امیر کویت حامل چه پیامی بود؟/ کویت ایران را گرانیگاه سیاسی و دارای اهمیت راهبردی می‌داند
کویت یکی از اعضای شورای همکاری خلیج‌فارس است و با اینکه اختلافات مرزی با عربستان دارد؛ اما مانند سایر کشورهای این شورا زیر نفوذ عربستان است و در تصمیم‌گیری‌های راهبردی مربوط به منطقه، از استقلال و اقتداری که بتواند خارج از چارچوب سیاست‌های شورای همکاری خلیج فارس، اقدام کند، برخوردار نیست.
سرویس سیاسی «فردا»؛ پایگاه اینترنتی گلف‌نیوز در مقاله‌ای به دیدار امیر کویت از ایران پرداخت و نوشت: به موازات نخستین دیدار شیخ صباح احمد الصباح، امیر کویت، از ایران و نخستین دیدار وی با حسن روحانی، رئیس‌جمهور ایران، خوش‌بینی‌هایی محتاطانه و ابهامی مداوم بر فضای حاکم سایه افکنده است. مقامات دو کشور خوش‌بینی خود در مورد گشایش فصلی جدید میان دو کشور همسایه را که می‌تواند به کاهش تنش در منطقه خلیج‌فارس به‌ویژه بحرین، عربستان و امارات متحده عربی منجر شود، ابراز کردند. روابط میان کویت و ایران طی چند دهه با فرازونشیب‌هایی رو‌به‌رو بوده که عمدتاً تحت تأثیر منافع ملی دو طرف بوده است.
در ادامه مقاله آمده است: کویت ایران را گرانیگاه سیاسی و دارای اهمیت راهبردی می‌داند و در عین حال، ایران نیز کویت را متحدی قابل اتکا با موقعیت ژئواستراتژیک میان عربستان سعودی، ایران و عراق می‌داند. کویت و ایران پیشینه‌ای طولانی‌مدت در تبادلات تجاری میان بنادر خود داشته‌اند. در سال 1961 هنگامی که کویت استقلال پیدا کرد، ایران این کشور جدید را در
همان سال به رسمیت شناخت و در ژانویه 1962 در شهر کویت سفارت‌خانه بازگشایی کرد. در سال 1973 ایران در مقابل عراق از کویت حمایت و آمادگی خود را برای اعزام نیرو به کویت اعلام کرد. در آن زمان، نخست‌وزیر ایران اعلام کرد که کشورش تلاش برای تغییر وضعیت ژئوپلیتیک منطقه را تحمل نخواهد کرد. با وجود این، اوضاع در سال 1979 پس از پیروزی انقلاب ایران تغییر کرد. کویت به ایران به دیده تردید می‌نگریست و باوجود اینکه جزو نخستین کشورهایی بود که حکومت جدید ایران را شناسایی کرد، آشکارا در مورد این تحولات، احتیاط‌آمیز رفتار کرد. اشرف محمد کیشک، تحلیل‌گر مقیم بحرین می‌گوید: در واقع، وزیر خارجه کویت در آن مقطع نخستین مقام در منطقه خلیج‌فارس بود که پس از انقلاب به ایران سفر کرد. با آغاز جنگ ایران و عراق در سال 1980 تنش‌ها آغاز شد. در پایان مقاله آمده است: در آگوست 1990 با حمله نیروهای عراقی به کویت، ایران این تهاجم را رد و تأکید کرد که هرگز نخواهد پذیرفت که عراق کویت را اشغال کند؛ حتی اگر کشورهای عربی نتوانند با این وضعیت قاطعانه برخورد کنند. ایران خواستار خروج کامل نیروهای عراقی شد و بر حمایت خود از تحریم‌های اقتصادی علیه عراق
تأکید کرد. در سال‌های بعد از این بحران و اشغال‌گری صدام، روابط ایران و کویت رو به بهبود نهاد. با وجود این، در مورد دیدار امیر کویت از ایران باید گفت که باوجود اظهارنظرهای رسمی در مورد موفقیت‌های این دیدار، نتایج ملموس واقعاً به دست نیامده است. با تشدید تنش در منطقه و افزایش فرقه‌گرایی و افراط‌گرایی اسلامی، این امید در منطقه وجود دارد که تماس‌های سطح بالا میان ایران و کویت، نویددهنده عرصه‌ای جدید از ثبات و امنیت باشد. کویت یکی از اعضای شورای همکاری خلیج‌فارس است و با اینکه اختلافات مرزی با عربستان دارد؛ اما مانند سایر کشورهای این شورا زیر نفوذ عربستان است و در تصمیم‌گیری‌های راهبردی مربوط به منطقه، از استقلال و اقتداری که بتواند خارج از چارچوب سیاست‌های شورای همکاری خلیج فارس، اقدام کند، برخوردار نیست. با این حال، سفر امیر این کشور به ایران که با امضای چند سند همکاری همراه است، می‌تواند پیش‌زمینه و ارزیابی برای اصلاح بیشتر روابط با کشورهای عضو این شورا به حساب آید. گفتنی است، یک روز پیش از سفر امیر کویت به تهران، یک مسئول در وزارت خارجه این کشور در اظهاراتی مطبوعاتی از آمادگی کشورش برای میانجیگری بین
ایران و عربستان به منظور حل و فصل اختلافات دو کشور خبر داده بود. خالد الجار الله سرپرست وزارت خارجه کویت در توضیح این مطلب بیان است: «نشانه‌های مثبت در روابط ایران و عربستان در اظهارات سعود الفیصل وزیر خارجه این کشور نمود یافت، زیرا وی تاکید کرد که ریاض عزم خود را برای دعوت از وزیر خارجه ایران جزم کرده است؛ بنابراین بی تردید این اظهارات موجب بهبود روابط کشورهای عربی خلیج فارس با ایران خواهد شد.همچنین به اعتقاد ما از آنجا که ایران کشوری مهم است گفت‌وگو با آن اجتناب ناپذیر است.» رویکرد جدید کشورهای عربی حوزه خلیج فارس از این حیث قابل توجه است که بسیاری از معادلات منطقه ای به نفع ایران در جریان است و برخی از کارشناسان اظهار داشته اند که تغییر رویکرد این کشورها به دنبال تغییر رویکرد آمریکا در قبال ایران انجام می شود. البته این تغییر رویکرد تنها تاکتیکی و مقطعی است و کارکرد راهبردی و استراتژیک ندارد.
در ادامه مقاله آمده است: کویت ایران را گرانیگاه سیاسی و دارای اهمیت راهبردی می‌داند و در عین حال، ایران نیز کویت را متحدی قابل اتکا با موقعیت ژئواستراتژیک میان عربستان سعودی، ایران و عراق می‌داند. کویت و ایران پیشینه‌ای طولانی‌مدت در تبادلات تجاری میان بنادر خود داشته‌اند. در سال 1961 هنگامی که کویت استقلال پیدا کرد، ایران این کشور جدید را در
همان سال به رسمیت شناخت و در ژانویه 1962 در شهر کویت سفارت‌خانه بازگشایی کرد. در سال 1973 ایران در مقابل عراق از کویت حمایت و آمادگی خود را برای اعزام نیرو به کویت اعلام کرد. در آن زمان، نخست‌وزیر ایران اعلام کرد که کشورش تلاش برای تغییر وضعیت ژئوپلیتیک منطقه را تحمل نخواهد کرد. با وجود این، اوضاع در سال 1979 پس از پیروزی انقلاب ایران تغییر کرد. کویت به ایران به دیده تردید می‌نگریست و باوجود اینکه جزو نخستین کشورهایی بود که حکومت جدید ایران را شناسایی کرد، آشکارا در مورد این تحولات، احتیاط‌آمیز رفتار کرد. اشرف محمد کیشک، تحلیل‌گر مقیم بحرین می‌گوید: در واقع، وزیر خارجه کویت در آن مقطع نخستین مقام در منطقه خلیج‌فارس بود که پس از انقلاب به ایران سفر کرد. با آغاز جنگ ایران و عراق در سال 1980 تنش‌ها آغاز شد. در پایان مقاله آمده است: در آگوست 1990 با حمله نیروهای عراقی به کویت، ایران این تهاجم را رد و تأکید کرد که هرگز نخواهد پذیرفت که عراق کویت را اشغال کند؛ حتی اگر کشورهای عربی نتوانند با این وضعیت قاطعانه برخورد کنند. ایران خواستار خروج کامل نیروهای عراقی شد و بر حمایت خود از تحریم‌های اقتصادی علیه عراق
تأکید کرد. در سال‌های بعد از این بحران و اشغال‌گری صدام، روابط ایران و کویت رو به بهبود نهاد. با وجود این، در مورد دیدار امیر کویت از ایران باید گفت که باوجود اظهارنظرهای رسمی در مورد موفقیت‌های این دیدار، نتایج ملموس واقعاً به دست نیامده است. با تشدید تنش در منطقه و افزایش فرقه‌گرایی و افراط‌گرایی اسلامی، این امید در منطقه وجود دارد که تماس‌های سطح بالا میان ایران و کویت، نویددهنده عرصه‌ای جدید از ثبات و امنیت باشد. کویت یکی از اعضای شورای همکاری خلیج‌فارس است و با اینکه اختلافات مرزی با عربستان دارد؛ اما مانند سایر کشورهای این شورا زیر نفوذ عربستان است و در تصمیم‌گیری‌های راهبردی مربوط به منطقه، از استقلال و اقتداری که بتواند خارج از چارچوب سیاست‌های شورای همکاری خلیج فارس، اقدام کند، برخوردار نیست. با این حال، سفر امیر این کشور به ایران که با امضای چند سند همکاری همراه است، می‌تواند پیش‌زمینه و ارزیابی برای اصلاح بیشتر روابط با کشورهای عضو این شورا به حساب آید. گفتنی است، یک روز پیش از سفر امیر کویت به تهران، یک مسئول در وزارت خارجه این کشور در اظهاراتی مطبوعاتی از آمادگی کشورش برای میانجیگری بین
ایران و عربستان به منظور حل و فصل اختلافات دو کشور خبر داده بود. خالد الجار الله سرپرست وزارت خارجه کویت در توضیح این مطلب بیان است: «نشانه‌های مثبت در روابط ایران و عربستان در اظهارات سعود الفیصل وزیر خارجه این کشور نمود یافت، زیرا وی تاکید کرد که ریاض عزم خود را برای دعوت از وزیر خارجه ایران جزم کرده است؛ بنابراین بی تردید این اظهارات موجب بهبود روابط کشورهای عربی خلیج فارس با ایران خواهد شد.همچنین به اعتقاد ما از آنجا که ایران کشوری مهم است گفت‌وگو با آن اجتناب ناپذیر است.» رویکرد جدید کشورهای عربی حوزه خلیج فارس از این حیث قابل توجه است که بسیاری از معادلات منطقه ای به نفع ایران در جریان است و برخی از کارشناسان اظهار داشته اند که تغییر رویکرد این کشورها به دنبال تغییر رویکرد آمریکا در قبال ایران انجام می شود. البته این تغییر رویکرد تنها تاکتیکی و مقطعی است و کارکرد راهبردی و استراتژیک ندارد.
دیدگاه تان را بنویسید