اسراییل ترور سیستماتیک را تمرین می‌کند/ هر لحظه شاهد بدن‌های تکه تکه کودکان هستیم/ در غزه بیمارستان هم امن نیست +تصاویر

سرویس سیاسی «فردا»؛ دکتر "مدس گیلبرت" استاد رشته پزشکی دانشگاه ترمسو نروژ است که از 17 سال پیش در بیمارستان الشفای شهر غزه کار می کند. او در این مصاحبه ضمن تشریح وضعیت امروز غزه از وضعیت نابسامان فلسطینی های غیرنظامی این شهر می گوید. س: دکتر گیلبرت، وضعیت فعلی در غزه را چگونه می بینید؟ ج: در حال حاضر ارتش اسراییل همه نقاط غزه را بمباران می کند. رفت و آمد به شدت محدود شده و مردم نمی توانند به خیابان ها بیایند زیرا از این بیم دارند که مورد اصابت موشک هایی قرار بگیرند که از هواپیماهای جنگنده اسراییل به سوی غزه شلیک می شود. هر لحظه صدای غرش هواپیماهای جنگنده اف 16 به گوش می رسد و شب ها نیز آن کشتی های جنگی که در نزدیکی ساحل موضع گرفته اند شلیک می کنند و مناطق مسکونی غزه را نیز هدف قرار می دهند. شلیک این کشتی ها مانند یک رعد و برق بدون وقفه و دایمی است. س: بیمارستان الشفا که شما به صورت داوطلب در آن کار می کنید از زمان آغاز این مناقشه چه مشکلاتی دارد؟ ج: هر لحظه امدادرسانان با زخمی ها و کشته های جدید به بیمارستان می آیند و حتی یک لحظه نیز این موج انسانی قطع نمی شود. تا به حال 695 نفر کشته شده اند که 166 تن از آنان کودک بودند. 4990 نیز مجروح شده اند که 1310 نفر از آنان کودک بوده اند. البته این ارقام مربوط به بیمارستان الشفا است . زیرا همه این مجروحان به این بیمارستان نمی آیند و مراکز درمانی دیگری نیز در غزه وجود دارد. اما از آن جایی که بسیاری از این مراکز از جمله بیمارستان اقصی ویران شده است، ظرفیت درمانی غزه به حداقل خود رسیده است. برق بیمارستان ما از طریق ژنراتورهایی تامین می شود که البته این ژنراتورها هم غالبا خاموش می شوند و به تبع آن همه دستگاه ها از جمله سیستم تهویه و روشنایی اتاق ها و اینترنت قطع می شود. در این حالت همه چیز به هم می ریزد و مشخص نیست چه زمانی دوباره جریان برق وصل می شود. ما هر لحظه صدای بمباران های هوایی و حملات موشکی اسراییل را می شنویم و بعضی از این راکت ها در نزدیکی همین بیمارستان فرود می آید. البته این سناریو هر روز کمی تغییر می کند اما آن چه همواره باقی می ماند همان ناامیدی است. پارکینگ مقابل ورودی اصلی بیمارستان پر از افرادی است که از بستگان بیماران به شمار می آیند و نمی دانند که به کجا باید بروند زیرا در روزهای گذشته همه محله ها و روستاها ویران شده است. س: بدین صورت آیا هنوز می توان تامین مواد و کالاهای ضروری مردم غیرنظامی نوار غزه را تضمین کرد؟ ج: بیمارستان الشفا نیز به مانند سایر نقاط غزه از هفت سال پیش بابت پیامدهای اشغالگری اسراییل مشکلات زیادی دارد. راه های پشتیبانی و رساندن کالا مسدود شده و این مشکلی است که همه شاخه های عمومی غزه با آن روبرو هستند یعنی اقتصادی که به صورت کامل زمین گیر شده است. به دلیل اشغال و محاصره غزه بود که آن تونل ها به سوی مرز مصر احداث شد و حال آن تونل ها نیز مسدود شده است. بیش از هزار تونل کالاهای ضروری مردم غزه را از بنزین و مرغ و الاغ و تا خودرو تامین می کردند. اما از زمانی که دولت مصر این تونل ها را مسدود کرد قیمت مواد سوختی افزایشی چهار برابر و به عبارتی چهارصد درصدی داشته است. پس از آن بود که دیگر هیچ چیز به مانند گذشته نبود. س: اکثر مجروحانی که شما آنها را مداوا می کنید چه نوع جراحت هایی دارند؟ ج: غالبا این افراد از سر تا پا مجروح هستند و نجات جان آنان به تلاش زیادی نیاز دارد. طبیعتا افرادی هم می آیند که تنها خراش برداشته و یا جراحت های سطحی دارند که البته ما دیگر آنها را پذیرش نمی کنیم. اما افرادی را که جراحی می کنیم غالبا موارد دشواری به شمار می آیند. زیرا سلاح هایی که ارتش اسراییل استفاده می کند محصول صنایع مدرن اسلحه سازی است، صنایعی که توسط ارتش اسراییل و آمریکا یا در دانشگاه های هر دو کشور طراحی و تولید می شود. حتی شلیک یک راکت کوچک نیز می تواند به قطع دست و پای قربانی منجر شود. افرادی که زیر آوارها می مانند نیز معمولا از ناحیه جمجمه مجروح می شوند. گلوله های تانک های اسراییلی نیز جراحت های وحشتناکی ایجاد می کند. ترکش های گلوله های توپخانه تا صد متر پراکنده شده و مانند تیغ سلمانی عمل می کنند و می توانند گلوی قربانی را دریده و به عمق سر یا شکم یا سینه فرد نفوذ کنند. در این حالت خونریزی شدیدی به وجود می آید. همین امروز بعداز ظهر تلاش کردیم مردی را نجات بدهیم که یکصد ترکش در سراسر بدن او وجود داشت. او قبل از رسیدن به بیمارستان دچار خونریزی شدید شده بود و به همین خاطر او را در همان آمبولانس و نه در اتاق عمل جراحی کردیم. س: پرسنل بیمارستان با این وضعیت وحشتناک چگونه کنار می آیند؟ ج: مردم فلسطین با وجود این هرج و مرج همچنان سربلند هستند و به همان صورت مهربان و با استقامت نشان می دهند. آنها به مانند همیشه فرهنگ خود را حفظ و برای کمک به همه بیماران به سختی کار می کنند. اکثر همکاران من در بیمارستان هنوز هیچ دستمزدی نگرفته اند. از چهار ماه پیش هیچ حقوقی پرداخت نشده و از هشت ماه قبل از آن هم تنها نصف حقوق پرداخت می شد. اما همه پزشکان و پرستاران و امدادگران به طور مرتب وظایف خود را انجام می دهند و در عمل از 16 روز پیش بیش از گذشته برای کمک به این مردم کار می کنند. آنها در همین بیمارستان می خوابند زیرا بسیاری از آنان خانه های خود را به دلیل بمباران ها از دست داده و اعضای خانواده بعضی از آنها نیز مجروح یا کشته شده اند. دوستان و خانواده سه تن از پزشکان ما در همان شب کشتار منطقه شجاعیه به آنها تلفن زدند و خبر دادند که خانه هایشان بر اثر بمباران اسراییلی ها ویران شده است اما آنها با وجود این مساله همچنان به کار خود ادامه دادند. این جنگ مربوط به همه است و به همین خاطر همه همچنان کار می کنند. س: شما با کدام انگیزه در این وضعیت خطرناک به کار خود ادامه می دهید؟ ج: آن چه که من را به ادامه کار ترغیب می کند همان نیروی شگرفی است که از فلسطینی های بیمارستان الشفا می گیرم. همه بیماران و بستگان آنها نوعی بزرگی و کرامت پنهان دارند و بر این عقیده هستند که زندگی در این خاک حق آنهاست و باید به مانند انسان با آنان رفتار شود. و همین مساله به من انگیزه می دهد. من همواره با بیماران غالبا غیرنظامی سر و کار دارم و این را می دانم که اگر آنها را تنها بگذارم آنگاه خودم به بخشی از مشکل بدل شده و در این جنایت ها و وحشیگری ها سهیم شده ام. س: فکر می کنید که بیمارستان الشفا در حال حاضر هنوز امن است؟ ج: این را باید از دولت اسراییل و کابینه امنیتی آن بپرسید. ما در این مورد چیزی نمی دانیم. آنها که از قبل اعلام نمی کنند که کدام هدف مشخص را می خواهند بزنند. اسراییل در حال حاضر نوعی ترور سیستماتیک را تمرین می کند. البته این کار هیچ توجیهی ندارد زیرا به اندازه کافی آلترناتیوهای سیاسی و مسالمت آمیز برای حل این مشکل موجود است. باید بدون خونریزی و با گفتگوهای سیاسی برای روشن شدن وضعیت ایجاد امنیت کرد. وقتی هواپیماهای جنگنده بالای سر ما پرواز می کنند و کشتی های جنگی در نزدیکی ساحل حضور دارند چگونه می توانیم در این بیمارستان احساس امنیت کنیم؟ آیا می توان هر لحظه شاهد بدن های تکه تکه و استخوان های شکسته شده کودکان بود و احساس امنیت کرد؟ مسلما نه! در غزه کسی امنیت ندارد اما ما با این فشارها سر خم نمی کنیم. س: جامعه جهانی برای پایان دادن فوری به این مناقشه چه گام هایی باید بردارد؟ ج: ما نیاز به همبستگی و کسانی داریم که جنگ غزه را ببینند و به آن بی توجهی نشان ندهند. دو روز پیش یک خانواده آلمانی کشته شدند و من از گفته های خانم مرکل لذت بردم. به عقیده من همبستگی مهم ترین ارزش در سیاست بین الملل محسوب می شود اما متاسفانه کسی به آن توجه نمی کند. ما باید مسوولیت خود در قبال مشکلات جهان را پذیرفته و به راحتی نسبت به آن بی توجه نباشیم. این مساله که فلسطینی ها بدانند که تنها گذاشته نشده اند بسیار مهم است. منبع: قنطره ترجمه: شفقنا