نقاط اشتراک و اختلاف امریکا و اسرائیل درباره ایران کجاست؟

فیشر در این مقاله که روز 11 مهر (3 اکتبر) منتشر شده، می نویسد: « درست است که نتانیاهو و اوباما در مورد ایران اختلاف نظر دارند و اختلاف آنها می تواند به لفاظی های آتشین منجر شود اما این اختلاف آنقدر که به نظر می رسد زیاد نیست. مواضع آنها در قبال ایران درواقع بسیار نزدیک است و‌ چه باور کنید یا نکنید، ممکن است نزدیکتر شود. آنها دو اختلاف سخت و بزرگ دارند، گرچه نتانیاهو سرنخ هایی داده که ممکن است این اختلافات قابل رفع باشند».

وی درباره نکات مورد توافق دو طرف می نویسد: «نکات مورد توافق آنها این است که، هر دوی آنها، بر اساس سخنرانی هایشان در سازمان ملل و بسیاری از اظهارات قبلی، معتقدند که ایران حداقل در پی دستیابی به توانایی تولید تسلیحات هسته ای است. هر دوی آنها معتقدند این مسئله آنقدر خطرناک است که در صورت نزدیک شدن بیش از حد ایران به آن مرحله، توسل به اقدام نظامی ضروری است و اوباما به کرات این نکته را خاطرنشان کرده است. هر دوی آنها مایلند این مسئله از طریق مسالمت آمیز حل و فصل شود. اما هر دوی آنها اصرار دارند که تغییر موضع اخیر ایران به سمت لفاظی ها و حرکات دوستانه کافی نیست و به گفته اوباما تهران برای جلب اعتماد غرب باید اقدامات هدفمند،‌ شفاف و قابل تاییدی اتخاذ کند».

وی در ادامه یکی از اختلافات امریکا و اسراییل را نحوه لغو تحریم ها اعلام کرده و می نویسد: «اختلاف نظر مربوط به فرآیند بر سر این مسئله است که چه کسی اول کوتاه می آید. به نظر نتانیاهو تا زمانی که ایران «برنامه تسلیحات هسته ای اش را کاملا برنچیند»، آمریکا یا شورای امنیت سازمان ملل نباید هیچیک از تحریم های اقتصادی اعمال شده بر ضد این کشور را لغو کنند. به عبارت دیگر، تا زمانی که ایران همه نظرات ما را برآورده نسازد، نباید خواست آن که لغو تحریم ها است برآورده شود. اوباما مستقیما این مسئله را رد نکرده و نگفته است که با عقب نشینی تدریجی ایران از برنامه هسته ای اش و ورود بازرسان هسته ای به این کشور،‌ آمریکا اندک اندک تحریم ها را لغو خواهد کرد. اما انتظار عمومی همین است و مذاکرات معمولا به این نحو پیش می رود و اوباما چیزی بر خلاف این مسئله نگفته است. برای اینکه هر توافقی موثر واقع شود، حسن روحانی رئیس جمهور ایران باید نظر رهبر معظم و تندروهای ایران را جلب کند و چنین چیزی بدین معنا است که آنها باید متقاعد شوند که می توانند به این قول آمریکا اعتماد کنند که قبل از تن دادن کامل ایران به درخواستهای غرب برخی تحریم های اعمال شده بر ضد این کشور لغو می شود».

وی در توضیح دومین اختلاف دو طرف می نویسد: «دومین نکته مورد اختلاف بین نتانیاهو و اوباما که به سیاست مربوط می شود، سخت تر است. نتانیاهو چهار شرط بسیار خاص برای یک قرارداد نهایی تعیین کرده است تا رضایت اسرائیل تامین شود. دو مورد از آن شروط برای تهران غیرعملی است، اینکه دیگر هیچگونه غنی سازی اورانیوم در ایران انجام نشود و این کشور همه اورانیوم غنی شده اش را تحویل دهد. ایران همواره گفته است برنامه هسته ای صلح آمیز موضوعی است که به غرور ملی آن مربوط می شود. اوباما با اذعان به این نکته گفت که آمریکا می تواند برنامه هسته ای صلح آمیز ایران را بپذیرد. به سختی می توان دید که چگونه می شود یک زمینه مشترک پیدا کرد».

فیشرادامه می دهد: «بنابراین سوال این است که آیا موضع نتانیاهو در اینجا آن قدر ملایم است که اوباما بتواند راهی برای جلب نظر وی پیدا کند. نتانیاهو روز جمعه در کنفرانس خبری در کاخ سفید گفت: «برای اسرائیل محک نهایی درباره هر توافقی با ایران در آینده این است که آیا ایران برنامه هسته ای نظامی اش را بر می چیند یا نه.» برنامه هسته ای «نظامی» اش - نه هر گونه برنامه هسته ای. نتانیاهو ظاهرا در سخنرانی خود در سازمان ملل مستقیما موضع اوباما را به چالش کشید. وی گفت: «کسانی هستند که به راحتی با ادامه بخشی از توانایی ایران برای غنی سازی اورانیوم موافقت خواهند کرد» و اینکه روحانی می تواند از این توانایی سطح پایین برای ساخت سری سلاح هسته ای استفاده کند. اما عجیب آنکه وی در ادامه نگفت که «به همین علت نباید به ایران هرگز اجازه برخورداری از هیچگونه برنامه هسته ای را داد». وی گفت: «به همین علت برنامه تسلیحات هسته ای ایران باید به طور کامل و قابل اثبات برچیده شود.» دوباره وی تاکید کرد، برنامه «تسلیحاتی».