آقاي صالحی اين راهش نيست
بايد پرسيد در شرايطی كه مردم انقلابي مصر همچنان در ميدان التحرير حضور دارند و از عملكرد شوراي نظاميان به دليل عدم واگذاري قدرت به نهادهاي مدني و قانوني ناراضي اند، چرا بايد مسئولين وزارت امور خارجه براي آغاز رابطه با مصر اينقدر خود را به آب و آتش بزنند. اسف ناك تر آنجاست كه مسئولين مصری تا كنون از همگام شدن با ايران در بيان چنين جملاتي امتناع كرده اند و بيشتر ترجيح داده اند كه در قالب های رفتاری اتحاديه عرب و گره زدن امنيت و روابط خارجی خود با ديگر اعراب همسو به ايران پاسخ دهند.
سرویس بین الملل«فردا»: «آماده آغاز رابطه با مصر هستيم». اين جمله اي است كه 
وزير امور خارجه ايران در تازه ترين مصاحبه خود با روز نامه مصري « مصري اليوم» بيان كرده است. اين چندمين بار است كه وزير امور خارجه از استقبال ايران از آغازروابط با مصر سخن به ميان مي آورد. البته پيش از اين نيز شاهد آن بوديم كه رئيس جمهور نيز از اين دست سخن ها به ميان آورده است:« به محض اينكه دعوتي از ناحيه مسئولان مصر دريافت كنم، بلافاصله با افتخار به مصر سفر خواهم كرد. سفر به مصر جزو آرزوهاي من است». آنچه در اين ميان قابل بررسي است آن است كه اكثر كارشناسان مسائل مصر در دو مقوله اساسي و مهم اشتراك نظر دارند. اول انكه علي رغم بزير كشيدن حسني مبارك از سرير قدرت، بقاياي نظام پيشين همچنان به حيات خود ادامه مي دهد و هنوز انقلاب مصر به اهداف اساسي خود دست نيافته است. شاهد آن نيز حضور پي در پي و ادامه تحصن انقلابيون در ميدان التحرير است. تظاهركننده گان معتقدند كه بايد اولا شوراي نظامي قدرت را به نهادهاي مدني و منتخب واگذار كند و همچنين بايد زمينه براي محاكمه
مسئولين سابق مهيا شود و محاكمه و صدور راي انها به فراموشي سپرده نشود. دوم انكه هنوز انقلابيون مصري ( خصوصا گروه هاي اسلام گرا كه با ايران قرابت بيشتري دارند ) تا رسيدن به اهداف خود راه طولاني را بايد بيپمايند و تسلط آنها بر اركان قدرت و بالتبع كاناليزه كردن اهداف در جارچوب نهاد ها زمان طولاني مي طلبد. اين كارشناسان به خوبي از اين امر سخن به ميان آورده اند كه شوراي نظاميان بيش از آنكه به خواسته هاي مردم توجه داشته باشد اسير مناسبات ساختاري و رفتاري با برخي قدرت هاي منطقه اي و فرامنطقه اي اند ولذا همين گروه از تحقق خواسته هاي انقلابيون به طور عام و برقراري رابطه با ايران به طور خاص جلوگيري مي كنند. اينك بايد پرسيد در شرايطي كه مردم انقلابي مصر همچنان در ميدان التحرير حضور دارند و از عملكرد شوراي نظاميان به دليل عدم واگذاري قدرت به نهادهاي مدني و قانوني ناراضي اند، چرا بايد مسئولين وزارت امور خارجه براي آغاز رابطه با مصر اينقدر خود را به آب و آتش بزنند. اسف ناك تر آنجاست كه مسئولين مصري تا كنون از همگام شدن با ايران در بيان چنين جملاتي امتناع كرده اند و بيشتر ترجيح داده اند كه در قالب هاي رفتاري اتحاديه عرب
و گره زدن امنيت و روابط خارجي خود با ديگر اعراب همسو به ايران پاسخ دهند. آنچه در وهله اول به ذهن متبادر مي شود بيشتر نگاه رییس جمهور به مسائل سياست خارجي است. به هر حال نگاه مهندسي و پيشبرد كارها به صورت هیجانی با نگاه كارشناسي تا حدي در تضاد هستند كه اين امر خود را در این مقولات نشان می دهد. در عین حال گویا احمدي نژاد به شدت علاقه مند است كه رياست جمهوري خود را در حالي به پايان برساند كه برخي از مشكلات بزرگ در عرصه سياست خارجي را حل و فصل كرده باشد. در اين ميان برقراري رابطه با مصر و همچنين آغاز مذاكره با آمريكا را بايد دو غول بزرگ در عرصه سياست خارجي دانست كه به نظر می رسد جریانی در دولت براي شكستن شاخ اين دو غول تلاش بسياري را خرج مي دهد!!
وزير امور خارجه ايران در تازه ترين مصاحبه خود با روز نامه مصري « مصري اليوم» بيان كرده است. اين چندمين بار است كه وزير امور خارجه از استقبال ايران از آغازروابط با مصر سخن به ميان مي آورد. البته پيش از اين نيز شاهد آن بوديم كه رئيس جمهور نيز از اين دست سخن ها به ميان آورده است:« به محض اينكه دعوتي از ناحيه مسئولان مصر دريافت كنم، بلافاصله با افتخار به مصر سفر خواهم كرد. سفر به مصر جزو آرزوهاي من است». آنچه در اين ميان قابل بررسي است آن است كه اكثر كارشناسان مسائل مصر در دو مقوله اساسي و مهم اشتراك نظر دارند. اول انكه علي رغم بزير كشيدن حسني مبارك از سرير قدرت، بقاياي نظام پيشين همچنان به حيات خود ادامه مي دهد و هنوز انقلاب مصر به اهداف اساسي خود دست نيافته است. شاهد آن نيز حضور پي در پي و ادامه تحصن انقلابيون در ميدان التحرير است. تظاهركننده گان معتقدند كه بايد اولا شوراي نظامي قدرت را به نهادهاي مدني و منتخب واگذار كند و همچنين بايد زمينه براي محاكمه
مسئولين سابق مهيا شود و محاكمه و صدور راي انها به فراموشي سپرده نشود. دوم انكه هنوز انقلابيون مصري ( خصوصا گروه هاي اسلام گرا كه با ايران قرابت بيشتري دارند ) تا رسيدن به اهداف خود راه طولاني را بايد بيپمايند و تسلط آنها بر اركان قدرت و بالتبع كاناليزه كردن اهداف در جارچوب نهاد ها زمان طولاني مي طلبد. اين كارشناسان به خوبي از اين امر سخن به ميان آورده اند كه شوراي نظاميان بيش از آنكه به خواسته هاي مردم توجه داشته باشد اسير مناسبات ساختاري و رفتاري با برخي قدرت هاي منطقه اي و فرامنطقه اي اند ولذا همين گروه از تحقق خواسته هاي انقلابيون به طور عام و برقراري رابطه با ايران به طور خاص جلوگيري مي كنند. اينك بايد پرسيد در شرايطي كه مردم انقلابي مصر همچنان در ميدان التحرير حضور دارند و از عملكرد شوراي نظاميان به دليل عدم واگذاري قدرت به نهادهاي مدني و قانوني ناراضي اند، چرا بايد مسئولين وزارت امور خارجه براي آغاز رابطه با مصر اينقدر خود را به آب و آتش بزنند. اسف ناك تر آنجاست كه مسئولين مصري تا كنون از همگام شدن با ايران در بيان چنين جملاتي امتناع كرده اند و بيشتر ترجيح داده اند كه در قالب هاي رفتاري اتحاديه عرب
و گره زدن امنيت و روابط خارجي خود با ديگر اعراب همسو به ايران پاسخ دهند. آنچه در وهله اول به ذهن متبادر مي شود بيشتر نگاه رییس جمهور به مسائل سياست خارجي است. به هر حال نگاه مهندسي و پيشبرد كارها به صورت هیجانی با نگاه كارشناسي تا حدي در تضاد هستند كه اين امر خود را در این مقولات نشان می دهد. در عین حال گویا احمدي نژاد به شدت علاقه مند است كه رياست جمهوري خود را در حالي به پايان برساند كه برخي از مشكلات بزرگ در عرصه سياست خارجي را حل و فصل كرده باشد. در اين ميان برقراري رابطه با مصر و همچنين آغاز مذاكره با آمريكا را بايد دو غول بزرگ در عرصه سياست خارجي دانست كه به نظر می رسد جریانی در دولت براي شكستن شاخ اين دو غول تلاش بسياري را خرج مي دهد!!
دیدگاه تان را بنویسید