«راه باز است»

کد خبر: 418525

می بینیم که راه پنهان نیست، معمای لاینحلی وجود ندارد و تنها وتنها همتی عالی لازم است. ماندن در گذشته و به رخ کشیدن آمار و ارقام پیشین، ممکن است چند روزی هیجان ایجاد کند، اما با انتشار آمار جدید و آشکار شدن اینکه برخلاف همه شعار ها راه های غلط با سرعت و شتاب بیشتری پیموده می شود، همه حرف های پیشین را بی اثر و بی ارزش می کند.

فردانیوز: «راه باز است»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شمسیان است که آن می خوانید؛ «به عرض ملت بزرگ ایران برسانم، اولین عامل بزرگ که موجب تورم شده، رشد بی حساب نقدینگی در جامعه بود. در سال ۸۴ نقدینگی، ۶۸ هزار میلیارد تومان بود، در پایان دولت رقمی در حدود ۴۷۰ هزار میلیارد تومان ... جلوگیری از رشد افسار گسیخته نقدینگی که اثرات بدی بر تورم داشته و مشکلاتی جدی به وجود می آورد و از سویی اقتصاد را از رونق خواهد انداخت در دستور کار دولت قرار دارد... مشکل این نقدینگی این است که سیل مخربی است که شما نمی دانید به چه سمتی حرکت می کند. به سمت ارز یا مسکن؟ این سیل به هر سمتی حرکت کند، مخرب است و قیمت ها را آنچنان افزایش می دهد که از کنترل دولت خارج می کند.» «در سال قبل (93) نقدینگی با رشد 22/3 درصد بوده است و به 782هزار میلیارد تومان رسید.» در نگاه اول اینگونه به نظر می رسد که گویندگان جملات فوق، دارای دو نگاه مختلف و متضادند. اولی به شدت نگران افزایش بی رویه نقدینگی است و آرزو دارد دستش به جایی برسد و بتواند برای کنترل آن کاری بکند و دومی بی توجه به حرف های نفر اول، همچنان به افزودن بر حجم نقدینگی مشغول است! اما تعجب تان هنگامی بیشتر خواهد شد که ببینید این جملات را مقامات ارشد یک دولت گفته اند نه مسئولان دو دولت مختلف! قبل از انتخابات سال 92 و تا مدتها بعد از آن عده ای در گفت وگو ها و تبلیغات انتخاباتی، علی الدوام از رشد نقدینگی به عنوان علت العلل گرانی و تورم نام می بردند، آن را عامل رکود اقتصادی می دانستند و سبب نابودی صنعت و کشاورزی کشور معرفی می کردند. و طبعا بانیان این افزایش خیره کننده را هم عوامل تیره روزی اقتصاد کشور قلمداد می کردند. فارغ از اینکه آن قضاوت ها درست بود یا نه، انتظار این بوده و هست که گویندگان سخنان آن روز و منتقدان راهکار های اقتصادی دولت قبل، پس از بدست گرفتن ارکان اجرایی کشور، نه تنها آن روند - به اعتراف خودشان- مخرب را متوقف کنند، بلکه در جهت جبران مافات نیز گام هایی اساسی و عملی بردارند و آب رفته را نه یک شبه، که در طی دو سال به جوی برگردانند. براساس این انتظار طبیعی و منطقی که خود آنها در مردم ایجاد کردند و با همین ایجاد انتظار، موفق به کسب رای آنها شدند، بازگشت به همان سیاست ها و حتی ادامه آن با سرعتی بیشتر و شیبی تند تر، نه تنها پذیرفتنی نیست، که تعجب آور و مخرب نیز هست. هم مخرب زیرساخت های اقتصادی- همانگونه که در جملات صدر این نوشتار به آن اشاره شد- و هم مخرب باور و اعتماد عمومی به دولت. با این مقدمه، اکنون بار دیگر آن سخنان را بخوانید. بخش اول، فرازهایی از سخنان رئیس جمهور محترم در تابستان 92 یعنی نخستین ماه های دولت یازدهم بود و صحبت ها هنوز رنگ و بوی تبلیغات انتخاباتی دارد .طبیعتا پس از دو سال، انتظار مردم عبور از هیجانات انتخاباتی و رسیدن به بستری مناسب و معقول در عرصه اقتصاد و عمل به وعده های فراوان اقتصادی آن روزها انتظار زیادی نیست. اما بخش دوم که در اصل کارنامه دولت در بخش اقتصاد است نه از زبان یک کارشناس منتقد دولت بلکه از زبان رئیس بانک مرکزی دولت یازدهم بیان شده است. سخنانی که نشان می دهد دولت یازدهم طی بیست ماه از عمرش، برخلاف تمامی شعار ها و اعتراضات خود به گذشتگان، موفق شده نقدینگی کشور را از 480 هزار میلیارد تومان به 782هزار میلیارد تومان برساند! و اگر افزایش دوماه آغازین سال 94 را هم در نظر بگیریم، خواهیم دید که دو برابر شدن نقدینگی در نیمه نخست فعالیتش، چندان دور از ذهن هم نخواهد بود! اما چرا چنین است؟ چرا در حالی که دولت آن همه از بالا بودن نقدینگی شکوه و گلایه می کرد، خود با سرعت عجیب و غیرقابل توصیف پای در این راه نهاده و می رود که طی دوسال نقدینگی کشور را دو برابر کند!؟ به ادعای وزیر اقتصاد، اتفاق دوران دولت های نهم و دهم، در افزایش پایه پولی نقدینگی، از زمان هخامنشیان تا کنون بی سابقه بوده است! و طی هشت سال نقدینگی کل کشور 5 برابر شد. اکنون باید پرسید، این دولت طی دوسال نقدینگی را به حدود دو برابر نرسانده است؟ ممکن است اینگونه پاسخ داده شودکه دولت برای رفع نیاز بنگاه های اقتصادی و بازار سرمایه، ناگزیر از افزایش نقدینگی است. این حرفی پسندیده و منطقی است فعلا هم به این کاری نداریم که دولت در شرایط رکود مطلق و کاهش جدی درآمدهایش، از چه محلی و به چه طریقی نقدینگی را افزایش می دهد. با فرض این که این کار به بهترین شکل و با بهترین هدف یعنی توان افزایی صنایع و مشاغل تولیدی و بازار سرمایه صورت می پذیرد، این پرسش مطرح می شود که اولا مگر گذشتگان با همین نیت چنین نمی کردند؟ پس چرا در معرض حمله شما قرار داشتند و ثانیا چرا پس از گذشت حدود دو سال و افزوده شدن این حجم شگفت انگیز نقدینگی، آثار مثبت این روند دیده نمی شود و حدود نیمی از صنایع کشور با یک سوم ظرفیت کار می کند و سقوط شاخص ها در بورس به شکل سرسام آوری ادامه دارد؟ اگر این روش مناسب و درست بود،چرا با افزایش نقدینگی از 480 به 782 هزار میلیارد تومان، به جای ایجاد نشاط و طراوت در اقتصاد، شاخص بورس از 96 هزار به 61 هزار سقوط کرده است و ظاهرا قصد توقف هم ندارد!؟ پاسخ این پرسش و پرسش های مشابه، برای مردم عادی کوچه و خیابان چندان پنهان نیست و هرکس می تواند ضعف سیستماتیک و فقدان برنامه ریزی را در دولت ملاحظه کند.بخصوص که این روزها در واکنش به همین ضعف مفرط،و برای پاک کردن صورت مسئله و فرو کاستن از اهمیت و خطیر بودن موضوع، صحبت از تغییرات اعضای کابینه بر سر زبان ها افتاده است. اما بهتر است پاسخ این پرسش ها را از زبان برخی مقامات دولت اصلاحات و چهره های نزدیک به دولت یازدهم بشنویم. به این دو نمونه توجه بفرمایید: مسعود پزشکیان، وزیر بهداشت دولت اصلاحات در واکنش به زمزمه تغییرات در دولت یازدهم می گوید:«تعمیم تمام مشکلات به غیرهمسویی مدیران با سیاست های دولت، تنها یک راهکار عوام فریبانه برای گریز از غول مشکلات است.مسئله اصلی را باید در برنامه ریزی های کلان و سیاست گذاری های عمده دید. اتفاقا اگر ترکیب مدیران دولت و اعضای کابینه هم اشکالی دارد، ریشه اش در همین ضعف برنامه ریزی و سیاست گذاری است... مشکل، ]فقدان [برنامه ای است که مشخص می کند ما قرار است کجا برویم؟ چرا می خواهیم به جای خاص برویم و قرار است چگونه به این مقصد برسیم؟ وقتی جوابی برای این سوالات نباشد، تعویض افراد گره گشا نخواهد بود...اعتقاد عمیق من این است که دولت یازدهم در چنین وضعیتی قرار گرفته است». این سخنان به قدر کافی گویا است و ما را از هر توضیحی بی نیاز می کند. نباید فراموش کنیم که وی نخستین کسی نیست که بر این ضعف مهم دولت تاکید دارد و آن را علت العلل همه مصائب امروز دولت می داند. پیش از او نیز چهره های مختلف دانشگاهی و سیاسی متمایل به دولت در این باره داد سخن سر داده و طبیعتا نمی توان آنها را به چوب مخالفت با دولت و عناوینی از این دست نواخت. اما واقعا هیچ راهکاری وجود ندارد؟یعنی دولت مجبور و ناچار است که همین وضع را ادامه دهد؟ مدام نقدینگی را افزایش دهد، واردات را بیشتر و بیشتر کند، صنایع و کشاورزی را لاغر تر و نحیف تر کند و به جای همه اینها منتظر باشد تا از اتاق مذاکرات خبری مسرت بخش به بیرون درز کند و مسائل اقتصادی یک شبه حل شود؟! واقعیت این است که اگر کسی بخواهد، راه پنهان نیست. رهبر عزیز انقلاب بارها و بارها بر استفاده از توان داخلی برای برون رفت از مشکلات تاکید کردند. ایشان از ابتدای فعالیت دولت یازدهم تا اسفند سال قبل 21بار بر «توجه به ظرفیت های درونی کشور و استعدادهای ملت ایران» تاکید کرده اند. یعنی بیش از یک بار در هر ماه! اینکه آیا آنچه در عمل رخ داده هم مبتنی بر همین توصیه و تاکید حکیمانه است یا خیر، بی نیاز از توصیف و تشریح است و مردم در شئون مختلف اقتصادی می توانند درباره آن به سادگی قضاوت کنند. براساس فرمایش رهبر عزیز انقلاب دو دیدگاه در مسیر حل مشکلات کشور وجود دارد: «بعضی می خواهند مشکلات را با کمک دیگران، با تکیه به دیگران، با رشوه دادن به دیگران، با تذلّل در مقابل دیگران حل کنند؛ بعضی ها هم نه، می خواهند مشکلات را با نیروی خودشان، با توان داخلی خودشان حل کنند - اعتقادمان این است که باید به تقویت ساخت درونی نظام اهمیت بدهیم؛ این اساس کار است. از درون، خودمان را باید تقویت کنیم. تقویت درونی با اندیشه کامل، با نگاه عاقلانه و خردمندانه چیزی است ممکن.» می بینیم که راه پنهان نیست، معمای لاینحلی وجود ندارد و تنها وتنها همتی عالی لازم است. ماندن در گذشته و به رخ کشیدن آمار و ارقام پیشین، ممکن است چند روزی هیجان ایجاد کند، اما با انتشار آمار جدید و آشکار شدن اینکه برخلاف همه شعار ها راه های غلط با سرعت و شتاب بیشتری پیموده می شود، همه حرف های پیشین را بی اثر و بی ارزش می کند.
۰

دیدگاه تان را بنویسید

 

نیازمندیها

تازه های سایت