر کرده است. فقط کسی گمان نمی کند که آگاهی یافتن مردم از این موضوع سودمند باشد. نظام های امنیتی نظیر جهانی سازی اقتصادی در امتداد زنجیره‎های تولید و عرضه ساخته شده اند. اما این نظام‎ها بر پایه اطلاعات و تبادل اطلاعاتی هم بنا شده اند. بنابراین انتظار جهانی سازی هرچه بیشتر نظام‎های امنیتی و به همان نسبت تفکیک آنها را داریم چرا که این نظام‎ها در دل حکومت های مختلفی چون آمریکا، چین، روسیه و غیره توسعه یافته و به نظام‎های تابع یا وابسته خصوصی و عمومی تسری می یابند.

* فرهنگ چین علیرغم آنکه بیشترین جمعیت جهان را به خود اختصاص داده، تاثیر چندانی بر فرهنگ جهانی نداشته است. دلیل این امر چیست؟

به این دلیل که آنها برای مدت زیادی به این مسئله بی توجه بودند. اما مسائل در حال دگرگونی است. منتظر باشید و تماشا کنید.