استقلال‌پورتوریکوپس‌از۱۱۶سال‌سلطه‌آمریکا
در نشست سالانه کمیته ویژه استعمار‌زدایی سازمان ملل متحد، این کمیته قطعنامه‌ایی را با تاکید بر حق پورتوریکو برای تبدیل شدن به یک کشور آزاد و مستقل تصویب کرد.
فارس: سازمان‌های بین‌المللی در طول تاریخ حق پورتوریکو برای تعیین سرنوشت خود و رهاسازی این کشور از زیر سلطه آمریکا را به رسمیت شناخته‌اند. خبرگزاری «پرنسا لاتینا» در این خصوص نوشت: در نشست سالانه کمیته ویژه استعمار‌زدایی سازمان ملل متحد، این کمیته یک قطعنامه را مبنی بر تاکید بر حق پورتوریکو برای تبدیل شدن به یک کشور آزاد و مستقل تصویب کرد. به یاد داشته باشید که این کشور طی 116 سال گذشته تحت سلطه آمریکا بوده است. سی‌و سومین قطعنامه از سوی کشور کوبا ارائه و مورد حمایت کشورهای ونزوئلا، نیکاراگوئه، اکوادور و بولیوی قرار گرفت که از سوی کمیته استعمار‌زدایی سازمان ملل متحد تصویب شد. این قطعنامه دولت آمریکا را وادار می‌سازد سرزمین اشغالی پورتوریکو را رها و زندانیان سیاسی این کشور را آزاد کند تا مردم این کشور بتوانند استقلال داشته باشند. در این نشست مقامات کشورهای آمریکای لاتین و حوزه کارائیب، این کشور را به‌عنوان یک ملت با هویت در منطقه دانستند. صدها نفر از مردم پورتوریکو در روز یکشنبه در خیابان‌های پایتخت (سان‌خوآن) خواهان رسیدن به استقلال از آمریکا شدند. سخنرانان این راهپیمایی از سازمان ملل خواستند ضمن رسیدگی
به وضعیت «رافائل میراندا» رهبر استقلال طلب پورتوریکویی که در زندان به سر می‌برد، آمریکا را برای رسیدگی به وضعیت این کشور تحت فشار قرار دهد. پورتوریکو حکومتی تحت حاکمیت و نظارت آمریکا داشته، اما تحت حمایت کامل قانون اساسی آمریکا قرار ندارد؛ رئیس دولت پورتوریکو رئیس جمهور آمریکاست. پورتوریکو در کنگره آمریکا نماینده‌ای دارد که حق رای ندارد، این فرد کمیساریای مقیم نامیده می‌شود. انتخابات پورتوریکو توسط کمیسیون انتخابات فدرال و کمیسیون انتخابات ایالت پورتوریکو اداره می‌شود، با‌وجود اینکه مردم پورتوریکو در کنگره آمریکا نماینده دارند، اما نمی‌توانند در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شرکت کنند، تنها می‌توانند در مرحله مقدماتی انتخابات رای دهند. البته پورتوریکویه که مقیم ایالات متحده شده‌اند می‌توانند در انتخابات شرکت کنند. پورتوریکو یک کشور مستقل نیست و هیچ سفارتخانه‌ای در این کشور وجود ندارد، آنها تنها میزبان کنسولگری 41 کشور بوده که اغلب آنها از آمریکا و اروپا هستند. اکثر کنسولگری‌ها در «سان خوآن»، پایتخت آن مستقر هستند و از آنجایی که این کشور بخشی از قلمرو اصلی آمریکا به حساب نمی‌آید، دفاتر دولتی سطح اول به
همان صورتی که در دولت آمریکا تعریف شده در آن وجود ندارد، اما 78 شهرداری در آن مستقر است. در جریان همه‌پرسی غیر رسمی که در سال 2012 برگزار شد، بیش از نیمی از رای‌دهندگان پورتوریکویی‌تبار از وضعیت دوگانگی سیاسی این مجمع الجزایر ناراضی بوده و چیزی بیش از 60 درصد آنان نیز خواهان آن بودند تا این کشور به‌عنوان پنجاه و یکمین ایالت آمریکا به رسمیت شناخته شود؛ آنان ایالتی شدن این کشور را حتی به خودمختاری کامل آن ترجیح دادند. قانون اساسی آمریکا قدرت پذیرش ایالت جدید را به کنگره اعطاء کرده است اما کنگره آمریکا به نظر تمایلی به الحاق پنجاه و یکمین ایالت به اتحادیه ندارد. افزون بر تمامی مسائل سیاسی، نگرانی‌های مالی و اقتصادی در صدر مسائلی قرار دارند که عضویت پورتوریکو در ایالات متحده را با تاخیر مواجه می‌کند. بر پایه گزارش 2010 کمیته منابع طبیعی مجلس نمایندگان، اگر پورتوریکو تبدیل به یک ایالت آمریکایی شود، برای برنامه‌های اجتماعی، خدمات درمانی و دیگر موارد، سالیانه 7.7 میلیارد دلار هزینه اضافی بر دوش دولت فدرال گذارده می‌شود.
دیدگاه تان را بنویسید