تزویز و دو رویی اوباما پایانی ندارد/ مگر والدین عرب برای کودکان خود گریه نمی‌کنند؟

سرویس بین الملل «فردا»: یک تراژدی دیگر بر سر امریکا فرود آمد. اما این مرتبه این تراژدی همراه این حقیقت تلخ شده است که تعداد قابل توجه‌ای کودک کشته شده‌اند. یک تیرانداز، به نام آدام لانزا، شلیک کرده و 26 نفر را کشته است و 20 تن از آن‌ها، کودک بوده‌اند - تمامی‌شان بین 5 تا 10 سال سن داشته‌اند - و ماجرا در دبستان به نام سَندی هوک در نیو تاون، کانکتی‌کات در 14 دسامبر اتفاق افتاده است. حمله با خودکشی تیراندازه پایان یافته است. این دومین تیراندازی خونین‌بار در تاریخ مدارس امریکا است.

بیشتر مردم نمی‌توانند خباثت و شیطان درون انسانی را مجسم کنند که چنین اعمالی را انجام می‌دهد. قتل مردمان معصوم را نمی‌توان درک کرد اما ماجرا وقتی هولناک‌تر می‌شود که مساله مهم‌ترین جنبه‌ی یک جامعه‌ی انسانی باشد: کودکان آن جامعه.

موضوع آزاردهنده‌ی دیگر، برنامه‌ریزی دقیق، تعمد و رفتار مصمم قاتل در اجرای جنون خود است. گزارش‌های اولیه می‌گوید تیرانداز بسیار دقیق عمل کرده است و تنها یک مجروح زنده داخل مدرسه در محیط تیراندازی باقی گذاشته است.

رئیس‌جمهور اوباما، بیانیه‌ای از پیش آماده شده را جلوی خبرنگاران خواند و تلاش می‌کرد بر احساسات خود فائق بیاید. او گفت: «قلب ما شکسته است. قربانی‌ها، بچه‌های کودک بسیار زیبایی هستند. تمامی زندگی رودرروی آنان قرار داشت: تولدها، فارغ‌التحصیلی‌ها، عروسی‌ها، بچه‌دار شدن خود آن‌ها.» در این لحظه رئیس‌جمهور اشکلی را از گوشه‌ی چشم خود پاک کرد.

در 3 آپریل 1991 شورای امنیت سازمان ملل عهدنامه‌ی 687 را تصویب کرد و تحریم‌هایی علیه عراق حاکم کرد چون به خاک کویت یورش برده بود. درنتیجه عراق در مقابل اقتصاد جهانی درون یک انزوای مطلق قرار گرفت. هرچند تا پایان سال 1995 سه گزارش جداگانه نشان دادند این تحریم‌ها اثرات هولناکی بر جمعیت این کشور گذاشته است.

یک مطالعه‌ی انجام شده توسط Lancet ، نشریه‌ی جامعه‌ی پزشکی انگلستان گزارش داد که از انتهای جنگ اول خلیج (فارس) تاکنون 576 هزار کودک در عراق کشته شده‌اند و دلیل آن هم تحریم‌های سازمان ملل متحد بر مردم این کشور بوده است. یونیسف در سال 1999 تخمین زد در نتیجه‌ی تخمین‌ها حداقل 500 هزار کودک عراقی کشته شده‌اند و گفت اگر تحریم‌ها اعمال نمی‌شدند، این کودکان می‌توانستند به زندگی خود ادامه بدهند. شورای امنیت به رهبری امریکا توجه‌ای به درخواست‌ها برای کنار گذاشتن تحریم‌ها نشان ندادند.

امریکا در سال 2003 دو مرتبه به عراق یورش برد. جنگ دوم خلیج (فارس) جنگی لبریز از خشونت و مرگ بود. در این جنگ 4 هزار و 400 سرباز امریکایی کشته شدند و تقریباً 32 هزار سرباز این کشور زخمی شدند. هرچند این ارقام رودررو با ارقام کشته‌ها و مجروح‌های مردم عراق، رنگ می‌بازد. یک مطالعه منتشر شده در سال 2006 نشان داد که تقریباً 655 هزار عراقی در این جنگ کشته شدند و اگر یورش مارچ 2003 رخ نمی‌داد، این مردم زنده باقی می‌ماندند. این رقم، 20 برابر رقم کشته‌هایی بود که بوش ادعا می‌کرد این جنگ برای مردم عراق به ارمغان آورده است. همین مطالعه دریافت بیشتر کشته‌ها بین 15 تا 44 سال سن داشته‌اند.

هیچ‌کجا بیشتر از فلوجه، درگیری‌های یورش 2004، عمیق‌تر نبود. اولین سری درگیری‌ها بین 5 تا 30 آپریل 2004 طول کشید. از زمان نبرد شهر هو در ویتنام، ارتش امریکا جنگی با چنین شدت انجام نداده بود. یک مقام رسمی و محلی عراقی گفت 600 نفر از مردم محلی کشته و 1 هزار و 250 نفر نیز زخمی شده‌اند.

دومین یورش با هفت گردان تفنگ‌دارهای دریایی، به همراه دو گردان پیاده‌نظام و همراهی نیروی هوایی ارتش انجام شد. عملیات در 7 نوامبر 2004 شروع شد و تا دسامبر همان ماه نبرد طول کشید. تخمین می‌زنند 70 سرباز امریکایی و 3 هزار رزمنده در این جنگ کشته یا اسیر شدند. فلوجه جان 151 امریکایی را در مجموع گرفت.

بعد از پایان نبرد، حقایق تلخ نمایان شد. امریکا در این جبهه، از سلاح‌های شیمیایی استفاده کرد: یک جنایت آشکار جنگی. عکس‌ها،‌ ویدئوها و گزارش‌های گوناگونی منتشر شد و تصویر بمب‌های حاوی فسفر بر روی شهر نمایان شد.

همچنین اعلام شد از بمب‌هایی به نام «مارک 77» استفاده شده است، نوعی نپالم. یک سرباز امریکایی اعتراف کرد: «من با گوش خودم این دستور را شنیدم که می‌گفت توجه کنید در فلوجه از فسفر استفاده خواهد شد. فسفر جنازه‌ها را می‌سوزاند، درحقیقت گوشت را تو خود استخوان ذوب می‌کند... من جنازه‌های سوخته‌ی زنان و کودکان را خودم دیدم.»

همچنین اورانیوم ضعیف شده ( DU ) در بمب‌های امریکایی استفاده شده بود. این اورانیوم از زباله‌های رآکتورها و بمب‌های قدیمی تولید می‌شد. 40 درصد کمتر رادیوآکتیو به‌نسبت اورانیوم طبیعی دارد اما حاوی همان مقدار توکسین شیمیایی و دیگر موارد سمی است.

گزارش‌های منتشر شده بعد از سال 2010 تاثیر این بمب‌ها را نشان دادند: کودکان معلول، وضع‌حمل‌های ناموفق و سقط‌جنین و سرطان کودک، همگی با رشدهایی حیرت‌آور در فلوجه مشاهده می‌شوند.

امریکا الان 11 سال است در افغانستان می‌جنگد (حتی بیشتر از دوران جنگ شوروی سوسیالیستی در این کشور). هم‌اکنون برنامه‌ی اصلی امریکا در افغانستان و پاکستان، حمله با هواپیماهای بدون سرنشین (پهباد) است. سیاست پهبادهای امریکا تاکنون بی 474 تا 881 شهروند را در امریکا کشته است شامل بر 176 کودک. هرچند هم‌اکنون قتل کودکان ظاهراً بخشی از سیاست‌های ارتش امریکا شده است.

تصویرهای دردناکی از نیو تاون دیده شد. دو هفته قبل از کریسمس 20 کودک امریکایی کشته شده‌اند. با چاره‌ای نداریم به جز اینکه به سوگواری جمعی مشغول بشویم و اندوه‌مان را نمایان کنیم. هرچند اندوه ما نسبت به کودکان نیو تان در مقایسه به هزاران کودک جهان عرب هیچ نباید باشد. سیاست‌ها و اعمال امریکا منجر به مرگ شده است (بگوییم قتل) هزارها، اگر نگوییم صدها هزار کودک بی‌گناه. مرگ این کودکان را می‌بایست جنایت جنگی برشماریم و جنایت علیه بشریت به بالاترین درجه‌ی ممکن عنوان بکنیم. شوک و خشم کنونی ما، می‌تواند باعث بشود تا سیاست خارجی امریکا را تغییر بدهیم.

اما برای رخ دادن چنین امری، باید قبول بکنیم که اعراب هم برای بچه‌هایشان گریه می‌کنند.

منبع:وبسایت صلح انگلستان