پنج برنامه‌ هجوم نظامی برای سه قاره و دروغ‌های مشابه / از پاناما تا یوگسلاوی تا عراق، لیبی و سوریه

پاناما

این ماه میلادی، بیست و سومین سالگرد یورش امریکا به کشور پاناما در بیست دسامبر 1989 است، آن هم زمانیکه مردمان این کشور برای جشن کریسمس خود آماده می‌شدند. این یورش به‌وسیله‌ی جورج بوش پدر انجام گرفت در همان زمان بحث بر سر این موضوع وجود داشت که تلاش می‌شود تا «بحرانی مناسب» برای این حمله انتخاب شود.

هدف اصلی یورش اسیر کردن ژنرال حاکم بر کشور، مانوئل نورِجا بود و البته تلاش می‌شد تا با تغییر حکومت، «یک دولت دموکراتیک» جایگزین دولت وی شود. امریکا در سال 1990 کنترل کانال پاناما را بعد از یک قرن نظارت خود، به دولت دست‌نشانده‌اش واگذار کرد.

رئیس‌جمهور سرنگون شده، تاریخچه‌ی خوبی داشت. او از سال 1967 در مدارس مشهور امریکا درس خوانده بود و فرهنگ امریکایی را به چشم دیده بود اما چندان طرفدار حکومت امریکا نبود. امریکا او را ربود و به چهل سال زندان محکوم کرد. برنامه‌ی این یورش را «عملیات کتاب دعا» نام نهادند. بعدها نام «عملیات فقط بهانه» به آن بخشیده شد. ژنرال کالین پاول بعدها در مورد این عملیات گفت این مثالی از مواردی است که «حتی سرسخت‌ترین منتقدین ما هنگام اعلام آن تنها چیزی که خواهند یافت " فقط بهانه " خواهد بود.»

در این عملیات 27 هزار سرباز امریکایی به‌وسیله‌ی هلیکوپترهای آپاچی کشوری بسیار کوچک را فتح کردند، کشوری که تنها سه هزار نیروی دفاعی داشت. جورج بوش پدر گفت که دیکتاتوری اهریمنی را از این سرزمین کنار زده است که مردم خود را به بیچارگی کشانده بود (به‌نظرتان این جمله آشنا نمی‌رسد؟) و همچنین ادعا کرد این عملیات برای «حفاظت از مردم امریکا» الزامی بود. همچنین اضافه کرد: «با این عملیات از دموکراسی و حقوق بشر در پاناما دفاع کرده‌ایم و همچنین از کانال پانام دفاع کرده‌ایم.» هووم؟ چی شد؟

مانوئل نارِجا در سال 2007 از زندان آزاد شد، به فرانسه رفت و در این کشور تا دسامبر 2011 در زندان باقی ماند، سپس او را به پاناما بازگرداندند تا دوباره در این کشور زندانی بشود.اگر پانامایی نباشید، یک برنامه‌ی پاکسازی نابودگر را فراموش کرده‌اید. این برنامه در محله‌ای بسیار فقیرنشین و پرجمعیت به نام El Chorillo اجرا شد، شدت عملیات به حدی بود که تحلیل‌گرهای امریکایی به آن نام «هیروشیمای کوچک» را نهاده‌اند.

یک زن ماجرا را این چنین باز می‌گوید:‌ »سربازهای امریکا ساعت 6 و نیم صبح وارد محله شدند. آن‌ها جسم کوچکی داخل هر خانه می‌انداختند و خانه آتش می‌گرفت - بعد سراغ خانه‌ی بعدی می‌رفتند، آن‌ها هر خیابان را بعد از خیابان قبلی سوزاندند و با واکی‌تاکی‌هایشان سوختن‌ها را دنبال می‌کردند.»

یک سرباز امریکایی خاطره‌ی آن روز را دارد: «ما از شما خواستیم تسلیم بشوید... اگر چنین کاری نکنید، ما می‌توانیم بیایم و هر ساختمان شما را آتش بزنیم...»یک شهروند در خاطر دارد: «امریکایی‌ها آن روز به هر چیزی که حرکت می‌کرد، شلیک می‌کردند.»جنازه‌ها را جمع‌آوری کردند و سوزاندند. این داستان آشنا نیست؟ این روزها از واشنگتن تا هر پایتخت اروپایی دیگری، صحبت از سلاح‌های شیمیایی سوریه است اما از حقایق مرتبط به گذشته‌ی امریکا سخنی به میان نمی‌آید.

ویلیام بلوم: دولت دغل، 2002: «از دهه‌ی 1940 تا دهه‌ی 1990، ایالات متحده در بخش‌های مختلفی از پاناما سلاح‌های شیمیایی آزمایش کرده بود، شامل بر گاز خردل، VX ، گاز سارین، گاز هیدروژن سیانید و دیگر گازهای اعصاب... سلاح‌ها به شکل مین، راکت و خمپاره آزمایش شدند؛ احتمالاً در این دوره ده‌ها هزار مهمات آزمایشیِ شیمیایی منفجر شده باشد.»

گزارش‌های دیگر می‌گوید در سال 1999 وقتی امریکایی‌ها رفتند: «سایت‌های بسیاری آلوده به سلاح‌های شیمیایی باقی گذاشتند. آن‌ها همچنین در خیابان‌های شهر پاناما ماده‌ی نارنجی را به آزمایش گذاشتند...» همچنین در هجوم سال 1989 به دهکده‌ی پاکارو در نزدیکی شهر پاناما: «آن‌ها بمب‌های شیمیایی را با هلیکوپتر و هواپیما بر سر مردم ریختند. بمب‌ها حاوی مواردی بود که پوست را می‌سوزاند، درد شدید و تهوع گسترده خلق می‌کرد...»بسیاری معتقد هستند پاناما شروعی برای آزمایش‌های امریکا در خاک عراق بود.

عراق

نه ماه بعد از مسموم‌سازی پاناما، در سالگرد بمباران هیروشیمیا در سال 1990، سفیر امریکا در عراق به بشار اسد چراغ سبز حمله به کویت را داد. سیزده ماه بعد از هجوم به پاناما، امریکا در راس سی و یک کشور جهان، جنگی را شروع کردند تا «عراق را به عصر حجر» بازگردانند. در آن زمان، از کارخانه‌های تولید ماشین تا دیگر زیرساخت‌های عراق به بهانه‌ی نابودی تمام مکان‌هایی که می‌توانند برای تولید سلاح‌ها و مواد شیمیایی استفاده شوند، بمباران شدند. البته مواد خام موردنظر امریکا، توسط امریکا، بریتانیا، آلمان و چند کشور دیگر به دولت عراق در دهه‌های قبل فروخته شده بود. حتی در زمان بمباران‌ها هم قراردادهای فروش این موارد به عراق، همچنان اجرا می‌شدند!

هفت‌صد هزار و پنجاه تن تاکسین‌های شیمیایی و اورانیوم‌های ضعیف شده با «نیمه عمر» 4.5 میلیارد سال بر عراق بمباران شد. عراق را چهل و دو شبانه‌روز بمباران کردند. نتیجه‌ی این بمباران‌ها بعدها اول از همه در کودکان تازه متولد شده نمایان شد، با وضع‌حمل‌های ناموفق، بدن‌های معلول و تغییرات گسترده در ژنتیک نسل‌های جدید.

البته هیچ‌وقت هیاهوی گسترده بر سر سلاح‌های شیمیایی عراق نتوانست به واقعیت تبدیل بشود و این سلاح‌ها به جامعه‌ی جهانی نمایان شوند.

یوگوسلاوی

در 24 مارچ 1999، ناتو حمله به صربستان برای آزادسازی کوزوو را آغاز کرد. برنامه‌ی «آزادسازی» هفتاد و هشت روز طول کشید و شامل بر بمباران بدون وقفه‌ی صربستان با بمب‌های حاوی اورانیوم ضعیف شده بود. بیست هزار بمب حاوی چنین مواد سنگینی بر خاک این کشور رها شدند. این بمب‌ها تمام نشانه‌های تمدن را نابود کردند، از مراکز عمومی تا پمپ‌بنزین‌ها، تا فرودگاه‌ها، ایست‌های کنترل ترافیک، قطارها، بازارها، حتی سفارتخانه‌ی چین (دولت چین از این جنگ حمایت نمی‌کرد) و البته، دفاتر رسانه‌های جمعی. کشتار روزنامه‌نگاران البته از دیگر جنایت‌های جنگی این یورش بود.

قبل از حمله پنتاگون گفت ارتش یوگوسلاوی حداقل دو مدل گازهای سمی در اختیار دارد و توانایی تولید بیشتر گازها را نیز دارد. وزارت دفاع امریکا، به رهبر ارتش یوگوسلاوی هشدار داد: «اگر بلگراد تلاش کند از گاز‌های سمی و شیمیایی علیه ناتو استفاده کند، پاسخ سازمان دفاعی آتلانتیک شمالی،‌ ویرانگر خواهد بود.»

البته ناتو اعلام نکرد آن‌ها در اولین حمله‌های خود به یوگوسلاوی، مرکز متعلق به امریکا برای تولید گازهای سمی را بمباران کرده‌اند. در سال 2001 گزارش‌های پزشکی می‌گفت در بازه‌ی زمانی یک دهه‌ی گذشته، مردم یوگوسلاوی 200 درصد بیشتر از قبل به بیماری‌های بدخیم دچار شده‌اند.

در مطالعه‌ی 2003 برنامه‌ی محیط‌زیست سازمان‌ملل، آب آشامیدنی و هوای بوسنی آلوده به مواد شیمیایی اعلام شد. البته هشدارها وقتی به اوج خود رسید که ناظرین صلح ایتالیایی، پرتقالی، بلژیکی و فرانسوی فقط بعد از چند ماه حضور در منطقه، گسترده به سرطان‌های بدخیم دچار شدند. دولت نروژ حتی حاضر نشد ناظر صلح به منطقه اعزام کند. بخش قابل توجه‌ای از این بیماران مردند. البته ناظرهای صلح چند هفته یا چند ماه در مناطقی حاضر شده بودند که مردم باید نسل‌ها در آن زندگی کنند و می‌خواهند بالاخره «ارتش‌های آزادبخش» خود را به‌دست فراموشی برساند.

لیبی

دروغ‌ها به لیبی هم گسترش یافت. از شروع نابودی لیبی از 19 مارچ 2011 و شروع حملات ناتو از 31 مارچ 2011، امریکا و بریتانیا 110 موشک کروز بر کشوری پرتاب کردند که شش میلیون و 500 هزار نفر جمعیت دارد. ناتو به بهانه‌ی «دخالت بشر دوستانه» وارد جنگ داخلی لیبی شد و 25 هزار بمب بر این کشور پرتاب کرد.

کودکان بسیاری در این جنگ کشته شدند و البته رئیس‌جمهور امریکا اشکی بر آنان نریخت. قدافی خود سه نوه‌ی کوچک و سه فرزندش را در این بمباران‌ها از دست داد. وزیر امور خارجه‌ی امریکا در مقابل خبر مرگ کودکان نوپا در شبکه‌های تلویزیونی گفت: «ما آمدیم، ما دیدیم، او انجام داد.»

سوریه

در 4 دسامبر 2012 کلینتون به دولت سوریه هشدار داد که از انبار سلاح‌های شیمیایی خود به هیچ عنوان استفاده نکند.تفسیرگران می‌توانند بگویند: «تاریخ دوباره از نو تکرار می‌شود.»

سوریه در 6 دسامبر به این درخواست کلینتون پاسخ داد: «دولت سوریه دوباره تاکید می‌کند، برای دهمین، برای یک صدمین مرتبه که اگر ما حتی چنین سلاح‌هایی داشتیم هم آن‌ها را علیه مردم استفاده نمی‌کردیم. ما خودکشی نخواهیم کرد.»

منابع:

i. http://www.serendipity.li/cia/agee_1.html

ii. http://revcom.us/a/017/us-invasion-panama.htm

iii. http://www.addictedtowar.com/docs/panama.htm

iv. http://www.globalresearch.ca/the-war-on-iraq-five-us-presidents-five-british-prime-ministers-thirty-years-of-duplicity-and-counting/20510

v. http://www.commondreams.org/headlines02/0908-08.htm

vi. http://www.currentconcerns.ch/index.php?id=785

vii. http://www.iacenter.org/depleted/un_du.htm

viii. http://www.frontlineonnet.com/fl1803/18030580.htm

ix. http://articles.cnn.com/2002-09-02/world/iraq.weapons_1_biological-weapons-weapons-inspectors-iraqi-president-saddam-hussein?_s=PM:WORLD

x. http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/africaandindianocean/libya/8481250/Libya-Col-Gaddafi-still-has-quarter-of-chemical-weapons-stockpile.html

xi. http://news.yahoo.com/clinton-assads-chemical-weapons-red-line-us-170103890-abc-news-politics.html