دلایل سولانا در مخالفت با حمله به سوریه

ایسنا: دبیرکل سابق ناتو با اشاره به نتایج نشست ژنو در سال گذشته، از اینکه پس از آن هیچ هیئت مذاکره کننده‌ای از سوی آمریکا و اروپا برای گفت‌وگو با کشورهای درگیر و اتحادیه عرب اعزام نشده است، ابراز شگفتی کرده است. به نظر وی، اکنون قصد دارند با اقدام دیر و ناپسند خود حس رهبری را که وجود خارجی ندارد نشان داده و علاوه بر این تضمینی وجود ندارد که این اقدام منجر به وخامت و پیچیده‌تر شدن بحران نشود. سولانا با اشاره به چهار محور عمده، استدلالات خود را در مخالفت با اقدام نظامی به شرح پایین بر می‌شمارد: 1-آنچه این روزها از آن صحبت می‌شود هیچ نشانی از اقدام بشردوستانه ندارد؛ چرا پس از چند ماه و بروز تعداد زیادی کشته، آواره و پناهنده این اقدام انجام می‌شود؟ این حرکت می‌تواند واکنشی به نقض کنوانسیون بین‌المللی منع به کارگیری سلاحهای شیمیایی سال 1997 باشد. البته قبلا در جنگ ایران و عراق نیز صدام از سلاح شیمیایی استفاده کرده بود. شاید به همین دلیل ایران هرگونه استفاده از سلاح شیمیایی در سوریه را محکوم کرده است. 2- بازرسان سازمان ملل در حال بررسی هستند. بنابراین دیدگاه شفاف و متقاعد کننده بازرسان برای شورای امینت بسیار ضروری است و بعید است شورای امنیت در حالیکه نظر بازرسان اعزامی خود را هنوز دریافت نکرده یک اقدام نامشروع را بپذیرد. 3-علیرغم شباهت‌هایی میان مورد کوزوو با سوریه، بازرسان سازمان ملل در قضییه کوزوو، کشتار انجام شده از سوی نظامیان صرب را تایید کردند. اما اکنون پس از گذشته سالها از آن واقعه، نه سوریه، صربستان است و نه پوتین، یلتسین و نه اتحادیه اروپایی آن زمان اتحادیه اروپایی امروز است. به علاوه سلطه غرب در دهه 90 نیز با آنچه هم اکنون شاهد آن هستیم یکسان نیست. 4- مثال دیگر لیبی است که به هیچ عنوان نمی توان آن را با سوریه مقایسه کرد. اقدام علیه قذافی بر مبنای مسئولیت حفاظت که بر پایه آخرین اصلاحیه منشور سازمان ملل در سپتامبر 2005 استوار گردیده صورت گرفت. این قطعنامه علیرغم سه رای ممتنع روسیه، چین و آلمان در شورای امنیت با حمایت یکپارچه اتحادیه عرب مورد موافقت واقع شد، در حالیکه چنین موضعی در مورد سوریه وجود ندارد. از طرف دیگر کشورهای روسیه و چین معتقدند که در ارتباط با لیبی زیاده روی شده و این موضوع یکی از دلایل اصلی این دو کشور برای وتوی هرگونه قطعنامه سازمان ملل علیه سوریه است. وی در پایان نتیجه گیری می‌کند صرف نظر از آنکه چه تصمیمی گرفته شود پس از اقدام، باید راه برای امکان یک توافق بعدی باز باشد تا آن اقدام که خود بعنوان راه حل انگاشته می‌شد تبدیل به یک مشکل بزرگتر نشود.